Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Φίμωση στην εκπαίδευση: Η περίπτωση της Αγγλικής Σχολής

Πολλοί, σχολιάζοντας τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν από γονείς στην Αγγλική Σχολή, υπεραπλούστευσαν την συζήτηση προβάλλοντας το θέμα του σταυρού. Δεν απαγορεύτηκε στους μαθητές να φορούν τον σταυρό, ήταν η επίσημη τοποθέτηση και το θέμα θεωρήθηκε λήξαν από πολιτεία και διοίκηση της Σχολής.

Ωστόσο, η ελευθερία της έκφρασης στην Αγγλική Σχολή δεν περιορίζεται μόνο στο θέμα του σταυρού. Μια σειρά γεγονότων, όπως καταγράφονται από γονείς και μαθητές, προβληματίζουν ως προς την γενικότερη στάση του σχολείου απέναντι στο θέμα της ελευθερίας της έκφρασης και της ανάπτυξης της σκέψης των μαθητών της.

Το σχολείο αποφασίστηκε να γίνει ένα είδος πειραματικού σχολείου κατά τα πρότυπα σχολείων της Βορείου Ιρλανδίας. Η διοίκηση, ο σύνδεσμος γονέων και τα συμβούλια μαθητών και καθηγητών προχώρησαν σε αυτή την σημαντική για το μέλλον του σχολείου απόφαση. Ωστόσο η απόφαση αυτή λήφθηκε από κάποιους μόνο αντιπροσώπους των γονέων και των μαθητών, οι οποίοι μέχρι πρότινος έπαιρναν αποφάσεις κυρίως για πολιτιστικές και φιλανθρωπικές εκδηλώσεις του σχολείου. Πολλοί γονείς αντέδρασαν, γιατί θεώρησαν ότι θα έπρεπε να είχαν ενημερωθεί για την κίνηση αυτή.

Ύστερα από αντιδράσεις μιας Πρωτοβουλίας Γονέων και Αποφοίτων της Αγγλικής Σχολής, κλήθηκαν στις 5 Νοεμβρίου να συζητήσουν το θέμα αφού είχαν ήδη αποφασιστεί αλλαγές όπως η κατάργηση εορτασμού κάποιων εθνικών επετείων, η υποστολή της ελληνικής σημαίας από το άγαλμα του Μιχαλάκη Καραολή, ο αποκλεισμός συμβόλων τα οποία τυχόν να δημιουργήσουν αντιπαράθεση Ε/κ Τ/κ και η αναφορά για αλλαγή στον τρόπο διδασκαλίας της ιστορίας, η οποία θα γινόταν πλέον μέσα από εργασίες των μαθητών.

Η κατευθυνόμενη εργασία

Μια παρόμοια εργασία έγινε στην έκτη τάξη, στο μάθημα των αγγλικών. Σε αυτήν οι μαθητές έπρεπε να πάρουν μια συνέντευξη σε σχέση με τα γεγονότα του 1974, όπως αποφασίστηκε από το συμβουλευτικό σώμα της Αγγλικής Σχολής. Η Αγγλίδα καθηγήτρια είπε στα παιδιά ότι οι μισοί θα έκαναν συνέντευξη από κάποιον Ελληνοκύπριο και οι άλλοι μισοί από κάποιον Τουρκοκύπριο. Τα ονόματα και τα τηλέφωνα θα τα έδινε στα παιδιά η ίδια η καθηγήτρια.

Σε μια από τις μαθήτριες ζητήθηκε να πάρει συνέντευξη από Τ/κ. Η ίδια ρώτησε την καθηγήτριά της κατά πόσο θα μπορούσε να πάρει συνέντευξη από συγγενή της ο οποίος υπήρξε κρατούμενος στα Αδανα της Τουρκίας. Η δασκάλα αρνήθηκε και επέμενε στην συνέντευξη από τον Τ/κ. Τόνισε στους μαθητές ότι αν δεν προχωρούσαν σύντομα με τις συνεντεύξεις, αυτές θα ήταν εκπρόθεσμες και θα έπαιρναν μηδέν.

Η μαθήτρια με τους γονείς της πήραν τηλέφωνο τον Τ/κ του οποίου το όνομα έδωσε η δασκάλα. Αυτός τους ζήτησε να τον συναντήσουν στα κατεχόμενα και η οικογένεια των Ε/κ αρνήθηκε αφού ως θέση αρχής δεν επιθυμούσε την επίδειξη διαβατηρίου στο κατοχικό καθεστώς. Ο Τ/κ συμφώνησε να έρθει στις ελεύθερες περιοχές. Η οικογένεια τον παρέλαβε από το οδόφραγμα του Λήδρα Πάλλας. Τον ρώτησαν για την σχέση που είχε με την Αγγλική Σχολή και διερωτήθηκαν αν έχει παιδί που φοιτά εκεί. Ο Τ/κ απάντησε ότι ο γιός του δεν είναι μαθητής, αλλά 32 χρονών, πρόεδρος της νεολαίας του Ταλάτ, ενώ ο ίδιος εργάζεται σε ψευδο-υπουργείο. Ρωτήθηκε αν γνωρίζει την αγγλίδα καθηγήτρια η οποία έδωσε το τηλέφωνό του στη μαθήτρια. Σκέφτηκε λίγο και είπε ότι την μόνη που γνώριζε ήταν την Αρετή Χατζηγεωργίου, καθηγήτρια Αγγλικής Φιλολογίας (σύζυγος του Τάκη Χατζηγεωργίου).

Η μαθήτρια προχώρησε με την συνέντευξη. Ο Τ/κ της είπε χονδρικά πως ο ίδιος ήταν αιχμάλωτος σε όλη τη διάρκεια του πολέμου και μόλις γύρισε στο χωριό του είδε όλους τους συγχωριανούς του σφαγμένους και αποκεφαλισμένους, από τους Ε/κ στρατιώτες. Είπε επίσης ότι οι Ε/κ στρατιώτες κακοποιούσαν για μέρες τους χωριανούς του και μετά τους αποκεφάλισαν όλους για να μην αφήσουν ίχνη. Είπε μάλιστα πως ξέρει έναν από αυτούς τους στρατιώτες, ο οποίος είναι θεολόγος σε γυμνάσιο στη Λεμεσό.

Άλλη μαθήτρια πήρε συνέντευξη από Ε/κ, του οποίου της έδωσαν το όνομα. Της είπε ότι ο αδελφός του είναι αγνοούμενος μέχρι σήμερα και δεν ξέρουν τι απέγινε. Παράλληλα τόνισε ότι ο ίδιος δεν έχει κανένα πρόβλημα με τους Τ/κ και ότι θέλει να ζήσει μαζί τους ειρηνικά. «Μας έκαναν και τους κάναμε», της είπε χαρακτηριστικά και για να το αποδείξει της έδειξε φωτογραφία με κατακρε-ουργημένα πτώματα Τ/κ -όπως ισχυρίστηκε- σε ομαδικό τάφο.

Τα μηνύματά της 1ης Οκτωβρίου

Στην σχολική εορτή της 1ης Οκτωβρίου ομιλητές ήταν ο Ρολάνδος Κατσιαούνης και ένας Τ/κ ομιλητής. Ο πρώτος χαρακτηρίζεται ως ο συνήθης καλεσμένος στην Αγγλική Σχολή σε παρόμοιες ομιλίες. Με πολύ παρρησία και θράσος εξήγησε στους μαθητές ότι μεταξύ 1963-67 οι Ε/κ έσφαζαν, κακοποιούσαν και βίαζαν τους Τούρκους, άρα τα όσα συνέβησαν το 1974 ήταν ένα «φυσικό επακόλουθο». Ο Τ/κ ομιλητής συμπλήρωσε ότι ήταν μια «ειρηνευτική επιχείρηση».

Ο Κατσαούνης στη συνέχεια τόνισε στα ελληνικά και στα αγγλικά ότι Κύπρος δεν είναι Ελληνική και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν τα παιδιά, τόσο το καλύτερο θα ήταν για την λύση. Τους είπε επίσης ότι η ΕΟΚΑ (η πρώτη) ήταν μια ακροδεξιά σοβινιστική οργάνωση που έσφαζε αριστερούς και Τ/κ και ότι η απελευθέρωση της Κύπρου από τον Αγγλικό ζυγό επήλθε μετά από τους αγώνες της εργατικής τάξης των αριστερών με τους Τ/κ.

Η ομιλία του Κατσαούνη βρίσκεται ηχογραφημένη στα Αγγλικά στην ιστοσελίδα της Πρωτοβουλίας Γονέων και Αποφοίτων Αγγλικής Σχολής. Μεταξύ των όσων αναφέρονται είναι τα πιο κάτω:

«Πρέπει να καταλάβετε ότι η Κύπρος δεν είναι ελληνική, η Κύπρος ανήκει στο λαό της. Δεν είναι αλήθεια ότι οι δύο κοινότητες έκαναν ότι μπορούσαν…Τα 13 σημεία (του Μακαρίου) δημιουργήθηκαν για να επιβληθούν και υπήρχε μυστικός στρατός που ετοιμαζόταν να τα επιβάλει αν οι Τουρκοκύπριοι δεν αποδέχονταν το σχέδιο Ακρίτας. Πρέπει να αποδεχτούμε το δικό μας μερίδιο της ευθύνης….»

«(…) Όταν περιγράφουμε ριζοσπαστικά το θέμα προτείνω να σταματήσουμε να το περιγράφουμε ως πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Η εισβολή πραγματοποιήθηκε πότε; Στις 20 Ιουλίου 1974. Αν κάποιος ήταν εκεί στις 19/7/1974, δεν θα είχε διαπιστώσει πρόβλημα; Φυσικά και θα το διαπίστωνε. Υπήρχε πρόβλημα, τον Ιούλιο του 1974, τον Ιούλιο του 1968, τον Ιούλιο του 1969. Μια μακρά διαδικασία των ξένων επεμβάσεων και πολλά λάθη και εγκλήματα και από τις δύο πλευρές …»

Όσο για την 28η Οκτωβρίου; Δεν γιορτάστηκε αφού χαρακτηρίστηκε ως ξένη γιορτή, όπως και ο Εθνικός Υμνος δεν ανακρούεται αφού θεωρείται «ύμνος μιας άλλης χώρας». Περαιτέρω, τα σύμβολα που μπορεί να διχάσουν απαγορεύτηκαν από τις τσάντες και τις κασετίνες των μαθητών. Η αλήθεια είναι ότι ναι, δεν είπαν κάτι συγκεκριμένο για τους σταυρούς, αφού ήδη από το 2006 υπήρξε αντίδραση.

Κατεβάστε την ιστοσελίδα

Από το 2003 αφαιρέθηκαν οι εκκλησιαστικές εικόνες από την τάξη, επειδή θα έρχονταν Τ/κ μαθητές. Όπως μας αναφέρθηκε από γονείς, τα θρησκευτικά σύμβολα και τα σύμβολα του ελληνισμού δεν φαίνεται να είχαν ενοχλήσει ιδιαίτερα τους Τ/κ μαθητές και τους γονείς τους, οι οποίοι δεν ζήτησαν να αφαιρεθούν. Ολες οι πράξεις με τις οποίες αφαιρούνται θρησκευτικά και πολιτισμικά σύμβολα αποδίδονται από γονείς και αποφοίτους σε πράξεις κάποιων «ακραίων του ΑΚΕΛ» που συμμετέχουν στην διοίκηση του σχολείου.

Πολλοί από τους γονείς φοβούνται να αντιδράσουν δυναμικά στην πολιτική του σχολείου, είτε γιατί ανησυχούν για τις δουλειές και την αντιμετώπιση που θα έχουν από την Κυβέρνηση, ιδιαίτερα οι δημόσιοι υπάλληλοι, είτε γιατί ανησυχούν για τις επιπτώσεις στους βαθμούς των παιδιών τους. Άλλοι είπαν να περιμένουν ακόμα λίγο αφού δεν θέλησαν να σπιλώσουν την φήμη του σχολείου από το οποίο θα αποφοιτήσουν τα παιδιά τους. Το ελεύθερο βήμα έκφρασης που δημιουργήθηκε στην ιστοσελίδα www.englishschoolnews.com προκάλεσε τις αντιδράσεις της διοίκησης της Αγγλικής Σχολής, η οποία προειδοποίησε τους γονείς ότι πρέπει να την κατεβάσουν αμέσως, αλλιώς θα κατέλθουν σε απεργία οι καθηγητές. Όσο για τα συμπεράσματα από την όλη ιστορία σε σχέση με την ελευθερία λόγου και έκφρασης, εμείς τα αφήνουμε στους ίδιους τους συμμετέχοντες στην επίμαχη ιστοσελίδα της Πρωτοβουλίας Γονέων και Αποφοίτων της Αγγλικής Σχολής, παραθέτοντας τα σχετικά αποσπάσματα:

«Αναφερόμαστε κυρίως στη προσπάθεια μετατροπής της Σχολής που διαχρονικά υπήρξε ένας ζηλευτός φιλελεύθερος χώρος μάθησης, διάκρισης και αρετής, σε εργαστήριο αλλαγής της κυπριακής ιστορίας και προώθησης μιας επίπλαστης και καταναγκαστικής «επαναπρο-σέγγισης». Μιας «επίπλαστης επαναπροσέγγισης» μεταξύ παιδιών που, αν αφήνονταν μόνα, θα βρίσκονταν πολύ πιο κοντά απ΄ ό,τι αυτή η καταπιεστική μέθοδος τους επιβάλλει…»

«Αναφερόμαστε στην προσβλητική και ετσιθελική συμπεριφορά καθηγητών, όταν μας προτρέπουν να μεταφέρουμε τα παιδιά μας σε άλλο σχολείο αν δεν μας αρέσει αυτό που προσπαθούν να επιβάλουν…»

«Χαρακτηρίστηκαν οι γονείς αυτοί εθνικιστές, ακροδεξιοί, φασίστες, σκοταδιστές, μισαλλόδοξοι, τρομοκράτες, υστερικοί, τριτοκοσμικοί, ρατσιστές και πολλά άλλα. Εν ολίγοις, έγινε ενσυνείδητη και σκόπιμη προσπάθεια διασυρμού και σπίλωσης του ονόματος ανθρώπων, από άτομα που μόνο κατ΄ όνομα και στην θεωρία βίωσαν και γνωρίζουν την δημοκρατία, με στόχο την φίμωσή τους…»

Και όλα αυτά σε ένα σχολείο που χρηματοδοτείται με μεγάλα ποσά από το κράτος χωρίς νομικά να μπορεί να ελεγχθεί ουσιαστικά όπως είχαμε γράψει ήδη στο πρώτο μας τεύχος. Σε ένα σχολείο όπου οι γονείς πληρώνουν μεγάλα ποσά για να λαμβάνονται όπως φαίνεται αποφάσεις ερήμην τους.


Περιοδικό Σύγχρονη Άποψη

Δολοφονία Θεόφιλου Γεωργιάδη


Π Ρ Ι Ν 15 ΧΡΟΝΙΑ: Λίγο μετά τις 10 το βράδυ της Κυριακής 20ής Μαρτίου 1994, έξω από το σπίτι του στην οδό Θουκυδίδου της Αγλαντζιάς, μόλις κατέβηκε από το αυτοκίνητό του, δολοφονήθηκε, πυροβοληθείς εκ του συστάδην πέντε φορές με πιστόλι 9 χιλιοστών, ο ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ. Από την πρώτη στιγμή όλοι ήξεραν και ουδείς αμφέβαλλε, ποιος διέταξε τη δολοφονία του:
Τ Ο ΤΟΥΡΚΙΚΟ κράτος, με τους πληρωμένους πράκτορές του, εξόντωσε άνανδρα τον 37χρονο, αγνό, ακούραστο και αποτελεσματικότερο αγωνιστή της αντικατοχικής - απελευθερωτικής, ελληνο-κουρδικής συμμαχίας. Τον κύριο στυλοβάτη της διεθνοποίησης του λησμονημένου και περιφρονημένου Κουρδικού Ζητήματος. Τον αεικίνητο, εντός και εκτός Κύπρου, Εκπρόσωπο τής τότε κυπριακής Επιτροπής Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν.


Τ Ο ΤΟΥΡΚΙΚΟ κράτος, με τη δολοφονία του Θεόφιλου Γεωργιάδη, στόχευε στην εξόντωση εκείνου που η Άγκυρα, πραγματικά, φοβόταν περισσότερο. Στόχευε στην εξόντωση της έμπρακτης ανάπτυξης μιας αγωνιστικής συμμαχίας ανάμεσα στο ένοπλο απελευθερωτικό κίνημα του κουρδικού λαού, από τη μια, της Κύπρου και της Ελλάδος από την άλλη. Το τουρκικό κράτος φοβόταν ότι ήταν εντελώς φυσιολογική η ελληνο-κουρδική συμμαχία εναντίον του. Και εκτιμούσε ότι προωθείτο συστηματικά. Κρίνοντας -πάντα- εξ ιδίων τα αλλότρια, η Άγκυρα κατηγορούσε την Αθήνα και τη Λευκωσία για «υπόθαλψη και ενίσχυση» τής, δήθεν, «τρομοκρατίας του ΡΚΚ», όπως χαρακτήριζε τον κουρδικό αγώνα. Έφθασε μέχρι του σημείου να ονομάζει «τρομοκράτες» τους τότε βουλευτές, Χρίστο Πέτα του ΑΚΕΛ, Ανδρέα Παναγιώτου του ΔηΚο και Δημήτρη Ηλιάδη της ΕΔΕΚ, επειδή επισκέφθηκαν το κέντρο εκπαίδευσης των Κούρδων ανταρτών στην κοιλάδα Μπεκάα του Λιβάνου!

  • Το 1994 ο ένοπλος κουρδικός αγώνας βρισκόταν ήδη στο δέκατο έτος ανάπτυξής του.
  • Το 1994 η Ελλάς του Ανδρέα Παπανδρέου, με υπουργό Εθνικής Άμυνας τον Γεράσιμο Αρσένη, οικοδομούσε εμπράκτως το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδος - Κύπρου.
  • Το 1994 συγκροτήθηκε στις Βρυξέλλες, ως καρπός μακρόχρονης σκληρής δουλειάς και διεθνιστικής κινητοποίησης, το πρώτο στην ιστορία διεθνές συνέδριο για το Κουρδικό Ζήτημα.


Την ήττα εκείνης της προοπτικής και την τρομοκράτηση, τον εκφοβισμό, των δειλών και υποταγμένων, επιδίωξε, με τη δολοφονία του ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ, το τουρκικό κράτος. Έκτοτε, φευ, πέτυχε: 1999, Σημίτης, Πάγκαλος και… Ναϊρόμπι!
Υ.Γ. Σήμερα Παρασκευή, 4 μ.μ., τρισάγιο στον τάφο του Θεόφιλου, στο κοιμητήριο των Αγ. Κων/νου και Ελένης. Την Κυριακή 29.3.09 το 15ο μνημόσυνό του, στον Ιερό Ναό Αποστόλου Ανδρέα, επί της οδού Κερύνειας, στο Πλατύ Αγλαντζιάς της Λευκωσίας.


Λάζ.Α.Μαύρος
Ειρήσθω

Εφ.Σημερινή 20/3/09