Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΣΤΗΝ ΕΟΚΑ


Μια εβδομάδα μετά τη θύμηση του ηρωικού 1821, έρχεται η θύμηση του δικού μας, του κυπριακού έπους του 1955 - 1959, η 1η Απριλίου, του αγώνα που έγινε για να ελευθερωθεί η Κύπρος από τον αγγλικό ζυγό, για να ζήσει επιτέλους λεύτερη και χωρίς περιορισμούς. Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία του κυπριακού λαού που γινόταν ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ επανάσταση κατά του κατακτητή, μιας και η Κύπρος από τα βάθη των αιώνων βρισκόταν πάντοτε στο στόχαστρο κατακτητών.

Μετά τους δύο παγκόσμιους πολέμους, των οποίων το νόημα στη συνείδηση του απλού λαού καταστάλαξε ότι ήταν η απόχτηση της ελευθερίας, οι Κύπριοι άρχισαν, για ακόμη μια φορά, να ζητούν την απεξάρτησή τους από τη Βρετανική Αυτοκρατορία. Μετά την περίτρανη συμμετοχή της Κύπρου στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο παρά το πλευρό της Μεγάλης Βρετανίας, οι Κύπριοι ήθελαν αυτό που τους υποσχέθηκαν οι Άγγλοι, δηλαδή το δικαίωμα για ελευθερία και αυτοδιάθεση• αμέσως, όμως, μετά το πέρας του Πολέμου το 1945, όλες οι υποσχέσεις των Βρετανών ξεχάστηκαν, όπως έγινε και μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Έτσι, το Δεκέμβριο του 1946, μικρή Κυπριακή Αντιπροσωπεία μετέβηκε στο Λονδίνο για να ζητήσει - και να λάβει αρνητική απάντηση - αυτό που της είχε υποσχεθεί. Έτσι, η Εκκλησία της Κύπρου, αποφασίζει να διεξάγει - παρά την άρνηση της κυβέρνησης - δημοψήφισμα αναφορικά με το πολιτικό μέλλον της Κύπρου. Το δημοψήφισμα, που έλαβε χώρα στις 15 Ιανουαρίου 1950, και στο οποίο ψήφισαν τόσο Ε/Κ όσο και Τ/Κ, Αρμένιοι, Λατίνοι και Μαρωνίτες, απέφερε το συντριπτικό αποτέλεσμα του 95,7 % να φρονεί υπέρ της ένωσης με την Ελλάδα. Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε ότι, στην αντίληψη των τότε Κυπρίων, η ελευθερία της νήσου είχε τη μορφή ένωσης με την Ελλάδα, μιας και οι Κύπριοι, χιλιάδες χρόνια σκλάβοι, δεν μπορούσαν να αντιληφθούν την έννοια του ανεξάρτητου και ίδιου κράτους.

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ανακοίνωσε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ’ στον Κυβερνήτη, Sir Andrew Rite, ο οποίος στις 22 Φεβρουαρίου 1950 απάντησε ότι το ζήτημα της Ένωσης ήταν κλειστό. Έτσι, ο Αρχιεπίσκοπος κάνοντας ένα διπλωματικό ελιγμό, αποστέλλει επιστολή στον Κυβερνήτη, ζητώντας, σύμφωνα με την από 16 Δεκεμβρίου 1952 απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών και τα αποτελέσματα του Δημοψηφίσματος, να διενεργήσει νέο δημοψήφισμα, το οποίο θα διευκόλυνε την εξάσκηση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης. Αποτέλεσμα ήταν να πάρει άλλη μία αρνητική απάντηση.

Έτσι, στις 10 Αυγούστου 1953, εκ μέρους του λαού της Κύπρου, ο Αρχιεπίσκοπος υποβάλλει αίτηση για εγγραφή στην ημερήσια διάταξη της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, αίτημα όμως το οποίο απορρίφθηκε, μιας και η Κύπρος δεν αποτελούσε κρατική οντότητα. Το ποτήρι ξεχείλησε στις 28 Ιουλίου 1954, ημέρα που διεξάγηκε ευρεία συζήτηση για το Κυπριακό στη Βουλή των Κοινοτήτων και ο Υφυπουργός Αποικιών Hopkinson υποστήριξε ότι η Κύπρος ήταν στρατηγική περιοχή και ουδέποτε δεν θα μπορούσε να τύχει αυτοδιάθεσης. Ο λαός της Κύπρου αγανακτισμένος, άρχισε να βρίσκει συμπαράσταση από την Ελλάδα, η οποία έφερε το θέμα της Κύπρου στα Ηνωμένα Έθνη• με αυτό άρχισαν να γίνονται σκέψεις για διεξαγωγή διπλωματικού και ένοπλου αγώνα...

Να αναφέρουμε εδώ ότι ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής είχε παρασκηνιακές μυστικές και άτυπες συναντήσεις με το Στρατηγό Κοσμά, Α/ΓΕΣ και άλλων στρατιωτικών παραγόντων, μεταξύ 1950 - 1954, συγκεντρώνοντας παράλληλα οπλισμό. Οι πάντες αντιμετώπισαν θετικά και υποσχέθηκαν βοήθεια, εκτός από το Στρατάρχη Παπάγο, αρχηγό της αντιπολίτευσης, και μερικά μέλη της κυβέρνησης, τα οποία χαρακτήριζαν το κίνημα πρόωρο. Ο Μακάριος συμφωνούσε με το Διγενή στην ουσία του αγώνα, διαφωνούσαν όμως στις λεπτομέρειες και, κυρίως, στη μορφή του αγώνα (ανταρτοπόλεμος, όχι ένοπλος αγώνας).

Η επιβίβαση του Διγενή στο νησί έγινε στη Χλώρακα, στις 10 Νοεμβρίου 1954 και έτσι αρχίζει η ουσιαστική προπαρασκευή του αγώνα, η οποία παίρνει τη μορφή εκπαίδευσης μαχητών, λαμβάνει όμως μήνυμα να μην αρχίσει των αγώνα γιατί στις 14 Δεκεμβρίου η Ελλάδα, ανεπιτυχώς, θέτει θέμα αυτοδιάθεσης της Κύπρου στον ΟΗΕ. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η εσωτερική αρνητική στάση των Κυπρίων. Έτσι, ο Διγενής ανενόχλητος άρχισε να οργανώνει και τα διοικητικά του αγώνα, με αποτέλεσμα να καταχωρούνται στο χάρτη πιθανοί στόχοι για έναρξη του αγώνα. Έτσι, με απόλυτη μυστικότητα, στις 20 Μαρτίου 1955 όλα ήταν έτοιμα και το κίνημα έλαβε την ονομασία ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών), θέτοντας ως D-Day το βράδυ της 31ης Μαρτίου - 1ης Απριλίου, μετά από συνεννόηση με το Μακάριο.

Έτσι, οργανωμένα πια, αρχίζει ο αγώνας τα μεσάνυχτα της 31 Μαρτίου - 1ης Απριλίου 1955, στη Λευκωσία, Λάρνακα, Λεμεσό και σε στρατιωτικές θέσεις των Άγγλων, αιφνιδιάζοντας τόσο τους Κυπρίους και τους Βρετανούς κατακτητές, όσο και την Ελλάδα και τη Βρετανία. Αν και η πρώτη εντύπωση που δόθηκε στον πληθυσμό της Κύπρου υπήρξε άριστη, ο ραδιοσταθμός των Αθηνών και μερίδα του ΑΚΕΛ καταδίκασαν την ενέργεια αυτή, χρησιμοποιώντας βαριούς χαρακτηρισμούς (τραμπούκοι, βαρελόττοι, ψευτοδιγενήδες, δυναμιτιστές κτλ). Οι Άγγλοι δεν πίστευαν στις προκηρύξεις της ΕΟΚΑ, πιστεύοντας ότι ήταν ένα κακόγουστο πρωταπριλιάτικο ψέμα, ενώ η Αστυνομία προέβαινε σε σπασμωδικές κινήσεις.

Οι μάχες συνεχίζονται με κύριο άξονα την αναδιοργάνωση - ενίσχυση και εκπαίδευση των αντάρτικων ομάδων, τη μύηση του πληθυσμού στον αγώνα και τη συμμετοχή της Νεολαίας. Η πρώτη οργανωμένη μαχητική διαδήλωση της νεολαίας έγινε στη Λευκωσία, στις 24 Μαΐου 1955. Παράλληλα, η ΕΟΚΑ έδωσε σημασία στη συμβολή του τύπου, της Εκκλησίας και στην παρακολούθηση των αντιπάλων με, ομολογουμένως, δόλιους πολλές φορές τρόπους. Για μερικές ημέρες καταλάγιαζε η δράση, για να εκτονωθεί αργότερα και συνέχιζε έτσι ο αγώνας τις πρώτες ημέρες. Αν και οι Κύπριοι πατριώτες φείδονταν όπλων και άλλων μέσων, αναπλήρωναν τις απώλειές τους με την κατασκευή αυτοσχέδιων βομβών και χειροβομβίδων, η κατασκευή των οποίων κόστισε τη ζωή σε αρκετούς.

Στο διπλωματικό παρασκήνιο, η Μεγάλη Βρετανία άρχισε να ελίσσεται διπλωματικά, με αποτέλεσμα στις 29 Αυγούστου 1955 να έχουμε στο Λονδίνο την Τριμερή Διάσκεψη μεταξύ Ηνωμένου Βασιλείου και Ελλάδας - Τουρκίας. Στο μεταξύ, εμφανίζονται οι πρώτες αντιθέσεις προς τον ανταρτοπόλεμο από μέρους της Εκκλησίας... Οι Άγγλοι αρχίζουν να λαμβάνουν διάφορα μέτρα, όπως ο νυχτερινός αποκλεισμός (curfew) διαφόρων περιοχών, η έρευνα σε σπίτια, δρόμους και πλατείες και άλλα σκληρά μέτρα. Στις 3 Οκτωβρίου 1955, αναλαμβάνει κυβερνήτης της Κύπρου, σε αντικατάσταση του Armitage, o Στρατάρχης Sir John Harding, ο οποίος υπήρξε σύμφωνα με πολλούς ο χειρότερος Άγγλος Κυβερνήτης.

Δεν άργησαν να φανούν οι πραγματικές του προθέσεις όταν οι εορτασμοί για την 28 Οκτώβρη πνίγηκαν στο αίμα με τη σύλληψη και θανατική καταδίκη του Μιχαλάκη Καραολή, αλλά και τη σύλληψη μεγάλου αριθμού Κυπρίων. Στη συνέχεια, είναι αρκετές και πολλές για να αναφερθούν εδώ οι ηρωικές μάχες των Κυπρίων κατά των Άγγλων. Την 1η Ιανουαρίου 1956 ο Κυβερνήτης με ραδιοφωνικό διάγγελμα λέει ότι «Οι ημέρες της ΕΟΚΑ είναι μετρημένες και υφαίνεται γύρω απ’ αυτήν ο ιστός της αράχνης». Όμως, η ΕΟΚΑ συνέχιζε ανενόχλητη το έργο της, με αποτέλεσμα ο Harding να καταφύγει για άλλη μια φορά στο διπλωματικό επίπεδο, από 9 Ιανουαρίου μέχρι 29 Φεβρουαρίου 1956, γεγονός το οποίο ναυάγησε για άλλη μια φορά.

Ο Διγενής στις 29 Ιανουαρίου 1956 δίνει εντολή για ανύψωση ελληνικών σημαιών στα σχολεία, γεγονός το οποίο άρχισε να ανησυχεί τους Βρετανούς. Στις 9 Μαρτίου 1956, συλλαμβάνεται ο Μακάριος στο αεροδρόμιο Λευκωσίας και εξορίζεται στις Σεϋχέλλες, αφήνοντας την Κύπρο ορφανή διπλωματικά μέχρι και την επάνοδό του στις 16 Αυγούστου του ίδιου χρόνου. Μαζί του εξορίστηκε και ο Μητροπολίτης Κερύνειας. Έτσι, τα καθήκοντα του εθνάρχη εξασκούσε ο Μητροπολίτης Κιτίου, Άνθιμος. Ο Harding αρχίζει επιχειρήσεις μεγάλης κλίμακας σε ολόκληρη την Κύπρο, συμπεριλαμβανομένης της καύσης δασών.

Επειδή άρχισε να γίνεται μια προπαγάνδα εκ μέρους των Βρετανών ότι το μόνο που εμπόδιζε τη λύση του Κυπριακού ήταν ο ένοπλος αγώνας της ΕΟΚΑ, ο Στρατηγός Διγενής με προκήρυξη, κηρύσσει εκεχειρία, το βράδυ της 16 Αυγούστου 1956. Οι κατακτητές, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός, προέβησαν σε ... προκήρυξη εθελοντικής παράδοσης (!) όσων συμμετείχαν στον αγώνα για να τους δοθεί αμνηστία. Στο διπλωματικό επίπεδο, γίνονται προσφορές συντάγματος, οι οποίες όμως δεν ήταν λειτουργήσιμες και αποδεκτές, ενώ παράλληλα οι Άγγλοι συνεχίζουν τις συλλήψεις και τους βασανισμούς. Έτσι, αρχίζει πάλι η δράση της ΕΟΚΑ, μέχρι τις 14 Μαρτίου 1957, οπόταν και κηρύσσεται η δεύτερη εκεχειρία, που ήταν το επακόλουθο της συζήτησης του Κυπριακού στον ΟΗΕ.

Οι αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α
1η Απριλίου 1955 : Τα νιάτα της Κύπρου ξεσηκώνονται εναντίον των βρετανών
και ζητούν την ΕΝΩΣΙΝ με την Ελλάδα!

Ο όρκος των αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α στην Κύπρο (1955-1959)

«Ορκίζομαι εις το όνομα της Αγίας Τριάδος ότι:
1.- Θα αγωνισθώ με όλας μου τας δυνάμεις διά την απελευθέρωσιν της Κύπρου από τον Αγγλικόν ζυγόν, θυσιάζωνκαι αυτήν την ζωήν μου.
2.- Δεν θα εγκαταλείψω τον αγώνα υπό οιονδήποτε πρόσχημα παρά μόνον όταν διαταχθώ υπό του Αρχηγού της Οργανώσεως και αφού εκπληρωθή ο σκοπός του αγώνος.
3.- Θα πειθαρχήσω απολύτως εις τας διαταγάς του Αρχηγού της Οργανώσεως και μόνον τούτου.
4.- Συλλαμβανόμενος θα τηρήσω απόλυτον εχεμύθειαν τόσον επί των μυστικών της Οργανώσεως όσον και επί των ονομάτων των συμμαχητών μου, έστω και εάν βασανισθώ δια να ομολογήσω.
5.- Δεν θα ανακοινώ εις ουδένα διαταγήν της Οργανώσεως ή μυστικόν το οποίον περιήλθεν εις γνώσιν μου παρά μόνον εις εκείνους δι’ούς έχω εξουσιοδότησιν υπό του Αρχηγού της Οργανώσεως.
6.- Τας πράξεις μου θα κατευθύνη μόνον το συμφέρον του αγώνος και θα είναι απηλλαγμέναι πάσης ιδιοτελείας ή κομματικού συμφέροντος.
7.- Εάν παραβώ τον όρκον μου θα είμαι ΑΤΙΜΟΣ και άξιος πάσης τιμωρίας»

Υπογραφή μυουμένου

Κύπριοι φονευθέντες επί του πεδίου της μάχης (κατά των Άγγλων)

Γρηγόριος Αυξεντίου - Μάρκος Δράκος - Ανδρέας Κάρυος - Γεώργιος Κάρυος - Στυλιανός Λένας - Κυριάκος Μάτσης - Χαράλαμπος Μούσκος - Ηλίας Παπακυριακού - Φώτιος Πίττας - Χρήστος Σαμάρας και άλλοι.

Κύπριοι απαγχονισθέντες υπό των Άγγλων

Μιχαήλ Καραολής

ετών 23

στας 10-5-56

Ανδρέας Δημητρίου

22

«

Ανδρέας Ζάχος

24

9-8-56

Ιάκωβος Πατάτσος

22

«

Χαρίλαος Μιχαήλ

22

«

Μιχαήλ Κουτσόφτας

22

21-9-56

Στέλιος Μαυρομμάτης

20

«

Ανδρέας Παναγίδης

22

«

Ευαγόρας Παλλικαρίδης

19

13-3-57

Το πρώτο θύμα του Κυπριακού αγώνος ο Παντελής Μοδέστος 1-4-55

Επιστολαί του απαγχονισθέντος την 10ην Μαϊου 1956 αγωνιστού της Ε.Ο.Κ.Α Μιχαήλ Σάββα ΚΑΡΑΟΛΗ προς τον αδελφόν του και προς τους γονείς του

Κεντρικαί φυλακαί

Λευκωσία 8 Μαίου 1956

Αγαπητέ μου Ανδρέα
Χαίρε. Επήρα τα συγκινητικά γράμματα της 1ης και 3ης Μαϊου και χάρηκα πολύ που είδα να μου γράφης ότι άρχισες να βλέπης τη ζωή και τον εαυτό από μιάς άλλης σκοπιάς και ότι ανεκάλυψες μια γλυκιάν και θεϊκιάν δύναμη να σε τραβά και να σε δένει προς τα θαυμάσια μεγαλεία του Θεού και να σπρώχνη προς το δρόμο του. Είθε ο Πανάγαθος να δώση να μην παρεκκλίνης από τον δρόμον τούτον, ο οποίος, αν και στενός και δύσβατος, είναι εν τούτοις ο μόνος που οδηγεί εις την αιώνιαν μακαριότητα.
Είμαι, αγαπητέ μου αδελφέ, πολύ στενοχωρημένος που θα σε λυπήσω με τα νέα μου, αλλά αφού ο Θεός μου επεφύλαξε το πικρόν τούτο ποτήριον, «ου μη πίω αυτό;»
Γεννηθήτω το θέλημα του Παντοδυνάμου. Το Εκτελεστικόν Συμβούλιον απεφάσισεν ότι θα εκτελεσθώ. Με πληροφόρησε ψες ο κ. Άϊρονς διά την απόφασιν αυτήν του Εκτελεστικού Συμβουλίου και η εκτέλεσις ωρίσθη διά την Πέμπτην, 10-5-1956. Η απόφασις αυτή επηρεάζει και τον Δημητρίου, είναι δε πολύ βραχεία η διορία που μας αφήνει. Εάν δε ο Παντοκράτωρ Κύριος δεν ματαιώσει τα σχέδιά τους, τότε την ερχομένην Πέμπτην την αυγήν θα ανέλθωμεν εις το φονικόν ικρίωμα διά να υποστούμε το μαρτύριον που από τόσους μήνες δολίως εμελέτησαν άνδρες άδικοι και πονηρότατοι παρά πάσαν την γήν. Ο Θεός όμως, «ο ετάζων νεφρούς και καρδίας», ας αποδώσει «εκάστω κατά την καρδίαν αυτού».

Εν όψει της τροπής αυτής των πραγμάτων εζήτησα να σου επιτραπή να έλθης εις τας φυλακάς να με επισκεφθής και μου το αρνήθησαν. Επίσης αρνήθησαν να επιτρέψουν εις θείους, θείας και πρώτα εξάδελφα να με επισκεφθούν. Εάν θελήση ο Κύριος να εκτελεσθώ και δεν μου επιτρέψουν να σε ιδώ και να σε αποχαιρετήσω και εσέ και τους άλλους στενούς συγγενείς, αυτό θα είναι το συμπλήρωμα της μεγάλης αδικίας που κάμνουν σε μένα και στην οικογένειάν μου η οποία αδικία θα τους είναι εις αιώνιαν καταφρόνησιν, αιώνιον αίσχος και αιώνιον στίγμα εις την ούτω καλουμένην δικαιοσύνην των.

Σήμερον το πρωί ήλθαν να με επισκεφθούν η μητέρα μας, η Μαρούλα και η Νίκη. Ήταν ολωσδιόλου ανίδεες διά την απόφασιν αυτήν, αλλά, επειδή τα ενταθέντα μέτρα ασφαλείας τους έφεραν πολλήν πικρίαν, ήρχισαν να μου φωνάζουν συγκινητικά να μην φοβούμαι κ.λ.π. Εγώ δε νομίσας ότι είχαν προηγουμένως ειδοποιηθεί υπό της αστυνομίας διά την απόφασιν αυτήν (διότι υπεσχέθη προηγουμένως ο κ. Άϊρονς να τους ειδοποιήση), όταν ήλθαν κοντά μου, τους εμίλησα καθαρά. Δεν περιγράφεται δε η σκηνή της φρίκης, του πόνου, του σπαραγμού και της απογνώσεως που επηκολούθησε. Τα φτωχά και αδύναμα πλάσματα με γοερές κραυγές εθρήνουν και εκτυπιώντο και, καθώς ήσαν άσπρες σαν το πανί και ελυποθυμούσαν κάθε λίγο, μου επαρουσίαζαν ένα σπαραξικάρδιο θέαμα, που δεν μπόρεσα να κρατήσω την συγκίνηση και τα δάκρυά μου. Θλίβομαι, αγαπητέ μου αδελφούλη, θλίβομαι αφάνταστα όχι διά τον δικό μου τον χαμό, αλλά διά τον αβάστακτο πόνο που θα φορτώση η εκτέλεσίς μου στους ασθενείς και γεροντικούς ώμους των γονέων μου και τους ώμους των αδελφιών και των άλλων μου προσφιλών συγγενών. Θλίβομαι, διότι, ενώ ήλπιζον να γίνω το στήριγμα και ο προστάτης εις τες αγαπημένες μου αδελφές και να ξεκουράσω μια μέρα τους πολύμοχθούς μου προσφιλεστάτους γονείς, έρχεται το άδικον χέρι της ούτω καλουμένης δικαιοσύνης να με αποχωρήση από τα πρόσωπα που εστήριζαν σε μένα τόσες ελπίδες, ακριβώς εις στιγμήν κατά την οποίαν θα εκαρποφορούσαν οι ελπίδες των. Θλίβομαι ακόμα, καλέ μου Ανδρέα, διότι οι ευγενείς σου θυσίες για μένα δεν εκαρποφόρησαν, εστερήθησαν δηλαδή της ευκαιρίας να καρποφορήσουν. Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους λυπούμαι πράγματι τόσον πολύ και όχι διά τον εαυτόν μου. Από τον εαυτό μου τι να λυπηθώ; «Όν θεοί φιλούσι νέος αποθνήσκει», έλεγαν οι αρχαίοι. Ελπίζω να με καταλαβαίνης και να μη λυπάσαι για μένα, αλλά να δίνης θάρρος και παρηγοριά εις τους ολιγόψυχους εκείνους συγγενείς και ειδικά εις την φτωχή μας τη μάνα και τον πατέρα, που ο πόνος και ο σπαραγμός ενδέχεται να έχη μεγάλας συνεπείας εις την υγείαν των. Παρηγόρησέ τους, χρυσέ μου Ανδρέα, δίνε τους θάρρος και προσπάθησε να τους κάνης να εννοήσουν με ποιόν γαλήνιον τρόπον και ποίαν στωικήν ανεκτικότητα αντιμετώπισα ως τώρα όλα τα κακά και θα τα αντιμετωπίσω και εις το μέλλον. Δεν πρέπει να κλαίουν εκείνοι για μένα κι εγώ γι’αυτούς. Εάν με νοιώθουν και καταλαβαίνουν την ψυχικήν μου ηρεμίαν, τότε θα πρέπη να παύσουν να θρηνούν και να σπαράζουν, και αν παύσουν, αν κατανικήσουν τον πόνον των και τα δεχτούν όλα με το μέτωπο περήφανα σηκωμένο ψηλά, αυτό θα είναι για μένα μία απέραντος υστάτη ευχαρίστησις. Όσο για σένα δεν πιστεύω να χρειάζεται να σου πώ τα ίδια πράγματα, ούτε και να σου συστήσω να προσέχης και να αυτοδυγκρατήσαι (ξέρεις μόνος σου ότι ευρίσκεσαι σε στρατόπεδο, και δεν θέλω άλλα κακά να βρούν κανένα από σας).Και τώρα, χρυσέ μου αδελφέ, δεν έχω παρά να σε σφίξω στη νοερή μου αγκαλιά, για να σου δώσω τα γλυκά μου φιλιά του αποχαιρετισμού, τα οποία μου αποστερεί η άκαρδη χείρ της εξουσίας, και να σου μεταδώσω από μακριά τους παλμούς της αγάπης, της λατρείας και της ευγνωμοσύνης, που η καρδιά μου σου στέλλει μαζί με τας πιο θερμάς ευχάς της διά την καλυτέραν ευτυχίαν και την πληρεστέραν εκλήρωσιν και απόλαυσιν κάθε σου πόθου και ιδανικού.

Χαίρε, γλυκέ μου Ανδρέα, και ο Θεός ας είναι πάντοτε μαζί σου.

Σε φιλώ και πάλι

Μιχαλάκης

Κεντρικαί φυλακαί Λευκωσίας

9 Μαϊου 1956

Με απόλυτον ψυχικήν γαλήνην σας απευθύνωτον ύστατον χαιρετισμόν. Ελπίζω ότι όοι θα κρατήσουν την ψυχραιμίαν των και ότι το κουράγιο δεν θα λείψη. Θα ήτο πραγματική ικανοποίησις για μένα, εάν όλοι, και ιδίως η μητέρα μου, τα καταφέρουν να αποφύγουν τους θρήνους και τους σπαραγμούς για μένα. Εμένα δεν πρέπει να με λυπάστε, διότι και εγώ δεν βλέπω να είμαι τόσον αξιόκλαυστος και, εφ’όσον εγώ δεν βρίσκω λόγο για να κλαίω τον εαυτό μου, τότε ούτε και οι δικοί μου δεν πρέπει να κλαίν. Αν είναι κάτι που με στενοχωρεί, είναι ότι δεν τα κατάφερα να γίνω εκείνο που ήθελα διά τους γέρους γονείς μου και τ’αδέλφια μου. Ας είναι όμως. Ο Θεός ας είναι γι’αυτούς και για όλους σας βοηθός και υπερασπιστής, κραταιός προστάτης και πονετικός πατήρ. Παρηγορήστε την μητέρα μου και πέστε σ’αυτήν ότι υστάτη μου και μόνη επιθυμία είναι να μη θρηνεή και να μη οδύρεται για μένα, ούτε και ν’αφήση τον πόνο να της φαρμακώση την καρδιά.Το ίδιο στους άλλους συγγενείς. Στον Ανδρέα (αδελφό μου) έγραψα ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα, που εκφράζω κι εδώ, καθώς και σε σένα, τις βαθιές μου ευχαριστίες και την απέραντό μου ευγνωμοσύνη δια την πατρικήν φροντίδα και κηδεμονίαν σας κατά την διάρκειαν της εις σχολάς Μέσης Παιδείας φοιτήσεώς μου. Επίσης εις την θείαν μου Χρυστάλλαν δια τας φροντίδας της δια μένα.
Τους σεβαστούς μου θείους Χριστόφορον, Μιχάλην, Βασίλην, Αγγελικήν, Κυπρούν, Ελένην και όλους τους εκ πατρός θείους αποχαιρετώ με συγκίνησιν και τους εκφράζω όλην μου την αγάπην και τον σεβασμόν.
Στους προσφιλεστάτους μου εξαδέλφους και εξαδέλφας και τους άλλους στέλλω θερμάς αποχαιρετιστηρίους ευχάς δια κάθε ευτυχίαν, Εις όλους τους συγγενείς εκφράζω όλην μου την εκτίμησιν και αγάπην και τους αποχαιρετώ θερμώς.
Τον αγαπητόν πατέρα και την καλή μου μητέρα σφίγγω για στερνή φορά στην αγκαλιά μου (ας είναι και νοερώς) και τους στέλλω τα γλυκά μου αποχαιρετιστήρια φιλιά. Γνωρίζω το βάθος του πόνου των, αλλά ας έχουν κουράγιο και ο μέγας παρηγορητής όλων των πονεμένων θα χύση βάλσαμο παρηγοριάς εις τας καρδίας των.
Τες πονεμένες μου αδελφές φιλώ με συγκίνησιν κι αγάπη και τους εύχομαι κάθε ευτυχίαν και επικαλούμαι την θείαν προστασία και χάριν δι’αυτάς.
Το τελευταίο φίλημα του αποχαιρετισμού κι όλας μου τας θερμάς ευχάς στέλλω εις όλους τους συγγενείς καθώς και τους φίλους και γείτονες με τους οποίους επέρασα τα νεανικά μου χρόνια.
Τας ευχαριστίας μου εις τους δικηγόρους μου, οι οποίοι ειργάσθησαν σκληρώς δια την υπεράσπισίν μου (συμπεριλαμβανομένων και των κ.κ. Πριτ και Γκράντ).
Ούτε ο χρόνος, ούτε και ο χώρος μου επιτρέπουν να εκφράσω όλας μου τας σκέψεις και τα συναισθήματα αγάπης που νοιώθω τώρα. Ούτε το θάρρος, ούτε και αι ελπίδες μας εγκαταλείπουν, η δε ψυχική μου γαλήνη είναι ακμαιοτάτη.
Ένα θερμότατο χαιρετιστήριο φιλί στέλλω εις όλους τους προσφιλείς μου συγγενείς και φίλους και απευθύνομαι εις πάντας να μου συγχωρέσουν όλα εις όσα έφταιξα προς αυτούς, όπως και εγώ συγχωρώ όλους όσους με ηδίκησαν.
Χαίρετε λοιπόν και είθε ο πανάγαθος Θεός να χαρίση εις όλους σας κάθε ευτυχίαν.

Σας φιλώ και πάλιν θερμά

Μιχαλάκης.

Σάββατο 28 Μαρτίου 2009

500 τίτλοι




Σήμερα η γυναικεία ομάδα πετόσφαιρας του Παναθηναϊκού κατάφερε να φέρει στον μεγαλύτερο σύλλογο της Ελλάδας τον 500ο τίτλο της ιστορίας του.

Πιο συγκεκριμένα κατέκτησαν το κύπελο Ελλάδας επικρατώντας με 3-0 σετ του Ηρακλή.

Οι δικοινοτικές συνομιλίες απενεχοποιούν την Τουρκία



Την Πέμπτη ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοσέ Μανουέλ Μπαρόζο, σε κοινή συνέντευξη τύπου που είχε με τον Τούρκο Πρόεδρο Αμπτουλάχ Γκιουλ, στήριξε πλήρως τις θέσεις της Άγκυρας αναφέροντας μεταξύ άλλων και ότι «Ξέρει ότι η Τουρκία υποστηρίζει τις διαπραγματεύσεις και ελπίζει ότι η στήριξή της αυτή θα ενθαρρύνει την πρόοδό τους»!!! Αυτή η δήλωση του Μπαρόζο μπορεί να χαρακτηριστεί εύκολα και σαν απάντηση στο αίτημα του Προέδρου της Δημοκρατίας για άσκηση πιέσεων στην Τουρκία για συμβολή της στην επίλυση του Κυπριακού. Περισσότερα επί του θέματος μπορεί να βρει κανείς στο http://www.sigmalive.com/simerini/politics/137790.

Τα πιο πάνω είναι αποτέλεσμα του συνεχιζόμενου θέατρου του παραλόγου που λέγονται δικοινοτικές συνομιλίες και της πολιτικής της λύσης "από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους". Αυτό καθιστά την Τουρκία απλό παρατηρητή και τρίτο μέρος στο Κυπριακό πρόβλημα και μάλιστα τους επικροτείται και η καλή τους θέληση για την βοήθεια στην διευθέτηση του.

Η απορία μας είναι πως θα δράσει τώρα ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, μετά την αναφορά του Μπαρόζο για τις καλές προθέσεις της Τουρκίας; Θα είναι ευτυχισμένος για το νέο επίτευγμα του;

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

Ο ΣΥΡΙΖΑ στην Κύπρο


Κατά τις τελευταίες μέρες κυκλοφόρησε στην Κύπρο η πιο αφίσα για μια εκδήλωση που διοργανώνει όπως αναφέρει ο Συνασπισμός της Κύπρου. Μάλιστα κύριος ομιλητής της εκδήλωσης θα είναι ο Γραμματέας νεολαίας του Συνασπισμού της Αριστεράς. Στην πιο πάνω αφίσα επιβεβαιώνεται για ακόμη μια φορά η σχέση που υπάρχει μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους κουκουλοφόρους που καίνε με κάθε ευκαιρία το κέντρο της Αθήνας.

Η πιο πάνω αφίσα που κυκλοφορεί προκλητικά καλεί τον κόσμο να κάψει τις πόλεις και πανηγυρίζει για τους βανδαλισμούς που πραγματοποιήσαν οι αναρχικοί τον Δεκέμβριο του 2008 στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.

Αλήθεια ποιος έδωσε την έγκριση να γίνει σε αίθουσα του Πανεπιστημίου εκδήλωση τιμής προς τους βανδαλισμούς που συγκλόνησαν την Ελλάδα; Ποια η αντίδραση της Κυβέρνησης όταν το αδερφό κόμμα του Συνασπισμού διοργανώνει εκδηλώσεις υπέρμαχους των βανδαλισμών;

Κυριακή 22 Μαρτίου 2009

Στις 5 Απριλίου στην Αθήνα ψηφίζουμε ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.

3 σετ μακρία από τους 500



Ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει σήμερα στον τελικό του CEV CUP στην πετοσφαίριση την Ρωσική Λοκομοτίβ στο κλειστό του ΟΑΚΑ. Με νίκη ο σύλλογος του Παναθηναϊκού θα φτάσει τους 500 τίτλους σε όλα τα σπορ.

Σήμερα στον ημιτελικό μετά από συγκλονιστικό αγώνα και απόθεμα ψυχής από τους παίκτες του Λεώνη, η ομάδα κέρδισε με 3-2 σετ την Ιταλική Κούνεο παρά το γεγονός ότι έχανε με 2-0 σετ. Συγκλονιστική ήταν και η παρουσία των 11.000 οπαδών του Παναθηναϊκού.

Σήμερα αναμένεται το κλειστό να είναι κατάμεστο.

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Φίμωση στην εκπαίδευση: Η περίπτωση της Αγγλικής Σχολής

Πολλοί, σχολιάζοντας τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν από γονείς στην Αγγλική Σχολή, υπεραπλούστευσαν την συζήτηση προβάλλοντας το θέμα του σταυρού. Δεν απαγορεύτηκε στους μαθητές να φορούν τον σταυρό, ήταν η επίσημη τοποθέτηση και το θέμα θεωρήθηκε λήξαν από πολιτεία και διοίκηση της Σχολής.

Ωστόσο, η ελευθερία της έκφρασης στην Αγγλική Σχολή δεν περιορίζεται μόνο στο θέμα του σταυρού. Μια σειρά γεγονότων, όπως καταγράφονται από γονείς και μαθητές, προβληματίζουν ως προς την γενικότερη στάση του σχολείου απέναντι στο θέμα της ελευθερίας της έκφρασης και της ανάπτυξης της σκέψης των μαθητών της.

Το σχολείο αποφασίστηκε να γίνει ένα είδος πειραματικού σχολείου κατά τα πρότυπα σχολείων της Βορείου Ιρλανδίας. Η διοίκηση, ο σύνδεσμος γονέων και τα συμβούλια μαθητών και καθηγητών προχώρησαν σε αυτή την σημαντική για το μέλλον του σχολείου απόφαση. Ωστόσο η απόφαση αυτή λήφθηκε από κάποιους μόνο αντιπροσώπους των γονέων και των μαθητών, οι οποίοι μέχρι πρότινος έπαιρναν αποφάσεις κυρίως για πολιτιστικές και φιλανθρωπικές εκδηλώσεις του σχολείου. Πολλοί γονείς αντέδρασαν, γιατί θεώρησαν ότι θα έπρεπε να είχαν ενημερωθεί για την κίνηση αυτή.

Ύστερα από αντιδράσεις μιας Πρωτοβουλίας Γονέων και Αποφοίτων της Αγγλικής Σχολής, κλήθηκαν στις 5 Νοεμβρίου να συζητήσουν το θέμα αφού είχαν ήδη αποφασιστεί αλλαγές όπως η κατάργηση εορτασμού κάποιων εθνικών επετείων, η υποστολή της ελληνικής σημαίας από το άγαλμα του Μιχαλάκη Καραολή, ο αποκλεισμός συμβόλων τα οποία τυχόν να δημιουργήσουν αντιπαράθεση Ε/κ Τ/κ και η αναφορά για αλλαγή στον τρόπο διδασκαλίας της ιστορίας, η οποία θα γινόταν πλέον μέσα από εργασίες των μαθητών.

Η κατευθυνόμενη εργασία

Μια παρόμοια εργασία έγινε στην έκτη τάξη, στο μάθημα των αγγλικών. Σε αυτήν οι μαθητές έπρεπε να πάρουν μια συνέντευξη σε σχέση με τα γεγονότα του 1974, όπως αποφασίστηκε από το συμβουλευτικό σώμα της Αγγλικής Σχολής. Η Αγγλίδα καθηγήτρια είπε στα παιδιά ότι οι μισοί θα έκαναν συνέντευξη από κάποιον Ελληνοκύπριο και οι άλλοι μισοί από κάποιον Τουρκοκύπριο. Τα ονόματα και τα τηλέφωνα θα τα έδινε στα παιδιά η ίδια η καθηγήτρια.

Σε μια από τις μαθήτριες ζητήθηκε να πάρει συνέντευξη από Τ/κ. Η ίδια ρώτησε την καθηγήτριά της κατά πόσο θα μπορούσε να πάρει συνέντευξη από συγγενή της ο οποίος υπήρξε κρατούμενος στα Αδανα της Τουρκίας. Η δασκάλα αρνήθηκε και επέμενε στην συνέντευξη από τον Τ/κ. Τόνισε στους μαθητές ότι αν δεν προχωρούσαν σύντομα με τις συνεντεύξεις, αυτές θα ήταν εκπρόθεσμες και θα έπαιρναν μηδέν.

Η μαθήτρια με τους γονείς της πήραν τηλέφωνο τον Τ/κ του οποίου το όνομα έδωσε η δασκάλα. Αυτός τους ζήτησε να τον συναντήσουν στα κατεχόμενα και η οικογένεια των Ε/κ αρνήθηκε αφού ως θέση αρχής δεν επιθυμούσε την επίδειξη διαβατηρίου στο κατοχικό καθεστώς. Ο Τ/κ συμφώνησε να έρθει στις ελεύθερες περιοχές. Η οικογένεια τον παρέλαβε από το οδόφραγμα του Λήδρα Πάλλας. Τον ρώτησαν για την σχέση που είχε με την Αγγλική Σχολή και διερωτήθηκαν αν έχει παιδί που φοιτά εκεί. Ο Τ/κ απάντησε ότι ο γιός του δεν είναι μαθητής, αλλά 32 χρονών, πρόεδρος της νεολαίας του Ταλάτ, ενώ ο ίδιος εργάζεται σε ψευδο-υπουργείο. Ρωτήθηκε αν γνωρίζει την αγγλίδα καθηγήτρια η οποία έδωσε το τηλέφωνό του στη μαθήτρια. Σκέφτηκε λίγο και είπε ότι την μόνη που γνώριζε ήταν την Αρετή Χατζηγεωργίου, καθηγήτρια Αγγλικής Φιλολογίας (σύζυγος του Τάκη Χατζηγεωργίου).

Η μαθήτρια προχώρησε με την συνέντευξη. Ο Τ/κ της είπε χονδρικά πως ο ίδιος ήταν αιχμάλωτος σε όλη τη διάρκεια του πολέμου και μόλις γύρισε στο χωριό του είδε όλους τους συγχωριανούς του σφαγμένους και αποκεφαλισμένους, από τους Ε/κ στρατιώτες. Είπε επίσης ότι οι Ε/κ στρατιώτες κακοποιούσαν για μέρες τους χωριανούς του και μετά τους αποκεφάλισαν όλους για να μην αφήσουν ίχνη. Είπε μάλιστα πως ξέρει έναν από αυτούς τους στρατιώτες, ο οποίος είναι θεολόγος σε γυμνάσιο στη Λεμεσό.

Άλλη μαθήτρια πήρε συνέντευξη από Ε/κ, του οποίου της έδωσαν το όνομα. Της είπε ότι ο αδελφός του είναι αγνοούμενος μέχρι σήμερα και δεν ξέρουν τι απέγινε. Παράλληλα τόνισε ότι ο ίδιος δεν έχει κανένα πρόβλημα με τους Τ/κ και ότι θέλει να ζήσει μαζί τους ειρηνικά. «Μας έκαναν και τους κάναμε», της είπε χαρακτηριστικά και για να το αποδείξει της έδειξε φωτογραφία με κατακρε-ουργημένα πτώματα Τ/κ -όπως ισχυρίστηκε- σε ομαδικό τάφο.

Τα μηνύματά της 1ης Οκτωβρίου

Στην σχολική εορτή της 1ης Οκτωβρίου ομιλητές ήταν ο Ρολάνδος Κατσιαούνης και ένας Τ/κ ομιλητής. Ο πρώτος χαρακτηρίζεται ως ο συνήθης καλεσμένος στην Αγγλική Σχολή σε παρόμοιες ομιλίες. Με πολύ παρρησία και θράσος εξήγησε στους μαθητές ότι μεταξύ 1963-67 οι Ε/κ έσφαζαν, κακοποιούσαν και βίαζαν τους Τούρκους, άρα τα όσα συνέβησαν το 1974 ήταν ένα «φυσικό επακόλουθο». Ο Τ/κ ομιλητής συμπλήρωσε ότι ήταν μια «ειρηνευτική επιχείρηση».

Ο Κατσαούνης στη συνέχεια τόνισε στα ελληνικά και στα αγγλικά ότι Κύπρος δεν είναι Ελληνική και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν τα παιδιά, τόσο το καλύτερο θα ήταν για την λύση. Τους είπε επίσης ότι η ΕΟΚΑ (η πρώτη) ήταν μια ακροδεξιά σοβινιστική οργάνωση που έσφαζε αριστερούς και Τ/κ και ότι η απελευθέρωση της Κύπρου από τον Αγγλικό ζυγό επήλθε μετά από τους αγώνες της εργατικής τάξης των αριστερών με τους Τ/κ.

Η ομιλία του Κατσαούνη βρίσκεται ηχογραφημένη στα Αγγλικά στην ιστοσελίδα της Πρωτοβουλίας Γονέων και Αποφοίτων Αγγλικής Σχολής. Μεταξύ των όσων αναφέρονται είναι τα πιο κάτω:

«Πρέπει να καταλάβετε ότι η Κύπρος δεν είναι ελληνική, η Κύπρος ανήκει στο λαό της. Δεν είναι αλήθεια ότι οι δύο κοινότητες έκαναν ότι μπορούσαν…Τα 13 σημεία (του Μακαρίου) δημιουργήθηκαν για να επιβληθούν και υπήρχε μυστικός στρατός που ετοιμαζόταν να τα επιβάλει αν οι Τουρκοκύπριοι δεν αποδέχονταν το σχέδιο Ακρίτας. Πρέπει να αποδεχτούμε το δικό μας μερίδιο της ευθύνης….»

«(…) Όταν περιγράφουμε ριζοσπαστικά το θέμα προτείνω να σταματήσουμε να το περιγράφουμε ως πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Η εισβολή πραγματοποιήθηκε πότε; Στις 20 Ιουλίου 1974. Αν κάποιος ήταν εκεί στις 19/7/1974, δεν θα είχε διαπιστώσει πρόβλημα; Φυσικά και θα το διαπίστωνε. Υπήρχε πρόβλημα, τον Ιούλιο του 1974, τον Ιούλιο του 1968, τον Ιούλιο του 1969. Μια μακρά διαδικασία των ξένων επεμβάσεων και πολλά λάθη και εγκλήματα και από τις δύο πλευρές …»

Όσο για την 28η Οκτωβρίου; Δεν γιορτάστηκε αφού χαρακτηρίστηκε ως ξένη γιορτή, όπως και ο Εθνικός Υμνος δεν ανακρούεται αφού θεωρείται «ύμνος μιας άλλης χώρας». Περαιτέρω, τα σύμβολα που μπορεί να διχάσουν απαγορεύτηκαν από τις τσάντες και τις κασετίνες των μαθητών. Η αλήθεια είναι ότι ναι, δεν είπαν κάτι συγκεκριμένο για τους σταυρούς, αφού ήδη από το 2006 υπήρξε αντίδραση.

Κατεβάστε την ιστοσελίδα

Από το 2003 αφαιρέθηκαν οι εκκλησιαστικές εικόνες από την τάξη, επειδή θα έρχονταν Τ/κ μαθητές. Όπως μας αναφέρθηκε από γονείς, τα θρησκευτικά σύμβολα και τα σύμβολα του ελληνισμού δεν φαίνεται να είχαν ενοχλήσει ιδιαίτερα τους Τ/κ μαθητές και τους γονείς τους, οι οποίοι δεν ζήτησαν να αφαιρεθούν. Ολες οι πράξεις με τις οποίες αφαιρούνται θρησκευτικά και πολιτισμικά σύμβολα αποδίδονται από γονείς και αποφοίτους σε πράξεις κάποιων «ακραίων του ΑΚΕΛ» που συμμετέχουν στην διοίκηση του σχολείου.

Πολλοί από τους γονείς φοβούνται να αντιδράσουν δυναμικά στην πολιτική του σχολείου, είτε γιατί ανησυχούν για τις δουλειές και την αντιμετώπιση που θα έχουν από την Κυβέρνηση, ιδιαίτερα οι δημόσιοι υπάλληλοι, είτε γιατί ανησυχούν για τις επιπτώσεις στους βαθμούς των παιδιών τους. Άλλοι είπαν να περιμένουν ακόμα λίγο αφού δεν θέλησαν να σπιλώσουν την φήμη του σχολείου από το οποίο θα αποφοιτήσουν τα παιδιά τους. Το ελεύθερο βήμα έκφρασης που δημιουργήθηκε στην ιστοσελίδα www.englishschoolnews.com προκάλεσε τις αντιδράσεις της διοίκησης της Αγγλικής Σχολής, η οποία προειδοποίησε τους γονείς ότι πρέπει να την κατεβάσουν αμέσως, αλλιώς θα κατέλθουν σε απεργία οι καθηγητές. Όσο για τα συμπεράσματα από την όλη ιστορία σε σχέση με την ελευθερία λόγου και έκφρασης, εμείς τα αφήνουμε στους ίδιους τους συμμετέχοντες στην επίμαχη ιστοσελίδα της Πρωτοβουλίας Γονέων και Αποφοίτων της Αγγλικής Σχολής, παραθέτοντας τα σχετικά αποσπάσματα:

«Αναφερόμαστε κυρίως στη προσπάθεια μετατροπής της Σχολής που διαχρονικά υπήρξε ένας ζηλευτός φιλελεύθερος χώρος μάθησης, διάκρισης και αρετής, σε εργαστήριο αλλαγής της κυπριακής ιστορίας και προώθησης μιας επίπλαστης και καταναγκαστικής «επαναπρο-σέγγισης». Μιας «επίπλαστης επαναπροσέγγισης» μεταξύ παιδιών που, αν αφήνονταν μόνα, θα βρίσκονταν πολύ πιο κοντά απ΄ ό,τι αυτή η καταπιεστική μέθοδος τους επιβάλλει…»

«Αναφερόμαστε στην προσβλητική και ετσιθελική συμπεριφορά καθηγητών, όταν μας προτρέπουν να μεταφέρουμε τα παιδιά μας σε άλλο σχολείο αν δεν μας αρέσει αυτό που προσπαθούν να επιβάλουν…»

«Χαρακτηρίστηκαν οι γονείς αυτοί εθνικιστές, ακροδεξιοί, φασίστες, σκοταδιστές, μισαλλόδοξοι, τρομοκράτες, υστερικοί, τριτοκοσμικοί, ρατσιστές και πολλά άλλα. Εν ολίγοις, έγινε ενσυνείδητη και σκόπιμη προσπάθεια διασυρμού και σπίλωσης του ονόματος ανθρώπων, από άτομα που μόνο κατ΄ όνομα και στην θεωρία βίωσαν και γνωρίζουν την δημοκρατία, με στόχο την φίμωσή τους…»

Και όλα αυτά σε ένα σχολείο που χρηματοδοτείται με μεγάλα ποσά από το κράτος χωρίς νομικά να μπορεί να ελεγχθεί ουσιαστικά όπως είχαμε γράψει ήδη στο πρώτο μας τεύχος. Σε ένα σχολείο όπου οι γονείς πληρώνουν μεγάλα ποσά για να λαμβάνονται όπως φαίνεται αποφάσεις ερήμην τους.


Περιοδικό Σύγχρονη Άποψη

Δολοφονία Θεόφιλου Γεωργιάδη


Π Ρ Ι Ν 15 ΧΡΟΝΙΑ: Λίγο μετά τις 10 το βράδυ της Κυριακής 20ής Μαρτίου 1994, έξω από το σπίτι του στην οδό Θουκυδίδου της Αγλαντζιάς, μόλις κατέβηκε από το αυτοκίνητό του, δολοφονήθηκε, πυροβοληθείς εκ του συστάδην πέντε φορές με πιστόλι 9 χιλιοστών, ο ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ. Από την πρώτη στιγμή όλοι ήξεραν και ουδείς αμφέβαλλε, ποιος διέταξε τη δολοφονία του:
Τ Ο ΤΟΥΡΚΙΚΟ κράτος, με τους πληρωμένους πράκτορές του, εξόντωσε άνανδρα τον 37χρονο, αγνό, ακούραστο και αποτελεσματικότερο αγωνιστή της αντικατοχικής - απελευθερωτικής, ελληνο-κουρδικής συμμαχίας. Τον κύριο στυλοβάτη της διεθνοποίησης του λησμονημένου και περιφρονημένου Κουρδικού Ζητήματος. Τον αεικίνητο, εντός και εκτός Κύπρου, Εκπρόσωπο τής τότε κυπριακής Επιτροπής Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν.


Τ Ο ΤΟΥΡΚΙΚΟ κράτος, με τη δολοφονία του Θεόφιλου Γεωργιάδη, στόχευε στην εξόντωση εκείνου που η Άγκυρα, πραγματικά, φοβόταν περισσότερο. Στόχευε στην εξόντωση της έμπρακτης ανάπτυξης μιας αγωνιστικής συμμαχίας ανάμεσα στο ένοπλο απελευθερωτικό κίνημα του κουρδικού λαού, από τη μια, της Κύπρου και της Ελλάδος από την άλλη. Το τουρκικό κράτος φοβόταν ότι ήταν εντελώς φυσιολογική η ελληνο-κουρδική συμμαχία εναντίον του. Και εκτιμούσε ότι προωθείτο συστηματικά. Κρίνοντας -πάντα- εξ ιδίων τα αλλότρια, η Άγκυρα κατηγορούσε την Αθήνα και τη Λευκωσία για «υπόθαλψη και ενίσχυση» τής, δήθεν, «τρομοκρατίας του ΡΚΚ», όπως χαρακτήριζε τον κουρδικό αγώνα. Έφθασε μέχρι του σημείου να ονομάζει «τρομοκράτες» τους τότε βουλευτές, Χρίστο Πέτα του ΑΚΕΛ, Ανδρέα Παναγιώτου του ΔηΚο και Δημήτρη Ηλιάδη της ΕΔΕΚ, επειδή επισκέφθηκαν το κέντρο εκπαίδευσης των Κούρδων ανταρτών στην κοιλάδα Μπεκάα του Λιβάνου!

  • Το 1994 ο ένοπλος κουρδικός αγώνας βρισκόταν ήδη στο δέκατο έτος ανάπτυξής του.
  • Το 1994 η Ελλάς του Ανδρέα Παπανδρέου, με υπουργό Εθνικής Άμυνας τον Γεράσιμο Αρσένη, οικοδομούσε εμπράκτως το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδος - Κύπρου.
  • Το 1994 συγκροτήθηκε στις Βρυξέλλες, ως καρπός μακρόχρονης σκληρής δουλειάς και διεθνιστικής κινητοποίησης, το πρώτο στην ιστορία διεθνές συνέδριο για το Κουρδικό Ζήτημα.


Την ήττα εκείνης της προοπτικής και την τρομοκράτηση, τον εκφοβισμό, των δειλών και υποταγμένων, επιδίωξε, με τη δολοφονία του ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ, το τουρκικό κράτος. Έκτοτε, φευ, πέτυχε: 1999, Σημίτης, Πάγκαλος και… Ναϊρόμπι!
Υ.Γ. Σήμερα Παρασκευή, 4 μ.μ., τρισάγιο στον τάφο του Θεόφιλου, στο κοιμητήριο των Αγ. Κων/νου και Ελένης. Την Κυριακή 29.3.09 το 15ο μνημόσυνό του, στον Ιερό Ναό Αποστόλου Ανδρέα, επί της οδού Κερύνειας, στο Πλατύ Αγλαντζιάς της Λευκωσίας.


Λάζ.Α.Μαύρος
Ειρήσθω

Εφ.Σημερινή 20/3/09

Κυριακή 15 Μαρτίου 2009

Καταγγελία

Σήμερα η γυναικεία ομάδα πετόσφαιρας του Παναθηναϊκού διεκδικεί τον Ευρωπαϊκό τίτλο του Challenge Cup. Παρ' όλα αυτά με έκπληξη παρατηρήσαμε ότι ο αγώνας αυτός δεν θα έχει τηλεοπτική κάλυψη από κανένα σταθμό.

Είναι απαράδεκτο ενώ μια ελληνική ομάδα διεκδικεί σήμερα Ευρωπαϊκό τίτλο, η Ελληνική τηλεόραση και ειδικά η κρατική τηλεόραση να είναι απούσα από αυτό το μεγάλος γεγονός. Αν στην θέση του Παναθηναϊκού ήταν η ερυθρόλευκη μαφία σίγουρα θα τρέχατε για μετάδοση του αγώνα αυτού.

Στα πλαίσια της επαναπροσέγγισης

Οι Τούρκοι στα πλαίσια του καλού κλίματος των συνομιλιών και στα πλαίσια της επαναπροσέγγισης χθες αποφάσισαν να περάσουν την γραμμή αντιπαράθεσης και να βοηθήσουν τους κατοίκους της ακριτικής Αθηένου θερίζοντας τα χωράφια τους. Οι Τουρκοκύπριοι αγρότες για να αποφύγουν την σύγκρουση με ακροδεξιά άτομα της Ελληνικής κοινότητας που πιθανόν να αντιδρούσαν στην πράξη τους αυτή, είχαν για συνοδία τους ένοπλους στρατιώτες του Τουρκικού στρατού.

Αυτή είναι η επαναπροσέγγιση και το καλό κλίμα των συνομιλιών. Αυτά είναι και τα πλαίσια του συνεταιρισμού των δύο ισότιμων κοινοτήτων.

Για περισσότερες λεπτομέρειες μπορείτε να ανατρέξετε εδώ.

Σάββατο 14 Μαρτίου 2009

ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ


Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης γεννήθηκε στην Τσάδα της Πάφου, στις 28 Φεβρουαρίου 1938. Στις 13 Μαρτίου 1957 απαγχονίστηκε από τους βάρβαρους Βρετανούς αποικιοκράτες. Ήταν μόλις 19 ετών. Η αγάπη του Ευαγόρα για την Ελλάδα άρχισε να φαίνεται από τα πρώτα του παιδικά χρόνια την οποία μπορεί εύκολα να το διακρίνει κανείς και μέσα από τα ποιήματα του. Ένα ποίημα του επιδεικνύει την λατρεία του για την Ελλάδα είναι:

Την Ελλάδα αγαπώ αλλά και σένα
μ' ένα έρωτα μεγάλο αληθινό
τα γαλάζια σου τα μάτια τα θλιμμένα
τον καθάριο της θυμίζουν ουρανό.

Αποκορύφωμα της αγάπης του αυτής υπήρξε η δράση του στον Ενωτικό Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ. Ένα ταξίδι που για τον Ευαγόρα άρχισε με το κατέβασμα της βρετανικής σημαίας από τα προπύλαια του σχολείου και το κάψιμο της στις 1 Ιουνίου 1955. Η ενέργεια αυτή έγινε κατά τους εορτασμούς των αποικιοκρατών για την ανάληψη της βασιλείας από την Ελισσάβετ.

Λίγους μήνες μετά οι Βρετανοί συλλαμβάνουν τον μαθητή Ευαγόρα για την συμμετοχή του σε οχλαγωγία. Στις 19 Νοεμβρίου του 1955 ο Ευαγόρας πάει στο Δικαστήριο αλλά η δίκη αναβάλλεται για τις 6 Δεκεμβρίου.
Την παραμονή της μέρας που ο Ευαγόρας Παλλικαρίδης θα εμφανιζόταν μπροστά στον Άγγλο δικαστή…πλησίασε τον πατέρα του: «πατέρα, αύριο είναι η δίκη μου. Ξέρω ότι από το δικαστήριο θα γλιτώσω, μα η αστυνομία θα με συλλάβει και θα με στείλει στο Κάστρο. Εγώ στη φυλακή δε μπορώ να μείνω. Αν δε μπορέσω να δραπετεύσω, θα σκοτώσω κανέναν από τους φρουρούς και θα με σκοτώσουν. Προτιμώ να φύγω, να βγω στο βουνό».

Αφού αποχαιρετά με συγκίνη τον πατέρα του κατευθύνεται στο σχολείο για να αφήσει ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα στους συμμαθητές του. Επειδή ήταν απόγευμα και το σχολείο είχε κλέισει δεν μπορούσε για κατ' ιδίαν αποχαιρετισμό.
"Παλιοί συμμαθητές,
Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσα σας, κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα, κάποιος που μπορεί να μην τον ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του. Δεν κάνει να τον κλαίτε, λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό ΜΟΝΑΧΑ.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά,
Θα πάρω μονοπάτια,
να βρω τα σκαλοπάτια,
που παν στη Λευτεριά.

Θ' αφήσω αδέλφια συγγενείς,
την μάνα, τον πατέρα,
μεσ' τα λαγκάδια πέρα,
και στις βουνοπλαγιές.

Ψάχνοντας για τη λευτεριά,
θα 'χω παρέα μόνη,
κατάλευκο το χιόνι,
βουνά και ρεματιές,

Τώρα κι αν είναι χειμωνιά,
θα 'ρθει το καλοκαίρι,
τη λευτεριά να φέρει,
σε πόλεις και χωριά,

Μα δεν μπορώ να καρτερώ.

Θα πάρω μιαν ανηφοριά,
θα πάρω μονοπάτια,
να βρω τα σκαλοπάτια,
που παν' στη Λευτεριά,

Τα σκαλοπάτια θ' ανεβώ,
θα μπω σ' ένα παλάτι,
το ξέρω θα 'ν' απάτη,
δεν θά 'ναι αληθινό,

Μες το παλάτι θα γυρνώ,
ώσπου να βρω το θρόνο,
βασίλισσα μια μόνο,
να κάθεται σ' αυτόν,

Κόρη πανώρια θα της πω ,
άνοιξε τα φτερά σου,
και πάρε με κοντά σου,
μονάχα αυτό ζητώ,

Γεια σας παλιοί συμμαθηταί!
Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας.
Κι όποιος θελήσει για να βρει έναν χαμένο αδελφό,
έναν παλιό του φίλο,

Ας πάρη μιαν ανηφοριά,
ας πάρη μονοπάτια,
να βρή τα σκαλοπάτια,
που παν στη Λευτεριά.

Γεια σας παλιοί συμμαθητές, τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας. Και όποιος θελήσει για να βρει ένα "χαμένο αδερφό", ένα παλιό του φίλο,
Ας πάρει μιαν ανηφοριά,
ας πάρει μονοπάτια,
να βρει τα σκαλοπάτια,
που παν στη Λευτεριά.

Με την Ελευθεριά μαζί
μπορεί να βρη και μένα

Αν ζω θα με βρει εκεί.

Ευαγόρας Παλληκαρίδης 5.12.1955"

Στις 19 Δεκεμβρίου 1956 ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης και συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε θάνατο. Ο επίλογος της δράσης και της βιολογικής ζωής του Ευαγόρα Παλληκαρίδη γράφτηκε στις 13 Μαρτίου ώρα 11.30 μμ. Παρ' όλα αυτά στην συνείδηση όλων των υγιώς σκεπτομένων Ελλήνων ο Ευαγόρας είναι εδώ και προσμένει πότε θα έρθει η στιγμή της Απελευθέρωσης του ιερού Ελληνικού νησιού. Με την θυσία του ο Ευαγόρας μας φωνάζει καθημερινά:
Να πάρουμε μια ανηφοριά,
να πάρουμε μονοπάτια
να βρούμε τα σκαλοπάτια
που παν στην Λευτεριά.

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009

Παλέψατε τουλάχιστον

Χθες η ομάδα μας έχασε στο Ολυμπιακό Στάδιο με 1-2 από την Βιλιαρεάλ. Παρόλα αυτά οι παίκτες της ομάδας χειροκροτήθηκαν από τον κόσμο που γέμισε το στάδιο. Το χειροκρότημα που πήραν οι παίκτες ήταν αποτέλεσμα του πάθους που έδειξαν παρά την κακή τους εμφάνιση. Αντίθετα αποδοκιμάστηκε την προηγούμενη βδομάδα η αδιαφορία τους στο ματς κυπέλου με τον Πανσερραϊκό.

Να παλεύετε σε κάθε ματς και ο κόσμος θα είναι πάντα στο πλευρό σας.

Δευτέρα 2 Μαρτίου 2009

Η Χούντα του ΑΚΕΛ συνεχίζεται...

Προκλήσεις στο μνημόσυνο Αυξεντίου

Μέσα σε κλίμα προκλήσεων από την κυπριακή αστυνομία, τα μέλη του ΚΕΑ-ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ τίμησαν τον Υπαρχηγό της Ε.Ο.Κ.Α. Γρηγόρη Αυξεντίου .

Οι προθέσεις των πραιτωριανών του Χριστόφια φάνηκαν από το πρωί της Κυριακής όταν δύο αυτοκίνητα της ΚΥΠ σταμάτησαν για έλεγχο ένα λεωφορείο του Πυρήνα Νεολαίας της ΠΡΩΤΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ Λευκωσίας. Ζήτησαν τα στοιχεία του οδηγού, τον ρώτησαν που πηγαίνει και στη συνέχεια του επέτρεψαν να συνεχίσει το ταξίδι του.

Η πρωτοφανής αυτή ενέργεια εκφοβισμού είχε και συνέχεια. Όταν τα λεωφορεία (από πολλές πόλεις) του ΚΕΑ ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ αποβίβασαν τα μέλη του Κινήματος έξω από το μοναστήρι του Μαχαιρά, υψηλόβαθμος αστυνομικός ζήτησε να δει όλα τα πανό διότι, όπως είπε, μπορεί να ανέγραφαν αντικρατικά συνθήματα!! Κάτι που δεν έγινε βέβαια μετά την παρέμβαση της νομικής υποστήριξης του Κινήματος.

Τα μέλη της ΠΡΩΤΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ με πορεία έφτασαν στο χώρο του κρησφυγέτου του Σταυραετού του Μαχαιρά, όπου παρακολούθησαν μαζί με πλήθος κόσμου τη συγκλονιστική αναπαράσταση των τελευταίων στιγμών του ήρωα. Στο τέλος η ορχήστρα της Εθνικής Φρουράς παιάνισε τον Εθνικό Ύμνο, ενώ άριστη εντύπωση άφησε το τιμητικό της άγημα.

Τα συνθήματα που δόνησαν τον τόπο θυσίας του Γρηγόρη Αυξεντίου ήταν τα : “ΕΟΚΑ ξανά στης Κύπρου τα βουνά”, “Ζει ζει ο Αυξεντίου ζει, στη Μόρφου στην Κερύνεια και μας καθοδηγεί”, “Ελλάς Κύπρος Ένωσις”, ενώ όταν πολιτικοί από τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της Μεγαλονήσου κατέθεταν στεφάνια, ακούστηκαν αντιομοσπονδιακά συνθήματα.

Ο Γρηγόρης Αυξεντίου προτίμησε να φύγει ελεύθερος και όχι αιχμάλωτος του κατοχικού βρετανικού στρατού. Αγωνίσθηκε για την απελευθέρωση και για την Ένωση με τη μητέρα Ελλάδα. Η σημερινή κυπριακή κυβέρνηση αγωνίζεται για την Ομοσπονδία και για τη λεγόμενη επανένωση με τους τουρκοκυπρίους!! Παράλληλα φωτογραφίζει και προσπαθεί να τρομοκρατήσει νεαρά παιδιά που έχουν το φρόνημα του Αυξεντίου. Μάταιος κόπος. Τα παιδιά του Αυξεντίου δεν τρομοκρατούνται. Αντιθέτως ετοιμάζονται!!

www.protigrammi.com

Κυριακή 1 Μαρτίου 2009

Αφιέρωμα στο Γρηγόρη Αυξεντίου

Το μόνο που θυμάμαι από παιδί μικρό


απλά κρατήστε τις καλές συνήθειες και κερδίστε μέσα στο εξοχικό.

Ο κόσμος έκανε το καθήκον του, τώρα η σειρά σας



Στην χθεσινή ανοικτή προπόνηση της ομάδας στο γήπεδο Απόστολος Νικολαϊδης, έδωσαν το παρόν τους και 10.000 οπαδοί της ομάδας, εμψυχώνοντας τους παίκτες για να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό και να πάρουν την νίκη σήμερα στο Καραϊσκάκη.

Αυτό που απομένει είναι και οι ποδοσφαιριστές της ομάδας να κάνουν το καθήκον τους και να κερδίσουν σήμερα. Μια νίκη που θα είναι σημαντική στην ψυχολογία της ομάδας αλλά και θα κάνει τον μύθο του διορισμένου πρωταθλητή να καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος.