62 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...

Και τι θα γίνει τώρα,
θα σχίσουμε τα παλιά μας τετράδια
που ‘ταν γεμάτα χρωματιστή «Ένωση»,
θα σχίσουμε τα παλιά μας σχολικά τετράδια
που ‘ ταν γεμάτα «Ένωση» διακοσμημένη με γιασεμιά και
λεμονανθούς και μαργαρίτες,
θα σχίσουμε τα παλιά αναγνωστικά των παιδιών μας
με τις ελληνικές σημαίες,
θα πετάξουμε τ’ αγαπημένο αναμνηστικό σκουφί του Γυμνασίου
με την «Ένωση» στο γείσο,
θα πετάξουμε το χάρακά τους
και την τσάντα και τη μπάλα και το ποδήλατο
που ‘γραφαν «Ένωση»;
Αλήθεια, πέστε μου, τι θα γίνει τώρα;

Κώστας Μόντης

Σαν σήμερα το 1950, το 96% των Κυπρίων ψήφισε υπέρ της Ενώσεως της Κύπρου με την Μητέρα Ελλάδα στο δημοψήφισμα που διοργάνωσε η Εθναρχία. Αξίζει να σημειωθεί ότι ακόμη και το ΑΚΕΛ κάλεσε τον κόσμο του να υπογράψει υπέρ της Ένωσης. Οι μόνοι που αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στο δημοψήφισμα ήταν κάποιοι δημόσιοι υπαλλήλοι που φοβήθηκαν για την δουλειά τους αλλά και κάποιοι "βολεμένοι" των αποικιοκρατών!  Με το δημοψήφισμα της 15ης Ιανουαρίου, ο κυπριακός Ελληνισμός απαίτησε όπως εφαρμοστεί και στην Κύπρο το δικαίωμα της Αυτοδιάθεσης των λαών όπως προνοεί ο καταστατικός χάρτης του ΟΗΕ, για να καταφέρει επιτέλους να λυτρωθεί ο τόπος εντασσόμενος στον εθνικό κορμό.
Μετά την συλλογή των υπογραφών στο δημοψήφισμα, αντιπροσωπεία της Εθναρχίας ανάλαβε την προσπάθεια για να γίνει πράξη το θέλημα του κυπριακού λαού. Η αντιπροσωπεία όμως βρήκε πόρτες κλειστές στην Αγγλία, στον ΟΗΕ ακόμη και από την Ελληνική Κυβέρνηση που αρνήθηκε να ασχοληθεί με το θέμα! Η μη ικανοποίηση του ιερού δικαιώματος της Αυτοδιάθεσης πέντε χρόνια μετά ανάγκασε τον Κυπριακό Ελληνισμό να πραγματοποιήσει τον θρυλικό αγώνα της ΕΟΚΑ, στα βουνά του νησιού!

Σήμερα, 62 χρόνια μετά την παλλαϊκή απαίτηση του Κυπριακού λαού για Ένωση, η ηγεσία του τόπου δείχνει να ξεχνά την μοναδική φορά που ο λαός της Κύπρου ρωτήθηκε τι θέλει για τον τόπο του μέσω δημοψηφίσματος! Και αντί να προσπαθήσει να γίνει σεβαστή η ετυμηγορία του δημοψηφίσματος, στις μέρες μας κατάφερε να επιδιώκει με λύσσα την τουρκοποίηση του νησιού μέσω της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας η οποία είναι καθαρά βρετανικής επινοήσεως!

Ευθύνη για το κατάντημα αυτό έχει και ο λαός της Κύπρου, ο οποίος έχει προσβληθεί από τον ιό του κομματικού "πατριωτισμού" και αρκείται στο να παρακολουθεί τις εξελίξεις αυτές χωρίς να αντιδρά και έτσι να επιτρέπει στους αγγλολάγνους πολιτικούς να διαγράφουν τους αγώνες των Ελλήνων της Κύπρου!

Ο θαυμασμός σε σκουπίδια της τηλεόρασης και της σύγχρονης πολιτικής σκηνής και όχι στους πραγματικούς ήρωες του τόπου μας έχει οδηγήσει στη σημερινή κατάσταση, η οποία όμως μπορεί να αναστραφεί όταν οι Έλληνες θυμηθούμε την πλούσια ιστορία μας και τους χιλιάδες ήρωες μας. Μόνο τότε θα επανέλθουν πίσω οι αξίες και τα ιδανικά μας. Μόνο τότε το εθνικό μας θέμα θα πάρει τον δρόμο που του αξίζει! Μέχρι να γίνει αυτό, οι κομματικοί μηχανισμοί θα συνεχίζουν το έργο τους για την καταστροφή και την εξαφάνιση του Ελληνισμού από την Κύπρο.

Το Ενωτικό Δημοψήφισμα έχει μείνει εκεί και περιμένει την επικύρωση του. Οι αγωνιστές του έπους της ΕΟΚΑ που έδωσαν την ζωή τους για τον σκοπό αυτό αναμένουν και αυτοί την δικαίωση του αγώνα τους. Στο χέρι μας είναι να βαδίσουμε στον δρόμο που χάραξαν!

ΕΛΛΑΣ ΚΥΠΡΟΣ ΕΝΩΣΙΣ

Κύπρος 1974- Η μεγάλη προδοσία (Βιβλιοπαρουσίαση)

Κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό από τις εκδόσεις "Πελασγός", το βιβλίο-έρευνα του Κωνσταντίνου Α. Δημητριάδη. Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια προσεγμένη δουλειά του συγγραφέα, η οποία θα βοηθήσει σίγουρα τους μελλοντικούς ιστορικούς ερευνητές αλλά και τον μέσο αναγνώστη να κατανοήσει όλα όσα "παίχτηκαν" τόσο στα πεδία μαχών όσο και στα παρασκήνια κατά την περίοδο της βάρβαρης τουρκικής εισβολής αλλά και του χουντικού πραξικοπήματος λίγες μέρες προηγουμένως.

Για την ολοκλήρωση της έρευνας του, ο κύριος Δημητριάδης μελέτησε δεκάδες βιβλία τόσο ελληνικά όσο και τουρκικά! Το γεγονός αυτό βοήθησε τον συγγραφέα να κάνει μια πιο σφαιρική παρουσίαση των γεγονότων, αλλά και να αποκαλύψει στοιχεία τα οποία πρώτη φορά καταγράφονται σε κάποιο ελληνικό βιβλίο.

Εκτός από την παρουσίαση αρκετών γεγονότων -γνωστών και αγνώστων στο ευρύτερο κοινό-, στο τέλος ο συγγραφέας αναφέρει τα δικά του εύστοχα συμπεράσματα για τους πρωταγωνιστές μακρία από τα πεδία των μαχών και πόσο οδήγησαν με τις πράξεις τους ή με όσα παράληψαν να κάνουν στην εθνική τραγωδία του 1974!

Γιατί αποφάσισε ένας Ελλαδίτης έφηβος την περίοδο εκείνη να κάνει αυτή την έρευνα; Όπως αναφέρει ο ίδιος:

"Οφείλουμε να βρούμε τις απαντήσεις σε αυτήν την Σελίδα της Νεώτερης Ελληνικής Ιστορίας όπου σχεδόν όλοι οι πρωταγωνιστές της ΠΡΟΔΩΣΑΝ ο καθένας για τον δικό του λόγο! Το οφείλουμε στις γενιές που θα έλθουν... Γιατί εμείς κάποτε θα πεθάνουμε!

Η ΕΛΛΑΣ ΟΜΩΣ ΠΡΟΟΡΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ...

ΚΑΙ ΘΑ ΖΗΣΕΙ!"

Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί από όλους τους Έλληνες, γιατί η ιστορία είναι αυτή που θα μας διδάξει ώστε να αποφύγουμε ανάλογα περιστατικά στο μέλλον!

Ισαάκ-Σολωμέ, δεν θα σας ξεχνώ ποτέ!

Στις 11 Αυγούστου 1996, η πανευρωπαϊκή πορεία των μοτοσυκλετιστών που ξεκίνησε από το Βερολίνο με προορισμό την Κερύνεια κατέληξε στο οδόφραγμα της Δερύνειας. Στο οδόφραγμα της Δερύνειας όλη η ανθρωπότητα έγινε μάρτυρας του βάρβαρου προφίλ του Τούρκου κατακτητή καθώς είδε 30 περίπου Τούρκους να ξυλοκοπούν μέχρι θανάτου τον Τάσο Ισαάκ, ο οποίος έτρεξε να βοηθήσει κάποιο άλλο συναγωνιστή του που ήταν έρμαιο στα χέρια των Τούρκων.



Οι άντρες των Ηνωμένων Εθνών τοποθέτησαν συρματοπλαύματα σε μη εμφανή σημεία και επέτρεψαν σε εκατοντάδες οπλισμένους με πέτρες και ρόπαλα γκρίζους λύκους να κρυφτούν ανάμεσα στα ψηλά χόρτα της νεκρής ζώνης. Έτσι, συνέβαλαν στο μέγιστο για να εγκλωβιστούν στο σημείο αρκετοί Έλληνες διαδηλωτές. Μάλιστα, σε καμιά περίπτωση δεν πήραν μέτρα να προστατεύσουν τους άοπλους διαδηλωτές!

Ο Τάσος Ισαάκ ήταν μόλις 24 ετών και άφησε πίσω του την έγκυο γυναίκα του. Η κόρη του Αναστασία γεννήθηκε λίγους μήνες και δεν γνώρισε ποτέ τον ήρωα πατέρα της.

Τρεις μέρες έγινε η κηδεία του Τάσου. Μετά την ταφή, αρκετοί φίλοι και συγγενείς του Τάσου πήγαν προς το οδόφραγμα για να καταθέσουν στεφάνι και να τιμήσουν την μνήμη. Τότε ο Σολωμός Σολωμού, ξάδερφος του Τάσου Ισαάκ, μη αντέχοντας να βλέπει την σημαία της ντροπής να κυματίζει στην ιδιαίτερη πατρίδα του, ανέβηκε στον ιστό και προσπάθησε να την κατεβάσει.

Οι Τούρκοι εισβολείς άνοιξαν πυρ εναντίον του άοπλου Σολωμού, με αποτέλεσμα λίγα λεπτά αργότερα να αφήσει την τελευταία του πνοή. Ήταν μόλις 26 ετών. Από τα πυρά των κατακτητών τραυματίστηκαν και άλλοι Έλληνες διαδηλωτές που βρίσκονταν στην περιοχή. Αξιοσημείωτη ήταν και η παρουσία του κατοχικού ηγέτη Ραούφ Ντενκτάς, ο οποίος γεμάτος χαρά απολάμβανε και φωτογράφιζε τις δολοφονίες των παλληκαριών μας.



Σήμερα, 15 χρόνια μετά την άνανδρη δολοφονία των ηρωομαρτύρων από το Παραλίμνι, οι μνήμες παραμένουν νωπές στο μυαλό των περισσοτέρων Ελλήνων της Κύπρου. Εκατοντάδες μοτοσυκλετιστές και νεαροί βρέθηκαν και φέτος στην πορεία μνήμης! Πιο κάτω μπορείτε να ακούσετε την ομιλία του Προέδρου του Ενιαίου Φορέα Αυτόνομων Ενωτικών Φοιτητικών Παρατάξεων στην εκκλησία αλλά και την πορεία των φοιτητών από την εκκλησία προς το κοιμητήριο.





Παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφία του λαού θυμάται και τιμά την μνήμη των ηρωομαρτύρων μας, η πολιτική ηγεσία του τόπου δείχνει να έχει ξεχάσει. Από την μία η κάθε "Καίτη" επισκέπτεται τον Ντενκτάς στο νοσοκομείο, αγωνιόντας για την υγεία του σφαγέα του τόπου και από την άλλη Κυβέρνηση και αντιπολίτευση διευκολύνουν τους Αττίλες να γιορτάζουν στην Τυλληρία τους βομβαρδισμούς του 1964 και επισκέπτονται τα κατεχόμενα για κοινωνικές και όχι μόνο εκδηλώσεις!

Ευτυχώς η πλειοψηφία του λαού ακολουθεί τα ιδανικά του και όχι τους διάφορους αποτυχημένους πολιτικάντηδες!

Υ.Γ.: Για τις ευθύνες του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Γλαύκου Κληρίδη στα γεγονότα της 11ης Αυγούστου δεν έχω κάνει καμιά αναφορά σε αυτό το κείμενο διότι ήταν άλλος ο σκοπός του κειμένου. Δεσμεύομαι όμως να γράψω και σχετικό κείμενο με μαρτυρίες.

Ανδρέας Ζάκος, Ιάκωβος Πατάτσος, Χαρίλαος Μιχαήλ

Το πρωινό της ενάτης Αυγούστου 1956, δεν ήταν σαν τα άλλα. Το μαύρο εκείνο ξύπνημα, θα βυθίσει τον μαχόμενο Κυπριακό Ελληνισμό στην θλίψη αλλά ταυτόχρονα θα γάψει μια νέα χρυσή σελίδα στο ηρωικό έπος της ΕΟΚΑ. Τρεις νέοι, τρείς ΛΕΒΕΝΤΕΣ, περνούν στην αθανασία, δια μέσου του ικριώματος της αγχόνης. Ένα μαύρο πρωινό που όμως φωτίστηκε από το υπέρλαμπρο φως της θυσίας των ηρώων μας, για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της Κύπρου.

Ανδρέας Ζάκος, Ιάκωβος Πάτατσος, Χαρίλαος Μιχαήλ, θυσιάστηκαν στο βωμό της ενώσεως, παραμένοντας πιστοί στον όρκο για Λευτεριά της Κύπρου μας. Πρότυπα ανθρωπιάς και ηρωισμού, έβαλαν το δικό τους λιθαράκι για την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού από το σβέρκο της σκλάβας μας πατρίδας. Άξιοι πρεσβευτές των Ελληνοχριστιανικών ιδεών, ακολούθησαν με σθένος το ιερό χρέος του Ελληνισμού που κληρονόμησαν και απέδειξαν περίτρανα πως η λευτεριά δεν χαρίζεται με κλάψες, υποχωρήσεις και συμβιβασμούς αλλά κερδίζεται με μάχες, κρεμάλες και ολοκαυτώματα.

Τρεις ήρωες προσωποποιημένοι με τις αρετές του σωστού ανθρώπου. Την αγάπη για την πατρίδα, την ανθρωπιά, την πίστη στο Θεό, την αξιοπρέπεια, την περηφάνια και τον ακατάπαυστο αγώνα για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Ο καθ’ ένας τους ξεχωριστός. Παραμένουν μέχρι σήμερα ινδάλματα, διδάσκοντας μας τον έμπρακτο και άδολο πατριωτισμό.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΖΑΚΟΣ

Ο Ανδρέας Ζάκος είδε το φως της σύντομης γι' αυτόν ζωής πάνω στη γη το 1932 (12 Νοεμβρίου) στο χωριό Λινού. Ωστόσο μεγάλωσε στο χωριό Λεύκα. Φοίτησε στο Παγκύπριο Γυμνάσιο στη Λευκωσία και αποφοίτησε τελικά από την Ελληνική Σχολή Σολέας. Γονείς του οι Χαρίλαος και Αφροδίτη Ζάκου και αδέλφια οι Γεώργιος, Αδόλφος, Αστέρω και Ευρούλα. Εργαζόταν σχεδιαστής στην Κυπριακή Μεταλλευτική Εταιρεία στο Ξερό, όταν άρχισε η ΕΟΚΑ την επαναστατική της δράση για Ελευθερία της Κύπρου και Ένωσή της με την Ελλάδα. Ήταν αγνός και ενθουσιώδης ιδεολόγος. Φιλοσοφούσε τη ζωή, λέγοντας ότι, αν είναι να προσφέρει ο άνθρωπος τη ζωή του για τα πιστεύω του, αξίζει να το κάνει ενόσω είναι νέος.

" Αγαπητέ αδερφέ, όταν θα πάρεις το γράμμα μου αυτό, θα έχω φύγει για πάντα. (Υπάρχει κανείς που θα μείνει;) Η ώρα του θανάτου πλησιάζει. Μα στην ψυχή μας φωλιάζει η ηρεμία. Τη στιγμή αυτή ακούμε την Ηρωική Συμφωνία του Μπετόβεν. Στη θέση που βρισκόμαστε τώρα, ούτε με το μικροσκόπιο δεν μπορούμε ν' ανακαλύψουμε πού υπάρχει τραγωδία στο θάνατο. Τότε μόνο θα αισθανόμουν λύπη, αν ήξερα ότι θα μπορούσα να μείνω πάντα νέος και αθάνατος, αν απέφυγα την εκτέλεση. Νομίζω πως με την εκτέλεση θα μείνω πάντα νέος κι αθάνατος. Πρώτα ή ύστερα θα έπρεπε να διαθέσω τη ζωή μου. Δεν βλέπω πιο κατάλληλη στιγμή από την τωρινή για να το κάμω. Δίνε θάρρος στην οικογένεια. Προσπάθησε να παρηγορήσεις τη μητέρα μας. Ο πρώτος της γιος από τώρα και στο εξής θα είσαι εσύ και όχι εγώ.

Σε φιλώ,

Ο αδερφός σου Ανδρέας

Τα πιο πάνω έγραφε στο τελευταίο του γράμμα προς τον αδελφό του ο 25χρονος Αγωνιστής Ανδρέας Ζάκος λίγο προτού οδηγηθεί στην αγχόνη και περάσει στο πάνθεο των αθάνατων αγωνιστών της κυπριακής Ελευθερίας.

Ξεχώριζε για το ήθος, την ευγένεια και την προσήλωσή του στα ελληνικά ιδεώδη. Σε νεαρή ηλικία πρωτοστάτησε στην ίδρυση και λειτουργία ελληνικών σωματείων στην περιοχή της Σολιάς. Ο Ζάκος ήταν μια ευγενική ψυχή. Του άρεσε η μουσική, οι ξένες γλώσσες, η μελέτη της Ιστορίας της πατρίδας του. Πού να το φανταζόταν πως και ο ίδιος θα γινόταν κάποια στιγμή μέρος αυτής της Ελληνικής Ιστορίας;

Ο μεγαλύτερός του αδελφός Γεώργιος υπήρξε ένας από τους πυρήνες της ΠΕΟΝ, μια από τις προεπαναστατικές ενέργειες της οποίας ήταν και η δολιοφθορά στα ηλεκτροφόρα καλώδια της Αρχής Ηλεκτρισμού, με αποτέλεσμα τη συσκότιση της Λευκωσίας και τη διάλυση των εορταστικών εκδηλώσεων για τη στέψη της βασίλισσας Ελισάβετ στο Κυβερνείο το Μάιο 1953. Ο Γιώργος προσπαθούσε να κρατήσει μακριά από τα μυστικά της Οργάνωσης το φλογερό αδελφό του Ανδρέα, ο οποίος όμως εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ με το ξεκίνημα του αγώνα και όργωσε την περιοχή Λεύκας-Πύργου, ετοίμασε κρησφύγετα και στρατολόγησε άνδρες ως μέλη της ΕΟΚΑ. Για να μπορεί απερίσπαστα να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον αγώνα, ο Ανδρέας κατέφυγε σε ανταρτική ομάδα στην περιοχή της Γαληνής, όπου επιδόθηκε σε αναγνωρίσεις στόχων για μελλοντικές επιθέσεις και δολιοφθορές, σύμφωνα με οδηγίες του Αρχηγού Διγενή.

Με την ομάδα του Μάρκου Δράκου στις 15 Δεκεμβρίου 1955 έστησαν ενέδρα στο Μερσινάκι, κοντά στους αρχαίου Σόλους σε ένα αγγλικό τζιπ. Κατά τη σύγκρουση που ακολούθησε σκοτώθηκε ένας άγγλος και ο πρώτος νεκρός της ΕΟΚΑ σε μάχη ο Χαράλαμπος Μούσκος. Ο Μάρκος δράκος κατάφερε να διαφύγει τραυματισμένος, ενώ οι Ανδρέας Ζακος και Χαρίλαος Μιχαήλ καθηλώθηκαν από τον Άγγλο ταγματάρχη Κουμπ και τελικά συνελήφθησαν. Ο Ανδρέας Ζάκος ήταν τραυματισμένος ενώ ο Μιχαήλ όχι αλλά αρνήθηκε να φύγει και να αφήσει τον φίλο του τραυματισμένο.

Ανάμεσα στον Κουμπ και τον Ζάκο μεσολάβησε μια στιχομυθία. Όταν ο ταγματάρχης ρώτησε τον Ζάκο γιατί τους πυροβόλησαν αυτός απάντησε: «Είμαι Έλληνας και αγωνίζομαι για την ελευθερία της πατρίδας μου».

Ανάμεσα σε άλλα λίγο πριν τον απαγχονισμό γράφει στον πατέρα του στις 7 Αυγούστου: Όπως σας είπα αφού είμαστε χριστιανοί, πιστεύουμε στην Ουράνια βασιλεία και δεν πρέπει να μας φοβίζει ο θάνατος. Εξάλλου εμείς έχουμε το πλεονέκτημα να ξέρουμε την ώρα του θανάτου μας και έτσι να προπαρασκευαστούμε».

Κατά τη διάρκεια της δίκης και της παραμονής του στο κελί των μελλοθανάτων ο Ανδρέας Ζάκος επέδειξε σπάνια ψυχικά χαρίσματα. Την καταδίκη του σε θάνατο από τον Άγγλο δικαστή Σω, άκουσε με απόλυτη ψυχραιμία. Ο ίδιος έδινε θάρρος στους γονείς και συγγενείς του μέχρι την τελευταία στιγμή. Η τελευταία του επιθυμία ήταν να ακούσει την ηρωική Συμφωνία του Μπετόβεν.

Ο Ανδρέας Παναγίδης έγραψε ότι ο Ζάκος και οι άλλοι πέθανα με υπερηφάνεια. Τραγουδούσαν μισή ώρα πριν εκτελεστούν και την ώρα της εκτέλεσης φώναζαν υπέρ της ελευθερίας και της Ενώσεως.

Ο Ζάκος είδε με θάρρος το θάνατο στα μάτια. Δε λιγοψύχησε ούτε μια στιγμή. Δε ζήτησε να τον λυπηθούν. Αντίθετα, απαίτησε να γίνει όσο το δυνατό πιο γρήγορα η εκτέλεσή του. Είπε μάλιστα στους φρουρούς του "εκείνος που θα κάνει τη δουλειά (δηλαδή ο δήμιος), να την κάνει όσο γίνεται γρηγορότερα". Ως τελευταία επιθυμία, σύμφωνα με μαρτυρία Άγγλου φρουρού, ζήτησε να διαβιβαστεί στον Αρχηγό της ΕΟΚΑ Διγενή το μήνυμα να συνεχίσουν τον Αγώνα μέχρι την απόκτηση της ελευθερίας. Κι όταν οι Άγγλοι του είπαν πως τέτοιο μήνυμα δεν είναι δυνατό να διαβιβασθεί αυτός χαμογέλασε και είπε με σιγουριά ότι "κάποιος θα βρεθεί να το διαβιβάσει".

Λίγο πριν τον απαγχονισμό του Ζάκου και του Μιχαήλ (αλλά και του Ιάκωβου Πατάτσου που οδηγήθηκε στην αγχόνη την ίδια μέρα) μέλη της ΕΟΚΑ απήγαγαν ένα Βρετανό ηλικιωμένο πολίτη, για να ζητήσουν ανταλλαγή του με τους αγωνιστές που επρόκειτο να εκτελεστούν. Τότε ο Ζάκος, σε ένα δείγμα σπάνιας μεγαλοψυχίας για μελλοθάνατο, απηύθυνε από τις Φυλακές μήνυμα στους συναγωνιστές του καλώντας τους να αφήσουν αμέσως ελεύθερο το Βρετανό χωρίς όρους.

Αυτός ήταν ο Ανδρέας Ζάκος. Ο Αγωνιστής, ο Πατριώτης, ο Άνθρωπος!

ΙΑΚΩΒΟΣ ΠΑΤΑΤΣΟΣ:

Ο δεύτερος ήρωας που απαγχονίστηκε στι 9 Αυγούστου ήταν ο Ιάκωβος Πατάτσος. Γεννήθηκε στη Λευκωσία την 1η Ιουλίου 1934. Γονείς του ήταν οι Ανδρέας και Ροδού Πατάτσου
και η αδερφή του ήταν η Χλόη. Διακρινόταν ιδιαίτερα τόσο για τα πατριωτικά του αισθήματα όσο και γιας τη θρησκευτικότητά του. Οργανωμένος στην ΟΧΕΝ Λευκωσίας, αποτέλεσε ένα από τα πρώτα στελέχη της πρωτεύουσας, σχεδιάζοντας και εκτελώντας πληθώρα επιχειρήσεων. Τον συνέλαβαν στην τουρκική συνοικία της Λευκωσίας και τον κατηγόρησαν για επίθεση και φόνο ενός Τούρκου παρά το γεγονός ότι δεν βρέθηκε τίποτα πάνω του ούτε όπλο ούτε άλλο ενοχοποιητικό στοιχείο. Στην πραγματικότητα ήταν αθώος, γιατί ο Τούρκος είχε εκτελεστεί από άλλο μέλος της ΕΟΚΑ. Όμως καταδικάστηκε σε θάνατο από την ψευδομαρτυρία μιας τούρκισσας.

Την παραμονή της εκτέλεσής του τον επισκέφθηκε η μητέρα του. «Μάνα μου δεν θέλω να λυπηθείς που θα με στερηθείς. Να σαι περήφανη και να ξέρεις πως θα βαδίσω στην αγχόνη ψύχραιμα σαν αληθινός Έλληνας. Ο Θεός είναι μεγάλος».

Ο Ιάκωβος Πατάτσος ήταν ένας σπάνιος Χριστιανός. Γνώμονα στις ενέργειές του είχε πάντα την Χριστιανική πίστη και τις χριστιανικές αρετές. Ήταν μάλιστα και κατηχητής. Ο ίδιος έλεγε χαρακτηριστικά: «Ποθώ μια χριστιανική λευτερωμένη Κύπρο».

Ήταν μόλις 22 χρόνων όταν βάδισε προς την αγχόνη. Την αυγή της 9ης Αυγούστου 1956 από τις φυλακές ακούγονταν φωνές, πατριωτικά τραγούδια, ζητωκραυγές. Οι τρείς νέοι περίμεναν με ανυπομονησία τον θάνατο. Τραγουδούσαν για την Ελλάδα και την ΕΟΚΑ. Έψαλλαν για άλλη μια φορά το μεγαλείο της φυλής.

Η Χριστιανική αρετή του Πατάτσου και τό όλο αγωνιστικό του ήθος φαίνονται από τις επιστολές που έγραψε όταν ήταν φυλακισμένος. Όμως το συγκλονιστικό αποκορύφωμα , το κύκνειο άσμα του, ο Ιάκωβος Πατάτσος στο γράφει προς τη μητέρα του στις 8 Αυγούστου 1956:

«Αγαπημένη μου μητέρα, Χαίρε. Ευρίσκομαι μεταξύ αγγέλων. Τώρα απολαμβάνω τους κόπους μου. Το πνεύμα μου φτερουγίζει γύρω από το θρόνο του Κυρίου. Θέλω να χαίρεις όπως κι εγώ. Αν κλαίεις θα λυπούμαι. Το όνομά σου θα γραφτεί στην ιστορία, γιατί εδέχθης να θυσιασθεί το παιδί σου για την πατρίδα. Είναι καιρός τώρα να καμαρώσεις το παιδί σου. Ευρίσκεται εκεί ψηλά όπου ψάλλουν οι Άγγελοι. Χαίρε αγαπημένη μου μητέρα. Μην κλαίεις για να ακούσεις την αγγελική μου φωνή να ψάλλει Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ. Ψάλλε και συ μαζί μου. Ψάλλε προσεύχου, δόξαζε τον Θεόν σε όλην την ζωήν".

Ο Ιάκωβος Πατάτσος τελείωσε το δημοτικό σχολείο "Ελένειο" στη Λευκωσία και ήταν απόφοιτος της Σχολής Σαμουήλ. Εργαζόταν ως γραφέας στον Οίκο Παρασκευαΐδη. Ήταν μέλος της ΟΧΕΝ και εντάχθηκε στον Αγώνα πριν από το 1955. Με την έναρξη του αγώνα κατατάχθηκε σε ομάδες ρίψης βομβών και αργότερα στο εκτελεστικό Λευκωσίας. Λόγω όμως των θρησκευτικών του πεποιθήσεων προβληματιζόταν να λάβει μέρος σε εκτελέσεις.

Η δράση του στον αγώνα συνταυτιζόταν με τη θρησκεία και ό,τι έκαμνε το έκαμνε, επειδή πίστευε ότι και η ελευθερία είναι δώρο του Θεού.

Τον Ιανουάριο του 1956 συνεργάστηκε με το Σταύρο Στυλιανίδη και άλλα στελέχη της ΕΟΚΑ στην κατασκευή και τοποθέτηση βόμβας στις 20 Μαρτίου 1956 στο κρεβάτι του Κυβερνήτη Χάρντιγκ. Στις 23 Απριλίου 1956 ανέλαβε με το συναγωνιστή του Γεώργιο Παλαιολόγο την εκτέλεση ενός προδότη αστυνομικού, εναντίον του οποίου έγινε και προηγουμένως ανεπιτυχής απόπειρα. Η επίθεση έγινε έξω από τον κεντρικό αστυνομικό σταθμό Σεραγίου Λευκωσίας. Η προσπάθεια απέτυχε και ο Ιάκωβος, που έπεσε από το ποδήλατό του βρέθηκε στο στόχαστρο Τούρκου ειδικού χωροφύλακα. Δεύτερος Τούρκος αστυνομικός, ο Νιχάτ Βασίφ, άρπαξε τον Ιάκωβο, οπότε ο Παλαιολόγος πυροβόλησε θανάσιμα τον Νιχάτ και τον ελευθέρωσε. Στη συνέχεια όμως το πλήθος των Τουρκοκυπρίων που προσέτρεξε τον ακινητοποίησε και συνελήφθη. Ο Παλαιολόγος κατέφυγε στο αντάρτικο και ο Πατάτσος κατηγορήθηκε για την εκτέλεση του Νιχάτ και οδηγήθηκε στην αγχόνη.

Κατά τη διάρκεια της ολιγόμηνης κράτησής του στα κελιά των μελλοθανάτων τόνωνε με τη θρησκευτική του πίστη τους άλλους κατάδικους, δημιουργώντας ατμόσφαιρα κατάνυξης και πνευματικής ανάτασης.

Η ψυχική δύναμη του ήρωα, φαίνεται από τα γραπτά του, όταν γνώριζε ήδη ότι θα εκτελούνταν. Στις 24 Ιουλίου 1956, γράφει: «Αίσχος στους Άγγλους!!! Αίσχος !!! Οι Άγγλοι είναι αιμοχαρείς δυνάσται. Οι Άγγλοι είναι κτήνη. Θα τολμήσουν τα τέρατα να βάψουν ακόμη μίαν φοράν τα χέρια τους με αίμα αθώων... Όπως φαίνεται, πολύ σύντομα θα αρχίσουν οι εκτελέσεις. Ήρθε ο Ζάκος μαζί με τον Χαρίλαον. Τότε αρχίσαμε να ζητωκραυγάζομεν υπέρ της ΕΟΚΑ... Τέλος, μαζί εψάλλαμε τον Εθνικόν Ύμνον». Ο Ιάκωβος Πατάτσος, σαν γνήσιος Έλληνας της Κύπρου, βάδισε προς τον θάνατο με ψηλά το κεφάλι. Κοινώνησε από τα χέρα του ιερέα Αντωνίου Ερωτοκρίτου και έψαλε, ενώ του περνούσαν τη θηλειά στο λαιμό (όπως βεβαιώνει ο συγκρατούμενός του Χρυσ. Παναγής), το «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ»

Η μητέρα του Ιάκωβου αναφέρει: «Θυμούμε την τελευταία φορά που επήα να τον δω…Τους εφέρναν. Ετραουδούσαν. Δυνατά, με θάρρος. Επουμπουρίζαν οι φυλακές. Προπάντος ο δικός μου. Εξεχώριζα τη φωνή του. Ήταν το «ξύπνα καημένε μου ραγιά», που ελέγαν. Εφιληθήκαμεν. Εκράτουν τον τζιαι εκράταν με σφικτά. «Καληνύχτα τζιαι καλήν άυριο γιε μου» του είπα. Έπιασεν με η Εγγλέζα περίλυπη τζι επήρεν με έξω. Έξω που επήα εκατάλαβα τι του είπα. «Καλήν άυριον γιε μου!» Πιον επήρεν με το παράπονο. Έκλαψα…έκλαψα…Έγειρνεν μου νερόν η Εγγλέζα…Δεν θυμούμαι τίποτε άλλο."

ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΜΙΧΑΗΛ

Ο Χαρίλαος Μιχαήλ είναι ο τρίτος ήρωας που εκτελέστηκε στις 9 Αυγούστου 1956. Ήταν μόλις 20 χρονών. Είχε συλληφθεί μαζί με τον Ζάκο στην ίδια μάχη και καταδικάστηκε με την ίδια κατηγορία. Γεννήθηκε στο κατεχόμενο σήμερα χωριό Γαλήνη το 1936. Γονείς του οι Μιχαήλ Θεοχάρης και Αφροδίτη Μιχαήλ και αδέλφια οι Γιάγκος, Χατζηχαμπής, Ηλίας, Ανδρέας και Μαρία.
Εργάστηκε ως υπάλληλος στην Κυπριακή Μεταλλευτική Εταιρία. Όμως όπως γράφτηκε γι΄ αυτόν «αν και έλαβε μόρφωση δημοτικού μονον σχολείου, εις την ψυχήν του αντήχον αι μυστικαί υπαγορεύσεις της εθνικής συνειδήσεως». Εντάχθηκε στον αγώνα της ΕΟΚΑ και υπηρέτησε μαζί με τα αδέλφια του και τον πατέρα του

Λέγεται ότι τη στιγμή που ο δικαστής ανήγγειλε την θανατική του καταδίκη, ο Χαρίλαος Μιχαήλ στράφηκε συγκινημένος προς τον δικηγόρο υτου και του ψιθύρισε: «Είχα φόβον μήπως ο δικαστής μου εχάριζε την ζωήν, επειδή είμαι νεαρός. Πως θα αντίκριζα τον Ζάκον;»

Ήταν αχώριστος φίλος και στενός συνεργάτης του Ανδρέα Ζάκου με τον οποίο κατέφυγε στο αντάρτικο στις 17 Νοεμβρίου 1955, επανδρώνοντας ανταρτική ομάδα στην περιοχή Γαληνής, αφού είχαν στο μεταξύ κατασκευάσει κρησφύγετα και λημέρια στην ορεινή αυτή περιοχή. Σε ένα μήνα, στις 15 Δεκεμβρίου 1955, η ομάδα τους συνενώθηκε με την ομάδα του Μάρκου Δράκου για την ενέδρα στο Μερσινάκι, στο 38ο μίλι του δρόμου Λευκωσίας - Κάτω Πύργου, κοντά στους αρχαίους Σόλους. Στην επίθεση οι ήρωες της ΕΟΚΑ Χαρίλαος Μιχαήλ, Ανδρέας Ζάκος, Χαράλαμπος Μούσκος και Μάρκος Δράκος, μαζί με τέσσερις άλλους συναγωνιστές τους, βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον εμπειροπόλεμο ταγματάρχη Κουμπ του αγγλικού στρατού και το δεκανέα Μόρουμ, ο οποίος σκοτώθηκε. Σκοτώθηκε επίσης και ο Χαράλαμπος Μούσκος. Ο Ανδρέας Ζάκος συνελήφθη βαριά τραυματισμένος. Μαζί του συνελήφθη και ο Χαρίλαος Μιχαήλ, ο οποίος δεν θέλησε να εγκαταλείψει τραυματισμένο το φίλο του.

Ο Ζάκος όπως ξέρουμε ζήτησε και άκουε δίσκους κλασσικής μουσικής τις τελευταίες μέρες πριν την εκτέλεση. Ο Μιχαήλ όμως επέμενε να ακούσει δίσκους δημοτικών και λαϊκών τραγουδιών.

Ο ιερέας των φυλακών σημειώνει για τον Χαρίλαο Μιχαήλ: «Ο Χαρίλαος Μιχαήλ ήτο πολύ νεαρός και όσες φορές πήγα κοντά του είχε πάντοτε το χαμόγελο στα χείλη, σαν κάτι το ευχάριστο να περίμενε. Ήτο ολογομίλητος και δεν εφαίνετο ούτε σκυθρωπός ούτε σκεπτικός. Εϊμαι βέβαιος ότι με το ίδιο χαμόγελο ανήλθε και στην αγχόνη».

Λίγο πριν το τέλος, γράφει ο Χαρίλαος Μιχαήλ στους γονείς του: «Αγαπητοί μου γονείς, όταν θα διαβάζετε το γράμμα μου αυτό, εγώ θα έχω σβήσει για πάντα από τη ζωή. Μη νομίσετε όμως ότι αυτό με λυπεί. Απεναντίας, επειδή γνωρίζω ια ποιον σκοπό θα εκτελεσθώ αισθάνομαι τον ευατόν μου ισχυρόν και γαλήνιον και είμαι έτομος να τα αντιμετωπίσω όλα με αφάνταστη ψυχραιμία. Τι κι αν ζήσω 50 και 60 χρόνια, πάλι θα πεθάνω και μάλιστα άδοξα. Δεν θέλω να λυπάστε καθόλου για μένα…»

Το βράδυ της Τετάρτης, 8 Αυγούστου, λίγες μόνο ώρες πριν από την εκτέλεσή του, καλοδέχτηκε τη μάνα και τον πατέρα του στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας με το τραγούδι “Ξύπνα καημένε μου Ραγιά" και τους αποχαιρέτησε με αυτά τα λόγια :

“Έχω το θάρρος να πατήσω την αγχόνη, πατέρα. Εσύ, μάνα, να το έχεις ευχαρίστηση και να το κρατείς καύχημα που πεθαίνω για την πατρίδα.”

Αναφέρεται ότι την ώρα της εκτέλεσης ένας άγγλος αξιωματικός προσπάθησε να του πει κάτι, τον σταμάτησε λέγοντας: «Έννοια σας, οι Έλληνες ξέρουν να πεθαίνουν."

ΠΗΓΗ: ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.

Καραολής και Δημητρίου: Οι πρώτοι απαγχονισθέντες της ΕΟΚΑ

Ο Μιχαλάκης Καραολής και ο Ανδρέας Δημητρίου υπήρξαν οι πρωτομάρτυρες που οδηγήθηκαν στην αγχόνη των Βρετανών αποικιοκρατών. Σαν γνήσιοι και αυθεντικοί Έλληνες αγωνιστές της ΕΟΚΑ, οδηγήθηκαν στην αγχόνη του κατακτητή, περήφανοι και με το κεφάλι ψηλά, γράφοντας τα ονόματα τους στο Πάνθεον της ένδοξης Ελληνικής ιστορία, πλάι σε αυτό του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού, του Ρήγα Φεραίου και των χιλιάδων άλλων ηρώων μας!

Καταγόμενος από το χωριό Παλαιχώρι της επαρχίας Λευκωσίας, ο Μιχαλάκης Καραολής εντάχθηκε άμεσα στις τάξεις της οργανώσεως και υπήρξε μέλος της ομάδας του τομεάρχη Πολύκαρπου Γιωρκάτζιη. Συνελήφθη στις 28 Αυγούστου 1955, όταν συμμετείχε στην εκτέλεση του αστυνομικού των αποικιοκρατικών δυνάμεων Ηρόδοτου Πουλλή και καταδικάστηκε σε θάνατο λίγους μήνες μετά. Εκτελέστηκε σε ηλικία 23 ετών!

Ο Ανδρέας Δημητρίου καταγόταν από τον Άγιο Μάμα Λεμεσού. Συμμετείχε σε αρκετές αποστολές για αρπαγή οπλισμού από τις κατοχικές δυνάμεις στην επαρχία Αμμοχώστου. Καταδικάστηκε σε θάνατο με την κατηγόρια της δολοφονίας του πράκτορα της "Ιντέλιτζενς Σέρβις" Σίντνεϊ Τέιλορ. Οδηγήθηκε στην αγχόνη σε ηλικία σχεδόν 21 ετών.

Με την αναγγελία της εκτέλεσης των δύο παλληκαριών, προκλήθηκαν μεγάλες αντιδράσεις σε Κύπρο και Ελλάδα, με τον λαό να απαιτεί την άμεση Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Στην Αθήνα, μάλιστα, 4 διαδηλωτές έχασαν την ζωή τους. Επίσης, προκλήθηκε και παγκόσμια αντίδραση και κατακραυγή για το αποικιοκρατικό καθεστώς που ήταν αντίθετο προς τις αρχές του νεοσύστατου τότε ΟΗΕ.

Τον δρόμο της αγχόνης έμελλε να ακολουθήσουν ακόμη 7 παλληκάρια της ΕΟΚΑ τους επόμενους μήνες!

ΑΘΑΝΑΤΟΙ!

Χούντα και Κύπρος

Στις 21 Απριλίου 1967 ομάδα αξιωματικών του Ελληνικού Στρατού κατέλαβε την εξουσία της Ελληνικής Δημοκρατίας εξορίζοντας την μέχρι τότε πολιτική ηγεσία της χώρας. Παρέμειναν στην εξουσία μέχρι τον Νοέμβριο του 1973 όταν άλλη ομάδα αξιωματικών τους ανέτρεψε και συνέχισε την δικτατορική δράση τους. Η δράση της δικτατορίας είχε άμεσο αντίκτυπο και στον Κυπριακό Ελληνισμό. Θα προσπαθήσω να αναφέρω τα κύρια σημεία της επίδρασης της Χούντας στην Κύπρο και να εξηγήσω τα δικά μου συμπεράσματα.

Αρχικά η ομάδα στρατιωτικών με επικεφαλής τον Συνταγματάρχη Γεώργιο Παπαδόπουλο εκμεταλλευόμενη την πολιτική αστάθεια στην Ελλάδα κατέλαβε την εξουσία προφασιζόμενη τον επερχόμενο κομμουνιστικό κίνδυνο. Οι Κύπριοι όταν έμαθαν για αυτό αντέδρασαν κάποιοι αρνητικά και κάποιοι θετικά. Η επίσημη Κυπριακή Δημοκρατία μέσω του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου έστειλε συγχαρητήρια επιστολή στον δικτάτορα Παπαδόπουλο. Αντίθετα ο Στρατηγός Διγενής συμβούλεψε τους συνδέσμους αγωνιστών και τα εθνικόφρωνα σωματεία να μην προχωρήσουν σε αυτή την ενέργεια. Σημαντικό ποσοστό των εθνικοφρώνων όμως χάρηκε με την ανάληψη της εξουσίας από τους στρατιωτικούς πιστεύοντας ότι η Ένωση ήταν πιο κοντά. Στάση εχθρική προς την Χούντα κράτησε και το ΑΚΕΛ αρχικά.

Ο Στρατηγός Διγενής μάλιστα προχώρησε ένα βήμα παραπέρα και ζήτησε από τον Βασιλιά Κωνσταντίνο η Ελληνική Μεραρχία που βρισκόταν στην Κύπρο να ήταν άμεσα κάτω από τον δικό του έλεγχο και ανεξάρτητη από την Χούντα. Ο Βασιλιάς, ο οποίος ενέκρινε το Πραξικόπημα των Συνταγματαρχών, όμως απέρριψε το αίτημα του Γεώργιου Γρίβα.

Την πρώτη περίοδο της Χούντας, οι ηγέτες της έλεγαν ότι στόχος τους ήταν η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Αυτό έβρισκε σύμφωνη και την Κυπριακή Βουλή που ομόφωνα ψήφισε ότι στόχος των Κυπρίων είναι η Ένωση (26/6/1967). Την 9η Αυγούστου 1967 ο δικτάτορας Παπαδόπουλος πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη στην Κύπρο όπου τον υποδέκτηκε σύσσωμη η Κυπριακή ηγεσία με μοναδική εξαίρεση τον Δρ. Βάσο Λυσσαρίδη.

Τον Σεπτέμβριο το φιάσκο της Χούντας στις συνομιλίες στον Έβρο οδήγησε τον δικτάτορα Παπαδόπουλο σε στροφή σχετικά με τις θέσεις του στο Κυπριακό. Στις 15 Νοεμβρίου 1967 κάτω από περίεργες συνθήκες συνέβηκαν τα γεγονότα της Κοφίνου με αποτέλεσμα η Χούντα των Αθηνών να κάνει δεκτό το αίτημα της Τουρκίας για απομάκρυνση της Ελληνικής Μεραρχίας και του Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή από την Κύπρο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αφήσει την άμυνα της απόρθητης μέχρι τότε Κύπρου να μείνει γυμνή και έφερε σε ανοικτή πλέον ρήξη τον Διγενή με τους Συνταγματάρχες. Για αυτό τον λόγο και τον είχαν υπό περιορισμό στο σπίτι του όταν επέστρεψε στην Αθήνα. Προηγήθηκε τρομοκρατική επίθεση σε αεροπλάνο στο οποίο είχε κλείσει θέση ο Διγενής.

Κατά την περίοδο που βρισκόταν στην Αθήνα ο Στρατηγός Διγενής κατέστρωσε σχέδιο για ανατροπή της Χούντας και επιστροφή στην εξουσία του Βασιλιά Κωνσταντίνου ο οποίος και είχε εξοριστεί από τους Συνταγματάρχες. Στο σχέδιο αυτό συμμετείχαν παλιοί συμπολεμιστές του αλλά και Κύπριοι φοιτητές. Μεγάλος μέρος του οπλισμού που θα χρησιμοποιούσε η αντιχουντική ομάδα του Διγενή αποστάληκε από την Κύπρο. Η προσπάθεια αυτή όμως δεν είχε επιτυχία καθώς έγινε -χωρίς να γίνει γνωστό πως- αποκάλυψη και αρκετά στελέχη της οργάνωσης συνελήφθηκαν.

Ενώ τα πράγματα συνεχίστηκαν σε αυτό τον ρυθμό, τον Αύγουστο του 1972 η Χούντα απέλασε την ηγεσία της Ομοσπονδίας Εθνικών Φοιτητικών Ενώσεων Κυπρίων. Αιτία της απέλασης αυτής υπήρξε η προτροπή του συνεδρίου της Ο.Ε.Φ.Ε.Κ. για επιστροφή των δημοκρατικών θεσμών στην Ελλάδα. Την ηγεσία της οργάνωσης τότε αποτελούσαν αποκλειστικά ενωτικοί-γριβικοί φοιτητές.


Του πιο πάνω γεγονότος προηγήθηκε η απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου από τον Αλέκο Παναγούλη. Σύμφωνα με αρκετές πηγές στην απόπειρα αυτή βοήθησαν και αρκετοί Κύπριοι.

Τον Νοέμβριο του 1973 είχαμε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου στα οποία και συμμετείχαν αρκετοί Κύπριοι φοιτητές που βρίσκονταν στην Αθήνα. Τα γεγονότα αυτά εκμεταλλεύτηκε ο Ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης ο οποίος ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο και συνέχισε αυτός από τον ρόλο του δικτάτορα. Ο Ιωαννίδης ήταν γνωστό σε όλους εκείνη την εποχή ότι έτρεφε μεγάλο μίσος απέναντι στον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο.


Μετά τον θάνατο του Διγενή ο δικτάτορας Ιωαννίδης προσπάθησε και κατάφερε να φέρει κάτω από τον έλεγχο του την ΕΟΚΑ Β' και περίμενε κάποια πρόκληση από τον Μακάριο για να προχωρήσει σε ανατροπή του. Η ευκαιρία που έψαχνε δόθηκε όταν ο Μακάριος απαίτησε από την δικτατορία να απομακρύνει άμεσα από την Κύπρο όλους τους Ελλαδίτες αξιωματικούς. Έτσι τον Ιούλιο του 1974 διέταξε τους Ελλαδίτες αξιωματικούς να ανατρέψουν τον Μακάριο, με την συνέχεια γνωστή.

Προσωπική μου άποψη είναι ότι η Χούντα τόσο του Παπαδόπουλου, όσο και του Ιωαννίδη έκανε μεγάλα εγκλήματα στην Κύπρο. Ο Παπαδόπουλος αν και αρχικά μίλησε για Ένωση ουδέποτε πίστεψε πραγματικά σε αυτή. Ταυτόχρονα η απόφαση του να αποσύρει την Ελληνική Μεραρχία έδωσε το δικαίωμα στον τουρκικό στρατό να κάνει "περίπατο" 7 χρόνια αργότερα. Ο Ιωαννίδης παραπλάνησε μεγάλο ποσοστό ενωτικών Κυπρίων και τους χρησιμοποιήσε για να εκπληρώσουν το μίσος του απέναντι στον Μακάριο. Μια απλή ανάγνωση των αμερικανικών αρχείο της εποχής αποδεικνύουν ότι ούτε ο Ιωαννίδης πίστεψε ποτέ στην Ένωση.

ΥΓ. Το κείμενο αυτό είναι αποκλειστικά για την Κύπρο. Δεν ασχολήθηκα με άλλους τομείς της δικτατορίας όπως για παράδειγμα ο περιορισμός ελευθεριών στην Ελλάδα.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΣΙΝΟΥ ΜΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ!

ΖΗΤΩ Η ΕΟΚΑ - ΖΗΤΩ Η ΕΝΩΣΙΣ

Οι Κύπριοι ξύπνησαν διαβάζοντας την πιο πάνω προκήρυξη, η οποία ακολούθησε τις εκρήξεις που ακούστηκαν σε όλη την Κύπρο τα ξημερώματα της 1ης Απριλίου 1955! Ο Αρχηγός Διγενής έκανε σε όλους γνωστό ότι η Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ), αναλάμβανε τον αγώνα για την αποτίναξη της αποικιοκρατίας των Βρετανών και την Ένωση της Κύπρου με την Μητέρα Ελλάδα! Ο Εθνικοαπελευθερωτικός Αγώνας των Κυπρίων ήταν πια γεγονός!

Στην Οργάνωση εντάχθηκαν γρήγορα χιλιάδες άτομα ανεξαρτήτου ηλικίας, φύλου και κοινωνικής τάξης. Κατά την διάρκεια του αγώνα, αρκετοί έδωσαν την ζωή τους, άλλοι βασανίστηκαν και άλλοι φυλακίστηκαν από τον βάρβαρο κατακτητή. Όμως, όλοι οι αγωνιστές δεν πτοήθηκαν και συνέχισαν να τραγουδάνε τον Εθνικό Ύμνο βαδίζοντας προς την αγχόνη και οδεύοντας προς την αιωνιότητα της ένδοξης Ελληνικής Ιστορίας!

Το τέλος του αγώνα δυστυχώς δεν δικαίωσε την θυσία των παλληκαριών της ΕΟΚΑ. Οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου που ακολούθησαν πρόδωσαν την θυσία και τον αγώνα, παρά το γεγονός ότι η ΕΟΚΑ ήταν νικήτρια στο πεδίο των μαχών. Όπως ήταν φυσικό επακόλουθο, τις προδοτικές συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου ακολούθησε και η προσπάθεια των "γνωστών κύκλων" για την αποκαθήλωση του αγώνα του 1955-59! Προσπαθούν να μειώσουν ή και να χαρακτηρίσουν καταστροφική την θυσία των αγωνιστών μας.


Είναι οι ίδιοι που σήμερα προσπαθούν να αλλάξουν τα βιβλία της ιστορίας και να πουλήσουν για ακόμη μια φορά τους ήρωες αγωνιστές. Πιστεύουν ότι μόνο μέσω της διαγραφής της εθνικής συνείδησης μπορούν να σβήσουν οριστικά τον Εθνικό πόθο της Ενώσεως. Πιστοί στις υποδείξεις του εμπνευστή της τουρκικής εισβολής Χένρι Κίσσιντζερ.

Υπενθυμίζου σε όλους ότι οι Έλληνες, ιστορία μαθαίνουν μόνο από τους χιλιάδες ηρωϊκά πεσόντες πρόγονους τους και όχι από τον κάθε νεοταξίτη ψευδοϊστορικό ή τον κάθε ξεπουλημένο ανθέλληνα πολιτικό! Η ιστορία αυτή είναι και η αιτία για την οποία επιβιώνει μέχρι σήμερα ο Ελληνισμός. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Ελλάδα προορίζεται να ζήσει και θα ζήσει! Ότι και να γίνει οι Έλληνες Κύπριοι θα διατηρήσουν την Εθνική τους ταυτότητα και όποτε η πατρίδα το ζητήσει θα δώσουν και πάλι το παρόν τους και θα γράψουν νέες χρυσές ιστορίες!

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ

Με το πιο πάνω σύνθημα, 190 χρόνια πριν, μια χούφτα αδούλωτων Ελλήνων, ύψωσε την σημαία της επανάστασης, για τη λύτρωση του Ελληνικού Έθνους. Μετά από τέσσερις αιώνες τουρκικής σκλαβιάς, έφθασε η ώρα για την εθνική αποκατάσταση. Στις 25 Μαρτίου του 1821 στην Mονή της Μεγίστης Λαύρας στα Καλάβρυτα, ο επίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός, ευλόγησε και ύψωσε το λάβαρο της επανάστασης. Αυτή ήταν και η επίσημη έναρξη της Ελληνικής επανάστασης που οδήγησε μετά από πολλούς αγώνες και θυσίες, στην ελευθέρωση και τη αναγνώριση του Ελληνικού κράτους το 1830.

Μια γενιά ωραίων Ελλήνων, του Κολοκοτρώνη και του Καραϊσκάκη, του Ανδρούτσου και του Νικηταρά, έγραψε με ολόχρυσα γράμματα ένα τεράστιο ιστορικό έπος, αφού δεν υπολόγισαν την αριθμητική υπεροχή του αντιπάλου, αλλά πολέμησαν με την Eλληνική τους ψυχή και νίκησαν μια ανίκητη μέχρι τότε αυτοκρατορία. Αμέτρητες είναι οι θυσίες και οι σφαγές Ελλήνων στο βωμό της Λευτεριάς. Ποτάμια αίμα χύθηκαν για να υπάρχουμε σήμερα εμείς και να ζούμε στην πρωτεύουσα του Πολιτισμού και της Δημοκρατίας, κάτω από την περήφανη Γαλανόλευκη σημαία, που σήμερα με καμάρι στολίζει τις γειτονιές της Αθήνας και ολόκληρης της Ελλάδος.

Ζήτω η 25η Μαρτίου

Ζήτω η Ελληνική Επανάσταση

Ζήτω το Έθνος

Πηγή: ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.

ΔΙΖΩΝΙΚΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΑΥΤΕΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΦΑΝΟΥΛΑΣ ΑΡΓΥΡΟΥ το οποίο μπορείτε να προμηθευθείτε από τα κατά τόπους βιβλιοπωλεία της Κύπρου, αλλά και απευθείας από τους εκδότες του βιβλίου στο τηλέφωνο (Κύπρου) 7000 1954 ή μέσω της η- διεύθυνσης info@adrastia.com.cy

Η έρευνα της κυρίας Αργυρού εκτός των άλλων, κάνει αναφορά στα ακόλουθα σημεία:

« Στόχος της εισβολής ήταν η δημιουργία μιας ομοσπονδίας στην Κύπρο. Η επιχείρηση ήταν επιτυχής, όμως η δημιουργία της ομοσπονδίας στο τραπέζι ακόμα δεν έγινε κατορθωτή. Ο στόχος αυτός παραμένει απραγματοποίητος»

(δήλωση του Στρατηγού Κενάν Εβρέν και πρώην πρωθυπουργού της Τουρκίας σε τουρκική καθημερινή εφημερίδα, «Σημερινή» 12 Φεβρουαρίου 1990).

1956 - Η Μυστική συμφωνία μεταξύ Τούρκων και Βρετανών 16 Δεκεμβρίου 1956, τι περιελάμβανε – μια πλήρης υποταγή του Λονδίνου στους Σουλτάνους της Άγκυρας

1957 - Η τουρκική πεποίθηση από το 1957 ότι με τη βοήθεια των Ελληνοκυπρίων θα κατόρθωνε την διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία

1958 - Το Φόρειν ΄Οφις επιβεβαιώνει στους Αμερικανούς ότι δεν μπορεί να αλλάξει στάση – είχε δώσει υποσχέσεις στην Τουρκία τις οποίες δεν μπορούσε να πάρει πίσω

1964 – τουρκικό πραξικόπημα στην Κύπρο – Οι Τουρκοκύπριοι απαιτούν δύο κράτη με το 37% της Κύπρου – βρετανικοί παράλληλοι σχεδιασμοί

1964 – Η πραγματική αλήθεια για την «νατοική» ανάμειξη στην Κύπρο, το «σχέδιο Άτσεσον» και η σοβιετική υποστήριξη των τουρκικών θέσεων για ομοσπονδία

1965 – Ο Τούρκος πρωθυπουργός ζητεί ενυπογράφως βοήθεια από την Βρετανία και Αμερική να κατορθώσει την Ομοσπονδία στην Κύπρο

1965 – Φόρειν ΄Οφις: «Ομοσπονδιακή λύση δηλαδή κυριολεκτικά διχοτόμηση»

1966 – Οι Τουρκοκύπριοι κυκλοφορούν ξεχωριστά «κρατικά λαχεία»

1967 – Τουρκική απαίτηση η αποχώρηση της Ελληνικής Μεραρχίας – Ο Αρχιεπ. Μακάριος υποστηρίζει την αποχώρηση αλλά δεν το λέγει δημόσια

Δεκέμβριος 1967 – Πρώτη βρετανική προτεραιότητα η αποχώρηση όλων των Ελλήνων Αξιωματικών από την Εθνική Φρουρά

1972 – Ρωσικές υποσχέσεις προς Μακάριο ότι θα σταματούσαν τους Τούρκους σε περίπτωση εισβολής

Ιούλιος 1974 – Η πρόσκληση Λαγάκου προς Μακάριο την οποίαν απέρριψε

Ιούλιος 1974 – Υπόμνημα κυπρ. Κυβέρνησης προς Φόρειν ΄Οφις « Ανεφάρμοστη η Ομοσπονδία»

Ιούλιος 1974 – Διαφωνίες Κάλλαχαν/Κίσσιγκερ για τον χειρισμό του Κυπριακού

17 Ιουλίου 1974 – Συνάντηση Μακαρίου/Γουίλσον και Ετσεβιτ/Γουίλσον

18 Ιουλίου 1974 – Τζόσεφ Σίσκο συναντά Ετσεβίτ στο Λονδίνο οι απαιτήσεις των Τούρκων

18-20 Ιουλίου 1974 – Διαφωνίες μεταξύ Αμερικανών και Βρετανών – Οι Βρετανοί οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού

19 Ιουλίου 1974 – Ολόκληρη η ομιλία Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στα Ηνωμένα Έθνη

20 Ιουλίου 1974 – Πώς Βρετανοί και Αμερικανοί συγκράτησαν την ελληνική κυβέρνηση από το να βοηθήσει την Κύπρο

1974 – Πώς τροχιοδρομήθηκε και από ποίους η τουρκική διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία μετά τις δύο εισβολές

Τι απαιτούσαν οι Τούρκοι στην Γενεύη, τι πρότειναν και προωθούσαν οι Βρετανοί πριν τις δύο εισβολές

Μια ιστορικά αποκαλυπτική συνάντηση Βρετανών και Αμερικανών στο Στέιτ Ντεπάρτμεντ 27 Αυγούστου 1974

Οι θέσεις Αρχιεπισκόπου Μακαρίου εναντίον της διζωνικής

Συνεργασία Γλ. Κληρίδη/ΑΚΕΛ/Βρετανών για να επιβάλουν στον Μακάριο την διζωνική

1975 - Ο Κληρίδης ζητεί άσυλο από τους Βρετανούς

Η σταθμισμένη ψήφος και πως την δέχθηκε ο Δ. Χριστόφιας

Ευαγόρας Παλληκαρίδης- Ο ήρωας μαθητής

Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα

μες στης κρεμάλας τη θελιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας.

Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τ’ άκουσε κανένας.

Η μάνα του ήταν μακριά, ο κύρης του δεμένος,

οι νιοι συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν,

η νια που τον ορμήνευε δεν άκ’σε νυχτοπούλι.

Εψές πουρνό μεσάνυχτα θάψαν τον Ευαγόρα.

Σήμερα Σάββατο ταχιά όλη η ζωή σαν πρώτα.

Ετούτος πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στον κάμπο,

ψηλώνει ο χτίστης εκκλησιά, πανί απλώνει ο ναύτης,

και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει.

Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας.

Μπαίνει κι η πρώτη η άταχτη κι η τρίτη που διαβάζει,

μπαίνει κι η πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα.

- Παρόντες όλοι;

- Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει.

- Παρόντες, λέει ο δάσκαλος · και με φωνή που τρέμει:

- Σήκω, Ευαγόρα, να μας πεις ελληνική ιστορία.

Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι, αναρωτιούνται στην αρχή,

ώσπου η σιωπή τους κάμνει να πέσουν μ’ αναφιλητά ετούτοι κι όλη η τάξη.

- Παλληκαρίδη, άριστα, Βαγόρα, πάντα πρώτος,

στους πρώτους πρώτος,

άγγελε πατρίδας δοξασμένης,

συ, που μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι

και του σχολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία.

Τα ‘πε κι απλώθηκε σιωπή πα ‘στα κλαμένα νιάτα,

που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία,

έξω απ’ εκείνο τ’ αδειανό, παντοτινά γεμάτο.

Φώτης Βαρέλης

Γρηγόρης Αυξεντίου- Ο Σταυραετός του Μαχαιρά

Στις 22 Φεβρουαρίου 1928, γεννήθηκε ο Γρηγόρης Αυξεντίου στο χωριό Λύση, της επαρχίας Αμμοχώστου. Ο Γρηγόρης από τα παιδικά του χρόνια γαλουχήθηκε με εθνικά ιδανικά, αποτέλεσμα των οποίων ήταν η απόφαση του να φοιτήσει στην Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού μετά την αποφοίτηση του από το Ελληνικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου. Κατά την θητεία του υπηρέτησε στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, φέροντας τον βαθμό του Έφεδρου Ανθυπολοχαγού Πεζικού.

Στην συνέχεια επέστρεψε στην Κύπρο. Τον Ιανουάριο του 1955, ο Αρχηγός της ΕΟΚΑ Γεώργιος Γρίβας Διγενής εντάσσει στην οργάνωση τον Γρηγόρη. Αντί του καθιερωμένου όρκου, ο Γεώργιος Γρίβας Διγενής δέχτηκε τον λόγο της στρατιωτικής τιμής του Αυξεντίου. Ο Διγενής γνωρίζοντας την στρατιωτική εκπαίδευση του Γρηγόρη, τον όρισε τομεάρχη της περιοχής Αμμοχώστου! Αργότερα τέθηκε επικεφαλείς και σε άλλους τομείς του αγώνα. Ο Γρηγόρης ήταν καταζητούμενος από την πρώτη μέρα του αγώνα (1η Απριλίου 1955)!

Στις 11 Δεκεμβρίου 1955, η εξυπνάδα και η ανδρεία του Ζήδρου γλυτώνει τον Αρχηγό του αγώνα από τα χέρια των αποικιοκρατών. Εκμεταλλευόμενος την πυκνή ομίχλη στην περιοχή ο Αυξεντίου οδήγησε δύο διαφορετικές ομάδες Βρετανών στρατιωτών σε αλληλοεξόντωση!

Στις 3 Μαρτίου 1957, μετά από πολύωρη μάχη οι άνανδροι Βρετανοί αποικιοκράτες αφού έριξαν βενζίνη γύρω από το κρυσφήγετο, στη συνέχεια το πυρπόλησαν. Ο Γρηγόρης σαν γνήσιος Έλληνας παρέμεινε στο κρησφύγετο, χαρίζοντας την ζωή του στο όραμα της Ενώσεως και χαράζοντας το όνομα του στο πάνθεον των Ελλήνων ηρώων. Προηγήθηκαν αρκετά καλέσματα από τους αποικιοκράτες για παράδοση του. Ο σύγχρονος Λεωνίδας του Μαχαιρά απάντησε ξανά Μολών Λαβέ!

Η θυσία του Υπαρχηγού της ΕΟΚΑ Γρηγόρη Αυξεντίου, αποτελεί φάρο που μας καθοδηγεί στο δρόμο για την λευτεριά! Μας δείχνει ότι οι Έλληνες δεν μπορούν να υποκύπτουν σε "οδυνηρούς συμβιβασμούς" και είναι καταδικασμένοι να διεκδηκούν πάντα την ατόφια τους ελευθερία. Ο Γρηγόρης Αυξεντίου θυσιάστηκε για μια Κύπρο ελεύθερη, σε μια ελεύθερη Ελλάδα και όχι για μια Κύπρο διζωνικό προτεκτοράτο της Τουρκίας!

ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!!

Ανακήρυξη Αυτονομίας της Βόρειας Ηπείρου

17 Φεβρουαρίου 1914. Ημερομηνία χαραγμένη στις μνήμες των Ελλήνων της Βόρειας Ηπείρου. Οι συνεχιζόμενοι Αγώνες για δικαίωση και Λευτεριά παίρνουν σάρκα και οστά. Την ημέρα αυτή, οι Βορειοηπειρώτες, προδομένοι από το Ελληνικό κράτος, ανακηρύσσουν την Αυτονομία της Βόρειας Ηπείρου, η οποία θα υπογραφεί τρεις μήνες αργότερα, στις 17 Μαΐου του 1914 με το πρωτόκολλο της Κέρκυρας. Μια δέσμευση από την αλβανική διοίκηση, όπου εξασφαλιζόταν ειδική Ελευθερία και η συγκρότηση ειδικού σώματος Χωροφυλακής, κατοχυρωνόταν η χρήση και διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας και η Θρησκευτική Ελευθερία του Ελληνικού πληθυσμού. H Βόρειος Ήπειρος με τις διατάξεις αυτού του Πρωτοκόλλου αποκτούσε ευρεία Αυτονομία μέσα στα όρια της αλβανικής επικράτειας. Η σημασία της υπογραφής του Πρωτοκόλλου, εστιάζεται στο γεγονός ότι αποτελεί τίτλο διεθνούς αναγνώρισης της Ελληνικότητας της Βορείου Ηπείρου.

Παρόλα αυτά το πρωτόκολλο αυτό, δεν θα εφαρμοστεί ποτέ. Τα 97 χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, μέχρι και σήμερα, και τα ποτάμια Ελληνικό αίμα που έχυσαν οι Βορειοηπειρώτες, δεν οδήγησαν ούτε αυτή την Ελληνική γη στη λύτρωση. Η αλβανική κυβέρνηση, κάθε άλλο παρά σεβάστηκε και σέβεται την Ελληνικότητα αυτής της περιοχής. Η Βορειοηπειρώτες, όσα δεινά και αν πέρασαν και περνούν από τα η βάρβαρη αλβανική κυβέρνηση, ποτέ δεν υποχώρησαν και μέχρι σήμερα παλεύουν για τη Λευτεριά τους. Δεν το έβαλαν κάτω ακόμα και όταν η Ελληνική κυβέρνηση τους γύρισε την πλάτη, κλείνοντας τους τα σύνορα. Ακόμη χειρότερα, τα τελευταία χρόνια, το ίδιο το Ελληνικό κράτος, αρνείται την Ελληνική ιθαγένεια στους Βορειοηπειρώτες, αφού στις ταυτότητες ομογενών που τους εκδίδει, αναφέρει σαν ιθαγένεια την αλβανική.

Όπως το Κυπριακό, έτσι και το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα αποτελεί μια ανοιχτή πληγή για τον Ελληνισμό και δεν μας αφήνει αδιάφορους. Χιμάρα και Κερύνεια, Αργυρόκαστρο και Μόρφου, Κορυτσά και Αμμόχωστος περιμένουν τη Απελευθέρωση τους. Σήμερα τιμούμε τις αμέτρητες θυσίες των Βορειοηπειρωτών αδερφών μας, που ποτέ δεν έπαψαν να Αγωνίζονται για Λευτεριά και Ένωση με τη μητροπολιτική Ελλάδα. Οι Αγώνες μας κοινοί. Η νεολαία της Βόρειας Ηπείρου, όπως και μείς, Αγωνιζόμαστε για Δικαίωση και λύτρωση των εδαφών μας, αρνούμενοι την υποταγή μας στα πολιτικά παιχνίδια των κατακτητών. Χρέος μας είναι να σταθούμε στο πλευρό του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού με κάθε τρόπο και απαίτηση μας είναι η ανάκτηση της Αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου, βάσει του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας του 1914.

«… Στάσου αντρίκεια Ηπειρώτη
και δεν είσαι μοναχός.
Τον Ιερό σου τον Αγώνα
παραστέκει ο Ελληνισμός !»

Από τη Κερύνεια, ως τη Κορυτσά. Όλοι στον Αγώνα, για τη ΛΕΥΤΕΡΙΑ!

ΠΗΓΗ: ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ

ΙΜΙΑ 1996

15 χρόνια έχουν περάσει από τα γεγονότα που έχουν γίνει στις βραχονησίδες Ίμια που βρίσκονται στο ανατολικό Αιγαίο! Μόνο ντροπή μπορεί να αισθανθούν όλοι οι Έλληνες από τις ενέργειες της νεοσύστατης τότε κυβέρνησης υπό τον Κώστα Σημίτη! Αφορμή για τα γεγονότα υπήρξε η προσάραξη ενός τουρκικού πλοίου σε ελληνικά χωρικά ύδατα κοντά στις βραχονησίδες των Ιμίων. Αιτία υπήρξε η αμφισβήτηση των ελληνικών χωρικών υδάτων από την Τουρκία. Η στάση της Τουρκίας αυτή συνεχίζεται μέχρι και τις μέρες μας, με την ανοχή της Ελληνικής Κυβέρνησης αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πιο συγκεκριμένα ο καπετάνιος του πλοίου αρνήθηκε την βοήθεια από τις ελληνικές αρχές λέγοντας ότι θέλει τουρκική βοήθεια διότι βρισκόταν σε τουρκικά χωρικά ύδατα. Τελικά, η νομιμότητα θα επικρατήσει και το τουρκικό πλοίο θα ρυμουλκυθεί από ελληνικά πλοία. Λίγες μέρες είχαμε και την πτώση ενός πλήρως εξοπλισμένου τουρκικού μαχητικού αεροσκάφους εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων.

Όμως, το Τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικό συνεχίζοντας τις προκλήσεις του, έστειλε επιστολή στο Ελληνικό ΥΠΕΞ αναφέροντας ότι οι βραχονησίδες Ίμια ανήκουν στην Τουρκία! Στις 25 Ιανουαρίου 1996 ο Δήμαρχος Καλύμνου κύριος Δημήτρης Διακομιχάλης φανερά θιγμένος από τις προηγούμενες εξελίξεις, συνοδευόμενος από τον αστυνομικό διευθυντή Καλύμνου, τον ιερέα και δύο κατοίκους του νησιού ύψωσαν την Ελληνική σημαία στην Μεγάλη Ίμια. Μετά από λίγη ώρα οι Τούρκοι αντέδρασαν και δύο δημοσιογράφοι προσγειώθηκαν στην βραχονησίδα με ελικόπτερο, υπέστειλαν την ελληνική σημαίο και στην θέση της έβαλαν την τουρκική. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να υπάρχει κινητοποίηση στην περιοχή τόσο από το Ελληνικό, όσο και από το Τουρκικό πολεμικό ναυτικό.

Στις 28 Ιανουαρίου περήφανοι άνδρες του ελληνικού πολεμικού ναυτικού κατεβάζει την τουρκική σημαία και υψώνει την ελληνική. Το βράδυ άγημα Ελλήνων βατραχανθρώπων κάνει άρση και υποστολή της σημαίας.

Στις 31 Ιανουαρίου ξημερώματα 12 Τούρκοι βατραχάνθρωποι καταλαμβάνουν την δυτική Ίμια. Ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών στις 02.15 ανακοινώνει παράλληλα την κατάληψη αυτή. Στο ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό αποφασίζεται να γίνει φωτισμός των Ιμίων από ελικόπτερο ούτως ώστε να εντοπιστούν πιο εύκολα οι Τούρκοι κομάντος. Έτσι στις 04.26 είχαμε την απογείωση του ελληνικού ελικοπτέρου ΠΝ 21. Μισή ώρα αργότερα το ελικόπτερο εντοπίζει τους Τούρκους κομάντο. Ακολουθεί άμεσα σιγή ασυρμάτου και συντριβή του ελικοπτέρου.

Η πτώση του ελικοπτέρου είχε ως αποτέλεσμα την θυσία του Σημαιοφόρου Έκτορα Γιαλοψού, του Αρχικελευστή Χριστόδουλου Καραθανάση και του Αρχικελευστή Παναγιώτη Βλαχάκου. Το επίσημο πόρισμα των ελληνικών αρχών που έκαναν την έρευνα δείχνει σαν αιτία της πτώσης του ελικοπτέρου τις κακές καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν στην περιοχή. Σε αυτό το πόρισμα όμως φαίνεται να αγνοούνται οι τρύπες από σφαίρες 7.62 εκ. και η τρύπα από διάτρητη σφαίρα αναχαίτησης ελικοπτέρων, που βρέθηκαν στην άτρακτο του ελικοπτέρου.

Μόνο ντροπή και αηδία μπορεί να προκαλέσει το γεγονός ότι 15 χρόνια μετά την θυσία των τριών ηρώων, η επίσημη πολιτεία εξακολουθεί να μην αναγνωρίζει την θυσία τους ως ηρωϊκή πράξη, αλλά την αντιμετωπίζει ως ατύχημα! Όπως, ντροπιαστική είναι και η ανοχή που έδειξε η Κυβέρνηση Σημίτη στην αμφισβήτηση της κυριαρχίας της Ελληνικής Δημοκρατίας. Μια ανοχή που συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας και από τους διαδόχους του Κώστα Σημίτη.

Έκτορα Γιαλοψέ, Χριστόδουλε Καραθανάση και Παναγιώτη Βλαχάκο, το όνομα σας θα μείνει χαραγμένο για πάντα στην πλούσια Ελληνική Ιστορία, δίπλα σε αυτά των χιλιάδων ηρώων που πολέμησαν για την Ελλάδα!

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΡΙΒΑΣ ΔΙΓΕΝΗΣ

Ο Γεώργιος Γρίβας - Διγενής γεννήθηκε στις 6 Ιουλίου 1897 στη Χρυσαλινιώτισσα στη Λευκωσία και τα νεανικά του χρόνια τα έζησε με την οικογένειά του στο Τρίκωμο.

Μετά την αποφοίτησή του από το Παγκύπριο Γυμνάσιο το 1915, πήρε την απόφαση να γίνει αξιωματικός του ελληνικού στρατού. Το 1916, μετά από εξετάσεις, γράφτηκε στη Σχολή Ευελπίδων. Στον ελληνικό στρατό είχε λαμπρή καριέρα και έφτασε μέχρι τον βαθμό του συνταγματάρχη.

Έλαβε μέρος με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού στη Mικρασιατική Eκστρατεία, όπου και διακρίθηκε, καθώς και στις μάχες εναντίον των Ιταλών κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Την περίοδο της γερμανικής κατοχής δημιούργησε την οργάνωση «Χ», που έδρασε εναντίον των Γερμανών.

Στο μεταξύ ως Κύπριος, ο Γεώργιος Γρίβας παρακολουθούσε τα γεγονότα στην ιδιαίτερή του πατρίδα. Μετά το Ενωτικό Δημοψήφισμα τον Ιανουάριο του 1950 και την άρνηση των Άγγλων να παραχωρήσουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης στον Κυπριακό λαό ήταν φανερό ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή στους Κυπρίους παρά ο ένοπλος αγώνας.

Ο Γεώργιος Γρίβας μετέχει σε μυστική οργάνωση με πρωτεργάτες τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο Γ´, τους αδελφούς Σάββα και Σωκράτη Λοϊζίδη και μερικούς άλλους. Το 1951 επισκέπτεται την Κύπρο και μελετά επί τόπου την όλη κατάσταση.

Στις 3 Οκτωβρίου 1952 επισκέπτεται ξανά την Κύπρο, κάνει αρκετές επαφές και θέτει τα θεμέλια της οργάνωσης της ΕΟΚΑ με βάση την οργάνωση Νεολαίας

Π.Ε.Ο.Ν. (Παγκύπρια Εθνική Οργάνωση Νεολαίας) και την Ο.Χ.Ε.Ν. (Ορθόδοξος Χριστιανική Οργάνωση Νέων).

Στις 7 Μαρτίου 1953, στην Αθήνα, μαζί με τα άλλα 11 μέλη της Δωδεκαμελούς Επιτροπής, μεταξύ των οποίων και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ΄, δίνει τον όρκο για αγώνα απελευθέρωσης της Κύπρου, που είναι γνωστός ως ο Όρκος των Δώδεκα.

Στις 10 Νοεμβρίου 1954, το ιστιοφόρο «Σειρήν», ύστερα από ένα περιπετειώδες ταξίδι φτάνει στην Κύπρο και μεταφέρει τον Γεώργιο Γρίβα Διγενή. Τον Διγενή συνόδευαν ο Σωκράτης Λοϊζίδης και ο Νότης Πετροπουλέας. Από τούτη τη στιγμή ο Γεώργιος Γρίβας αναλαμβάνει Αρχηγός της μυστικής Οργάνωσης Ε.Ο.Κ.Α.

Αγωνίζεται κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες για τέσσερα ολόκληρα χρόνια και παρά τις κακουχίες και τα ανυπέρβλητα εμπόδια, την έλλειψη μέσων και στρατιωτικού υλικού και την υπεροχή των Άγγλων που είχαν τα πάντα στη διάθεσή τους, κατόρθωσε να οδηγήσει την ΕΟΚΑ σε ένα νικηφόρο αγώνα.

Ο αγώνας κατέληξε στις συμφωνίες Ζυρίχης- Λονδίνου που υπέγραψε η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας και ο πολιτικός Αρχηγός της Κύπρου Αρχιεπίσκοπος Μακάριος. Με την υπογραφή των συμφωνιών ο Αρχηγός της ΕΟΚΑ αναγκάζεται να φύγει από την Κύπρο και να επιστρέψει στην Ελλάδα.

Τον Οκτώβριο του 1959 πραγματοποιήθηκε στη Ρόδο συνάντηση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και του Στρατηγού Διγενή, για να αρθούν οι διαφωνίες που προέκυψαν ανάμεσα στους δύο άνδρες σε σχέση με την εφαρμογή των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου. Ο Διγενής αλλά και μεγάλη μερίδα των αγωνιστών δεν ήταν ικανοποιημένοι από αυτές τις Συμφωνίες. Ο Αρχηγός της ΕΟΚΑ διαφωνούσε έντονα ιδιαίτερα στο θέμα της εδαφικής έκτασης των Βρετανικών Βάσεων. Ο Διγενής ζητούσε ουσιαστική μείωση του κυπριακού εδάφους που θα περιερχόταν υπό αγγλικό έλεγχο.

Το 1960 ο Διγενής παρακινούμενος από Ελλαδίτες πολιτικούς, μεταξύ των οποίων και ο Σοφοκλής Βενιζέλος, αποφάσισε να ηγηθεί πολιτικού κινήματος με την ονομασία «Κίνηση Εθνικής Αναδημιουργίας». Ο Διγενής με την ίδρυση του ΚΕΑ στόχευε στην ανάληψη της εξουσίας της Ελλάδας και στην εφαρμογή μιας πολιτικής που θα οδηγούσε στη σωτηρία του Κυπριακού Ελληνισμού. Πολύ σύντομα, όμως, ο Διγενής απογοητευμένος, ιδιαίτερα από εκείνους τους πολιτικούς που τον παρακίνησαν στην πολιτική του πρωτοβουλία, εγκατέλειψε την προσπάθεια για ίδρυση πολιτικής κίνησης.

Στο μεταξύ στην Κύπρο, μετά την υποβολή των 13 σημείων αναθεώρησης του Κυπριακού Συντάγματος που υπέβαλε προς τους Τουρκοκυπρίους και την Άγκυρα ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, ξεσπούν διακοινοτικές συγκρούσεις, τον Δεκέμβριο του 1963 με απροκάλυπτη ανταρσία των Τουρκοκυπρίων και με κίνδυνο το νησί να οδηγηθεί στη διχοτόμηση.

Κάτω από αυτά τα δραματικά γεγονότα πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα στις 27 Ιανουαρίου 1964 υπό την προεδρία του Διγενή συνέδριο, στο οποίο έλαβαν μέρος ηγετικά στελέχη της ΕΟΚΑ και αντιπροσωπευτικοί παράγοντες του Κυπριακού Ελληνισμού. Το Συνέδριο κατέληξε στις εξής τρεις σημαντικές αποφάσεις:
1. Επίτευξη εθνικής ομοψυχίας, για να αντιμετωπιστεί ο τουρκικός κίνδυνος,
2. Αποστολή στην Κύπρο Ελληνικού στρατού
3. Κάθοδος στην Κύπρο του Διγενή και ανάληψη ρόλου στην άμυνα της ελληνικής μεγαλονήσου.

Στις 12 Ιουνίου 1964 ο Διγενής φθάνει στην Κύπρο και αναλαμβάνει Αρχηγός της Ανωτάτης Στρατιωτικής Διοίκησης Αμύνης Κύπρου (Α.Σ.Δ.Α.Κ.), η οποία είχε δημιουργηθεί τότε. Από τη θέση αυτή ο Διγενής καταβάλλει τεράστιες προσπάθειες, για να οργανώσει την Εθνική Φρουρά και να την καταστήσει μια υπολογίσιμη και αξιόμαχη δύναμη.

Την εποχή εκείνη οι Τούρκοι επιχειρούσαν να δημιουργήσουν στρατιωτικό προγεφύρωμα στην περιοχή των Κοκκίνων, στη βορειοδυτική πλευρά της Κύπρου. Ο Διγενής αντιλαμβανόμενος τους κινδύνους που θα αντιμετώπιζε η Κύπρος, αν επιτύγχαναν οι Τουρκικοί σχεδιασμοί, διέταξε τις δυνάμεις της Εθνικής Φρουράς να ανατρέψουν το τουρκικό προγεφύρωμα στην περιοχή του Λωρόβουνου και των Κοκκίνων.

Ο Γρίβας με συνεχείς αναφορές στον ΄Ελληνα πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου και τον Υπουργό Εθνικής Αμύνης Πέτρο Γαρουφαλιά τους πείθει να αποστείλουν στην Κύπρο μια ελληνική μεραρχία και να ενταχθεί η Μεγαλόνησος στον ενιαίο αμυντικό χώρο Κύπρου - Ελλάδας. Το αμυντικό δόγμα του Διγενή αυτή την περίοδο εκφράζεται μέσα από το σύνθημα «ο εχθρός να μείνει στη θάλασσα”.

Στις 21 Απριλίου 1967 στην Ελλάδα, μετά από στρατιωτικό πραξικόπημα, την εξουσία καταλαμβάνει ο στρατός. Η εξέλιξη αυτή θα αποβεί επικίνδυνη για την Ελλάδα και καταστροφική για την Κύπρο. Στην Κύπρο οι Τούρκοι αποθρασύνονται και επιδιώκουν να προκαλέσουν όξυνση. Αποκορύφωμα των προκλήσεων ήταν η προσπάθειά τους, το φθινόπωρο του 1967, να αδρανοποιήσουν τη διακίνηση στον δρόμο Λευκωσίας-Λεμεσού κοντά στα χωριά Κοφίνου και Μαρί. Το στρατιωτικό καθεστώς των Αθηνών και η Κυπριακή Κυβέρνηση, παρά τις αντιρρήσεις του Στρατηγού Διγενή, αποφάσισαν να κτυπήσουν τα τουρκικά φυλάκια. ΄Ετσι, ο Διγενής αναγκάζεται να κτυπήσει τις τουρκικές θέσεις και να διαλύσει τα τουρκικά φυλάκια. Η Τουρκία αντιδρά και με τελεσιγραφικό τρόπο αξιώνει από τις Κυβερνήσεις Αθηνών και Λευκωσίας να αποσύρουν από το νησί την Ελληνική Μεραρχία. Επίσης, οι Τούρκοι θα ζητήσουν και θα πετύχουν την απομάκρυνση του Διγενή από την Κύπρο. Με την αποχώρηση της Μεραρχίας από το νησί η Κύπρος απογυμνώνεται αμυντικά και διευκολύνεται η επίτευξη των τουρκικών επεκτατικών σχεδίων σε βάρος της Κύπρου.

Ο Διγενής επιστρέφει στην Αθήνα και ουσιαστικά τίθεται από το Στρατιωτικό Καθεστώς υπό παρακολούθηση και περιορισμό στο σπίτι του στο Χαλάνδρι.

Οι κίνδυνοι για το μέλλον της Κύπρου είναι εμφανείς. Η Ελληνική Χούντα, δια του Υπουργού Εξωτερικών Ξανθοπούλου/Παλαμά είχε διαβουλεύσεις με την Τουρκία στη Λισσαβόνα, τον Απρίλιο του 1971, και από τις πληροφορίες που υπήρχαν τότε προδιαγραφόταν απαράδεκτη λύση για το Κυπριακό. Παράλληλα οι σχέσεις των Κυβερνήσεων Ελλάδας και Κύπρου βρίσκονταν σε ένταση. Οι πληροφορίες αυτές ανησυχούν τον Διγενή, ο οποίος νιώθει την ανάγκη να αντιδράσει. Έτσι, την 1η Σεπτεμβρίου 1971 ο Διγενής έφθασε μυστικά στην Κύπρο, διαφεύγοντας από την επιτήρηση της Χούντας. Στην Κύπρο ο Διγενής ίδρυσε την ΕΟΚΑ Β΄.

Στις 25 Μαρτίου1972 είχε συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, στην οποία, σε πνεύμα κατανόησης, κατέληξαν σε κάποιες συμφωνίες. Δυστυχώς, όμως, δεν προχώρησε η υλοποίηση των συμφωνηθέντων και τα γεγονότα οδήγησαν σε μια μετωπική σύγκρουση των δύο ιστορικών ηγετών. Η Κύπρος μπήκε στη δίνη μιας εμφύλιας διαμάχης με πράξεις βίας και αντιβίας, με ανατινάξεις Αστυνομικών Σταθμών και αυτοκινήτων.

Μέσα σε αυτό το κλίμα ο Διγενής εξαντλημένος και ταλαιπωρημένος απεβίωσε στο κρησφύγετό του στη Λεμεσό στις 27 Ιανουαρίου 1974. Τάφηκε στην αυλή του σπιτιού που ήταν το κρησφύγετό του. Στην κηδεία του Αρχηγού της ΕΟΚΑ παρέστησαν χιλιάδες πρόσωπα.

Η Βουλή των Αντιπροσώπων, σε ειδική συνεδρία της στις 31 Ιανουαρίου 1974, ανακήρυξε τον Διγενή «άξιον τέκνον της Κύπρου διά τας εξαιρέτους υπηρεσίας τας οποίας προσέφερε προς την ιδιαιτέραν του Πατρίδα», ενώ η Ακαδημία Αθηνών απέδωσε τις οφειλόμενες τιμές.

ΠΗΓΗ: ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΑΓΩΝΟΣ ΕΟΚΑ