Σάββατο 14 Μαρτίου 2009

ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ


Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης γεννήθηκε στην Τσάδα της Πάφου, στις 28 Φεβρουαρίου 1938. Στις 13 Μαρτίου 1957 απαγχονίστηκε από τους βάρβαρους Βρετανούς αποικιοκράτες. Ήταν μόλις 19 ετών. Η αγάπη του Ευαγόρα για την Ελλάδα άρχισε να φαίνεται από τα πρώτα του παιδικά χρόνια την οποία μπορεί εύκολα να το διακρίνει κανείς και μέσα από τα ποιήματα του. Ένα ποίημα του επιδεικνύει την λατρεία του για την Ελλάδα είναι:

Την Ελλάδα αγαπώ αλλά και σένα
μ' ένα έρωτα μεγάλο αληθινό
τα γαλάζια σου τα μάτια τα θλιμμένα
τον καθάριο της θυμίζουν ουρανό.

Αποκορύφωμα της αγάπης του αυτής υπήρξε η δράση του στον Ενωτικό Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ. Ένα ταξίδι που για τον Ευαγόρα άρχισε με το κατέβασμα της βρετανικής σημαίας από τα προπύλαια του σχολείου και το κάψιμο της στις 1 Ιουνίου 1955. Η ενέργεια αυτή έγινε κατά τους εορτασμούς των αποικιοκρατών για την ανάληψη της βασιλείας από την Ελισσάβετ.

Λίγους μήνες μετά οι Βρετανοί συλλαμβάνουν τον μαθητή Ευαγόρα για την συμμετοχή του σε οχλαγωγία. Στις 19 Νοεμβρίου του 1955 ο Ευαγόρας πάει στο Δικαστήριο αλλά η δίκη αναβάλλεται για τις 6 Δεκεμβρίου.
Την παραμονή της μέρας που ο Ευαγόρας Παλλικαρίδης θα εμφανιζόταν μπροστά στον Άγγλο δικαστή…πλησίασε τον πατέρα του: «πατέρα, αύριο είναι η δίκη μου. Ξέρω ότι από το δικαστήριο θα γλιτώσω, μα η αστυνομία θα με συλλάβει και θα με στείλει στο Κάστρο. Εγώ στη φυλακή δε μπορώ να μείνω. Αν δε μπορέσω να δραπετεύσω, θα σκοτώσω κανέναν από τους φρουρούς και θα με σκοτώσουν. Προτιμώ να φύγω, να βγω στο βουνό».

Αφού αποχαιρετά με συγκίνη τον πατέρα του κατευθύνεται στο σχολείο για να αφήσει ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα στους συμμαθητές του. Επειδή ήταν απόγευμα και το σχολείο είχε κλέισει δεν μπορούσε για κατ' ιδίαν αποχαιρετισμό.
"Παλιοί συμμαθητές,
Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσα σας, κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα, κάποιος που μπορεί να μην τον ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του. Δεν κάνει να τον κλαίτε, λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό ΜΟΝΑΧΑ.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά,
Θα πάρω μονοπάτια,
να βρω τα σκαλοπάτια,
που παν στη Λευτεριά.

Θ' αφήσω αδέλφια συγγενείς,
την μάνα, τον πατέρα,
μεσ' τα λαγκάδια πέρα,
και στις βουνοπλαγιές.

Ψάχνοντας για τη λευτεριά,
θα 'χω παρέα μόνη,
κατάλευκο το χιόνι,
βουνά και ρεματιές,

Τώρα κι αν είναι χειμωνιά,
θα 'ρθει το καλοκαίρι,
τη λευτεριά να φέρει,
σε πόλεις και χωριά,

Μα δεν μπορώ να καρτερώ.

Θα πάρω μιαν ανηφοριά,
θα πάρω μονοπάτια,
να βρω τα σκαλοπάτια,
που παν' στη Λευτεριά,

Τα σκαλοπάτια θ' ανεβώ,
θα μπω σ' ένα παλάτι,
το ξέρω θα 'ν' απάτη,
δεν θά 'ναι αληθινό,

Μες το παλάτι θα γυρνώ,
ώσπου να βρω το θρόνο,
βασίλισσα μια μόνο,
να κάθεται σ' αυτόν,

Κόρη πανώρια θα της πω ,
άνοιξε τα φτερά σου,
και πάρε με κοντά σου,
μονάχα αυτό ζητώ,

Γεια σας παλιοί συμμαθηταί!
Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας.
Κι όποιος θελήσει για να βρει έναν χαμένο αδελφό,
έναν παλιό του φίλο,

Ας πάρη μιαν ανηφοριά,
ας πάρη μονοπάτια,
να βρή τα σκαλοπάτια,
που παν στη Λευτεριά.

Γεια σας παλιοί συμμαθητές, τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας. Και όποιος θελήσει για να βρει ένα "χαμένο αδερφό", ένα παλιό του φίλο,
Ας πάρει μιαν ανηφοριά,
ας πάρει μονοπάτια,
να βρει τα σκαλοπάτια,
που παν στη Λευτεριά.

Με την Ελευθεριά μαζί
μπορεί να βρη και μένα

Αν ζω θα με βρει εκεί.

Ευαγόρας Παλληκαρίδης 5.12.1955"

Στις 19 Δεκεμβρίου 1956 ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης και συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε θάνατο. Ο επίλογος της δράσης και της βιολογικής ζωής του Ευαγόρα Παλληκαρίδη γράφτηκε στις 13 Μαρτίου ώρα 11.30 μμ. Παρ' όλα αυτά στην συνείδηση όλων των υγιώς σκεπτομένων Ελλήνων ο Ευαγόρας είναι εδώ και προσμένει πότε θα έρθει η στιγμή της Απελευθέρωσης του ιερού Ελληνικού νησιού. Με την θυσία του ο Ευαγόρας μας φωνάζει καθημερινά:
Να πάρουμε μια ανηφοριά,
να πάρουμε μονοπάτια
να βρούμε τα σκαλοπάτια
που παν στην Λευτεριά.