Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ = ΑΚΕΛΙΚΟ

Όπως είναι σε όλους μας γνωστό η Κύπρος δεν κατάφερε να αποφύγει την παγκόσμια οικονομική κρίση που βασάνισε σχεδόν ολόκληρο τον κόσμο. Στο κείμενο αυτό όμως δεν θα ψάξω να βρω τους λόγους που μας οδήγησαν στην κατάσταση αυτή, αλλά και δεν θα σχολιάσω τις κακές εκτιμήσεις και τις διαβεβαιώσεις του Υπουργού Οικονομικών Χαρίλαου Σταυράκη ότι η Κύπρος δεν κινδυνεύει από την κρίση.

Για την ιστορία θα πρέπει να τονιστεί ότι ο Πρόεδρος Χριστόφιας πιστεύει ότι ένας από τους λόγους που η Κυπριακή οικονομία έχει πτωτική τάση είναι το γεγονός ότι οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων είναι αρκετά ψηλοί. Τουλάχιστος αυτό δήλωσε κατά το 47ο συνέδριο της ΠΑ.ΣΥ.Δ.Υ.. Έτσι σε αυτό το πλαίσιο κινήθηκαν και τα μέτρα που αποφάσισε να πάρει η Κυπριακή Κυβέρνηση. Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τα μέτρα της κυβέρνησης μπορεί ο καθένας να διαβάσει αν ανατρέξει εδώ.

Ο Πρόεδρος Χριστόφιας όμως απέφυγε να κάνει αναφορά στην οικονομική ενίσχυση που δίνει η Κυπριακή Κυβέρνηση στους Τουρκοκύπριους, γεγονός που συμβάλλει στην επιδύνωση της οικονομίας του κράτους.

Διαβάζοντας από το έντυπο του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών της Κυπριακής Δημοκρατίας "Περί Κύπρου" βλέπουμε ότι η Κυβέρνηση Χριστόφια μέχρι τον Δεκέμβριο του 2009 έχει δώσει 167,28 εκατομμύρια Ευρώ!!!

Πιο αναλυτική η Κυπριακή Δημοκρατία έχει ξοδέψει
  • 22.62 εκ. ευρώ για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των Τουρκοκυπρίων.
  • 117,9 εκ. ευρώ για κοινωνικές παροχές
  • 1,22 εκ. ευρώ για επίδομα τέκνου και φοιτητική χορηγία
  • 9,25 εκ. ευρώ για γεωργικούς παράγοντες
  • 4,35 εκ. ευρώ για την εκπαίδευση
  • 4,22 εκ. ευρώ για την παροχή ηλεκτρικής ενέργειας στα κατεχόμενα
  • 0,26 εκ. ευρώ για τις τηλεπικοινωνίες
  • 7,46 εκ. ευρώ συντήρηση μουσουλμανικών μνημείων και κατοικιών, υπηρεσία τουρκικής γλώσσας στο ΡΙΚ και συντήρηση οδοφραγμάτων.
Αρχίζοντας από την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ο Έλληνας Κύπριος πολίτης έχει κάθε δίκαιο να αισθάνεται πολίτης δεύτερης κατηγορίας σε σχέση με τον Τούρκο. Και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ενώ είναι ο Έλληνας που πληρώνει και συντηρεί εδώ και τόσα χρόνια τα νοσοκομειακά ιδρύματα της χώρας, περιμένει για να εξυπηρετηθεί μέχρι και πολλούς μήνες σε αντίθεση με τους προνομιούχους Τούρκους.

Συνεχίζοντας με τις κοινωνικές παροχές είναι αδιανόητο να δίνονται τόσα εκατομμύρια ευρώ σε συντάξεις, κοινωνικές ασφαλίσεις κλπ σε Τούρκους οι οποίοι ουδέποτε τήρησαν τις υποχρεώσεις τους προς την Κυπριακή Δημοκρατία. Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν εκατοντάδες άνεργοι Έλληνες που δεν δικαιούνται ή τους παραχωρείται με μεγάλη καθυστέρηση το ανεργιακό επίδομα ή διαφορετικές οικονομικές βοήθειες από το Γραφείο Ευημερίας.

Απίστευτο είναι και το γεγονός ότι η Κυπριακή Δημοκρατία έχει δώσει 9,25 εκ. ευρώ για την συντήρηση φραγμάτων, συστημάτων άρδευσης και παροχής νερού σε κατεχόμενα χωριά. Και ας περιμένουν οι δικοί μας αγρότες βοήθεια σε δύσκολες εποχές. Και σαν μην έφτανε όλο αυτό το κράτος ξοδεύει 4,22 εκ. ευρώ για την παροχή ηλεκτρικής ενέργειας στα κατεχόμενα. Οπόταν η σημαία που φωτίζεται στον Πενταδάκτυλο γίνεται με δική μας συνεισφορά!!! Επιπρόσθετα ο Έλληνας Κύπριος που πληρώνει κανονικά την ΑΗΚ με τους νέους λογαριασμούς επιβαρύνεται και το πρόστιμο της εταιρείας από την Ευρώπη.

Υπερπρονόμιο για τους "κακόμοιρους" και "απομονωμένους" Τουρκοκύπριους είναι και η πληρωμένη από το κράτος φοίτηση τους σε ιδιωτικά σχολεία και η δωρεάν μεταφορά τους από τα κατεχόμενα προς το σχολείο!!! Αλήθεια αν κάποιο Ελληνόπουλο θελήσει να φοιτήσει σε ένα ιδιωτικό σχολείο θα πάρει έστω και την ελάχιστη οικονομική βοήθεια από το κράτος;

Το πιο τραγικό από όλα είναι η χορηγία τέκνου που δίνεται!!! Προφανώς για την κυβέρνηση μας δεν υπάρχει καθόλου ο κίνδυνος για δημογραφική αλλοίωση του νησιού.

Για όλα τα πιο πάνω ωφελήματα των Τουρκοκυπρίων η Κυβέρνηση δεν ανακοίνωσε καμμιά περικοπή, σε αντίθεση με τους πολίτες που εδώ και τόσα χρόνια πληρώνουν κανονικά την φορολογία τους, τις άδειες κυκλοφορίας των οχημάτων τους και τις κοινωνικές τους ασφαλίσεις. Επιπρόσθετα εκτός από τις αποκοπές που θα δεχθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι Έλληνες Κύπριοι είναι έτοιμοι να πληρώσουν τουλάχιστον 7 ευρωλεπτά περισσότερα την βενζίνη για αντιμετώπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Τελικά κάθε μέρα βλέπουμε και πιο απίστευτα πράγματα σε αυτό τον τόπο!!!

ΥΓ. Ελπίζω να μην αληθεύουν οι φήμες ότι ο "οπαδός της Ομόνοιας" που κατήγγειλε τον διαιτητή ανήκει στην ΚΥΠ.

Τρίτη 27 Απριλίου 2010

Κώστας Κουκκίδης: Μια άλλη άποψη..

Είναι Κυριακή 27 Απριλίου 1941, ώρα 8.30. Ένα στρατιωτικό άγημα, αποτελούμενο από δυο μοτοσικλέτες, ένα Κίμπελ-βάγκεν και ένα φορτηγό, ανεβαίνει από το Θησείο την οδό Απ. Παύλου προς την Ακρόπολη. Επάνω στον Ιερό Βράχο, (στο μέρος που οι Αθηναίοι ονομάζουν Καλλιθέα, ψηλά στον ιστό κυματίζει η Σημαία. Η ελληνική Σημαία με το μεγάλο σταυρό στην μέση λάμπει και τα χρώματά της τονίζουν και τονίζονται από τον Παρθενώνα που στέκει αγέρωχος.


Οι στρατιώτες που την φρουρούσαν όλες τις ημέρες από την 28η Οκτωβρίου του 1940 δεν υπάρχουν πια. Σύμφωνα με τους όρους της ανακωχής δεν πρέπει να κυκλοφορούν, ούτε να υπάρχουν στρατιώτες. Έχει δοθεί ήδη διαταγή, όσοι στρατιώτες υπάρχουν να παρουσιασθούν στα φρουραρχεία ώστε να τους δώσουν απολυτήρια.

Στρατιώτες δεν υπάρχουν λοιπόν να φυλάττουν την Σημαία. Κι όμως ένας φρουρός είναι εκεί. Είναι η πρώτη του ημέρα που του ανέθεσαν αυτή την δουλειά και είναι πολύ υπερήφανος. Είναι μόλις 17 χρονών και μέλος της Εθνικής Οργάνωσης
Νεολαίας (ΕΟΝ). Μόλις χθες, η τοπική επιτροπή της Νεολαίας του Θησείου απεφάσισε όπως τα νεαρά της μέλη εκτελούν τα καθήκοντα του φρουρού της σημαίας μέχρις ότου το κατοχικό κράτος θα απεφάσιζε – με την συνεργασία των κατοχικών δυνάμεων – το τι θα έμελλε να γίνει.

Σκέπτεται ότι η ευθύνη του είναι μεγάλη, να φυλάει την σημαία της χώρας του. Είχε φτιάξει από πολύ πρωί με προσοχή την στολή του – στολή βαθμοφόρου – και ανέβηκε μόνος στην Ακρόπολη, πλησίασε την σημαία, στάθηκε προσοχή και την χαιρέτησε. Μετά έκανε βήματα – ενστικτωδώς – δεξιά και αριστερά για να γνωρίσει τον χώρο και μετά την ξανακοίταξε και ένιωσε ικανοποιημένος. Από τα τείχη είδε, κάτω στην πόλη, στρατιωτικά Γερμανικά αυτοκίνητα να πηγαινοέρχονται και σιγά-σιγά τους ανθρώπους να κυκλοφορούν. Άκουσε και τις καμπάνες των πολλών εκκλησιών και συνειδητοποίησε ότι ήταν Κυριακή.

Είχε μια αγωνία για τους Γερμανούς που είχαν μπει στην Αθήνα, μια στενοχώρια για τον αδελφό του, που δεν είχε γυρίσει ακόμη από το μέτωπο. Τον παίδευε το τι έμελλε να ξημερώσει τις επόμενες ημέρες για την οικογένειά του, τους φίλους του, την Πατρίδα του. Του ζέστανε την καρδιά όμως η σημαία που κυμάτιζε, η Ακρόπολιι η αιώνια και ο Αττικός ήλιος. Μια μικρή αισιοδοξία άρχισε να νιώθει η παιδική του ψυχή η αθώα. Θα πέρναγαν όλα. Να είμαστε χαρούμενοι, αισιόδοξοι και να εργαζόμεθα – του έλεγαν συχνά οι αξιωματικοί της Νεολαίας. Πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια ήταν το τρίπτυχο των ιδανικών της εποχής εκείνης. Γι’ αυτά τα τρία αγαθά πρέπει να ζούμε, να εργαζόμαστε και να προσπαθούμε. Η πατρίδα του είχε σκλαβωθεί. Οι άνθρωποι και η πίστις των θα φρόντιζαν να ελευθερωθεί γρήγορα!

Την ίδια στιγμή που ο Κώστας – ο φρουρός της Σημαίας – σκεπτόταν όλα αυτά, το στρατιωτικό Γερμανικό άγημα έφθανε εμπρός από τα προπύλαια. Πρώτα οι μοτοσικλετιστές κατέβηκαν, μετά ο οδηγός, οι δύο αξιωματικοί από το Κίμπελ-βάγκεν και οι στρατιώτες από το φορτηγό. Παρετάχθησαν, αφού έφτιαξαν τις στολές τους. Οι αξιωματικοί του στρατού, ταγματάρχης Peter Jacoby και λοχαγός Georg Elsnits, τους επιθεώρησαν.

Ένας λοχίας κρατούσε μια σημαία διπλωμένη κατά τον στρατιωτικό τρόπο. Τα πρόσωπα όλων έλαμπαν. Γι’ αυτούς – το άγημα της Σημαίας – η στιγμή εκείνη ήταν το επιστέγασμα της νίκης τους. Όλοι είχαν επιλεγεί γι’ αυτήν την τιμή. Ανήκουν στους “ορεινούς” του στρατού, δηλαδή στην 6η ορεινή μεραρχία που είχε έμβλημα το εντελβάις των Άλπεων. Ξεκίνησαν σιγά-σιγά. Ακολούθησαν κι αυτοί το δρόμο που ακολουθούσε η πομπή των Παναθηναίων, πόσο όμως διαφορετική ήταν τούτη η πομπή!

Μια σοβαρότητα τους κατέλαβε. Ο τόπος τούτος ήταν διαφορετικός. Ήξεραν άραγε το νόημα της στιγμής, ένιωθαν τους αιώνες; Κανείς δεν ξέρει. Μόλις έφθασαν στον Παρθενώνα είδαν – με έκπληξή τους – ότι η Σημαία δεν ήταν μόνη. Κάποιος νεαρός με στολή - όχι στρατιωτική - ήταν εκεί. Συνέχισαν να προχωρούν.

Ο Κώστας τους είχε δει κι αυτός. Είχε χάσει την χαλαρότητά του και τέντωσε από ένστικτο το σώμα του. Δεν ήξερε ακόμη τι θα γινόταν αλλά ένιωθε … Την ώρα που οι στρατιώτες πλησίαζαν, ήλθε κοντά στον ισrό της Σημαίας και τον άγγιξε. Να τον προστατεύσει ή να πάρει δύναμη απ’ αυτόν; Σίγουρα και τα δύο. Ήταν εκείνη η μοναδικήστιγμή που τα γεγονότα
είναι τόσο δυνατά που το παιδί γίνεται άνδρας. Άπλωσε το αριστερό του χέρι και αγκάλιασε τον ιστό.

Οι στρατιώτες εν τω μεταξύ είχαν πλησιάσει και είχαν παραταχθεί σε μια σειρά εμπρός από τον ιστό, κοιτάζοντάς τον. Οι αξιωματικοί εμπρός τους, ο λοχίας με την σημαία ένα βήμα πιο πίσω. Ο Κώστας είδε την σημαία που κρατούσε ο λοχίας και κατάλαβε. Ήλθαν να υψώσουν την σημαία. Την σημαία τους. Αχ, και να ‘χε ένα όπλο σκέφτηκε απλά. Οι αξιωματικοί – ελαφρά αμήχανοι – προχώρησαν ένα ακόμη βήμα, στάθηκαν προσοχή και τον χαιρέτησαν στρατιωτικά. Ο Κώστας ανταπόδωσε μάλλον από ένστικτο. Και να εκεί ο νεαρός Έλληνας, κρατώντας τον ιστό με αισθήματα ψυχικής συντριβής για το ό,τι έμελλε να επακολουθήσει, δαγκώνοντας τα χείλη και σφίγγοντας τις γροθιές του, σοβαρός με τα καστανά του μάτια – φλόγες πραγματικές – να διαπερνούν τα πρόσωπα των αξιωματικών. Και εκείνοι αμήχανοι, καταλαβαίνουν. Και ο Παρθενώνας, το Ερεχθείο, ο Ιερός Βράχος, να παρακολουθούν σκηνές που είχαν επαναληφθεί στο παρελθόν. Άκρα ησυχία, μόνο ο θόρυβος της Σημαίας που κυματίζει.

Ο λοχίας με την σημαία τους προχώρησε και ο ταγματάρχης ένευσε με το κεφάλι του. Ο Κώστας άφησε τον ιστό που τον κρατούσε και τους γύρισε την πλάτη. Άρχισε με αργές κινήσεις να λύνει το σχοινί και να υποστέλλει την Σημαία του. Δάκρυα πολλά άρχισαν να κυλούν απ’ τα μάτια του. Δεν έβγαλε άχνα. Κατάπιε τους λυγμούς του. Η σημαία πλέον κατέβαινε αργά-αργά και εκείνος σκεφτόταν:

Συγχώρα με, σε παρακαλώ! Δεν γίνεται διαφορετικά. Καλύτερα εγώ, παρά αυτοί. Μην στεναχωρείσαι δεν θα σε πάρουν αυτοί!

Παιδικά απλά λόγια ή λόγια Ελλήνων οπλιτών του Λεωνίδα; Ο βαθμοφόρος της Νεολαίας ή ο βετεράνος πολεμιστής της φρουράς των Αθανάτων του Αλέξανδρου; Μα μήπως δεν είναι το ίδιο; Παιδιά και πολεμιστές δεν έχουν την ίδια ψυχή αφού είναι Έλληνες; Ο Κώστας έχει τελειώσει. Αρχίζει το δίπλωμα της σημαίας. Την διπλώνει άψογα. Εξακολουθεί να έχει στραμμένη την πλάτη στους στρατιώτες.

Χωρίς ούτε καν να στρέψει το βλέμμα του προς αυτούς, προχωρά προς τις επάλξεις του τείχους. Σφίγγει την Σημαία στο στήθος του. Οι στρατιώτες τον κοιτούν. Δεν ξέρουν. Άραγε νιώθoυν; Ο Κώστας ήδη έχει πάρει πια έναν άλλο δρόμο. Ένα συμπαντικό δρόμο, αυτόν που λίγοι ζωντανοί νιώθουν. Ένα ακόμη βήμα προς το τείχος. Μετά οι επάλξεις. Μετά το κενό. Το παιδί πέφτει στον γκρεμό χωρίς ν’ αφήσει την σημαία του.

Συνειδητά. Ελληνικά. Υπέροχα.

Γι’ αυτόν, απλά κρατεί την υπόσχεσή του. Η σημαία δεν παραδίδεται. Ο Κώστας Κουκκίδης ανήκει στην Ιστορία πλέον.
Οι Γερμανοί τα χάνουν. Μερικοί από τους στρατιώτες ετοιμάζονται να ορμήσουν προς το τείχος. Ο ταγματάρχης κοφτά, τους επαναφέρει:

Εμπρός, την σημαία! Ο λοχίας προχωρεί. Σε λίγο η στρατιωτική σημαία της Γερμανίας κυματίζει στον ιστό.

Ο ταγματάρχης Jacoby και ο λοχαγ6ς Elsnits προχωρούν προς το σημείο, που χάθηκε ο ‘Ελληνας φρουρός. Κοιτούν από ψηλά. Ο Κώστας είναι με την σημαία κάτω στο βάθος, επάνω στα βράχια. Γυρίζουν με σκυμμένο το κεφάλι. Θα είναι αυτοί που επίσημα λίγο αργότερα θα ζητήσουν από την διοίκησή τους να υψώνεται και η Ελληνική Σημαία μαζί με την δική τους, από τούδε και στο εξής. Πράγματι, με έγκριση του Γεν. Επιτελείου της Βέρμαχτ, την επομένη ημέρα η Ελληνική σημαία κυματίζει ξανά.

Ποιος λέει ότι οι θυσίες πάνε στα χαμένα;

Κι όμως μερικές φορές η θυσία ξεχνιέται απ’ αυτούς ακριβώς που δεν πρέπει να ξεχνούν. Θα μπορούσα να πω ότι η θυσία του Κώστα εξελίχθηκε στις κατοπινές από τότε δεκαετίες σ’ ένα από τα μυστικά της Ακρόπολης. Συμβαίνουν καμιά φορά περίεργα πράγματα. Κάποια στιγμή ο τόπος, σαν να είναι κάτι το ζωντανό, αποκτά άκαμπτους και άλυτους δεσμούς με τους ανθρώπους. Όταν βλέπει ότι ένα άγιο και ιερό γεγονός κινδυνεύει από άγνοια, από κακία, από ματαιοδοξία, προδοσία ή και προκατάληψη των ανθρώπων, τότε τους δεσμούς αυτούς ο τόπος τους αγκαλιάζει και τους κλείνει μέσα του για να τους προστατεύσει.

Ξέρει καλά ότι τέτοια γεγονότα και σράξεις είναι διαχρονικές ζουν για πάντα γι’ αυτούς που ξέρουν και νιώθουν . Κάποιες άλλες φορές οι άνθρωποι δεν είναι άξιοι να ξέρουν ή και να θυμούνται γεγονότα ή πράξεις που γι’ αυτούς είναι ακατόρθωτες . Η μεγαλοσύνη, ο ηρωισμός , τα ιδανικά και οι πατρίδες , κάποτε – ντροπή μεγάλη – ωχριούν εμπρός από την πολιτική και τα συμφέροντα, τις διαπλοκές και το χρηματιστήριο.

Για πενήντα χρόνια η θυσία του Κώστα αμφισβητείται από συγγραφείς, αρθρογράφους ακόμη και από … αρχαιολόγους! Κι όμως υπάρχουν οι μαρτυρίες των ανθρώπων που είδαν την θυσία του Κώστα:

Ο Κυριάκος Γιαννακόπουλος , παιδί ακόμη, πουλούσε τσιγάρα στην Πλάκα, γεννημένος πριν ένδεκα χρόνια στο Θησείο. Έτυχε την στιγμή της θυσίας να στρέψει το βλέμμα του προς την Ακρόπολη: « .. .Την ώρα ακριβώς που έπεφτε το παιδί με την Σημαία τυλιγμένο και κτυπούσε στους βράχους. Έκανα να τρέξω προς τα εκεί και δεν μπορούσα. Ναι προσπάθησα, να πάω και εγώ εκεί … Το παιδί … τρέξανε, χάλασε ο κόσμος, έγινε σεισμός εκείνη την ώρα που είδαν το παιδί, όλος ο κόσμος αναστατώθηκε. Πού να πάω εγώ παιδάκι τότε , να χωθώ, εκεί μέσα στην στοά της Ακροπόλεως, να μαζέψω … να προσφέρω τι; Απλώς πήρα τα πράγματά μου και έφυγα . Σκοτώθηκε εκείνη την ώρα. Κτύπησε στους βράχους και εκτινάχθηκε. Το θυμάμαι, το βλέπω σαν να το βλέπω τώρα . Αυτό το πράγμα δεν πρόκειται να φύγει ποτέ από τα μάτια μου, μόνο όταν πεθάνω! »

Και άλλος. Ο Στάθης Αρβανίτης, μικρό παιδί κι αυτός, θυμάται: «Ημουνα τότε επτά χρονών. Μέναμε ακριβώς κάτω απ’ την Ακρόπολη. Εκείνη την ημέρα στις 27 Απριλίου – μια ημέρα ηλιόλουστη με καθαρότατο ουρανό – ο πατέρας μου είχε απαγορέψει και στον αδελφό μου και στην μητέρα μου να βγούνε απ’ το σπίτι. Εγώ ήμουνα στην ταράτσα και έπαιζα με το αυτοκινητάκι μου . Ξαφνικά βλέπω ένα σώμα, μάλλον πρέπει να ‘τανε τσολιάς, να πέφτει από την Ακρόπολη και να χτυπιέται στους βράχους. Κατέβηκα κάτω και το ανέφερα στον πατέρα μου, ο οποίος μέσα στην σύγχυση την στιγμή που έμπαιναν οι Γερμανοί, κάπως δεν με πίστεψε. Μετά 15 ημέρες έρχεται και μου λέει: Μικρέ είχες δίκιο . Το είπε το BBC.»

Αλλά έχω και μια άλλη μαρτυρία να καταθέσω. Εμείς παίζαμε στο θέατρο του Διονύσου όλη την Κατοχή . Και θυμάμαι ότι όλοι οι γείτονες το ξέρανε και αφήνανε εκεί στον βράχο κάτω απ ‘ την σπηλιά ένα εικονισματάκι μ ‘ ένα καντήλι και λέγανε « για τον τσολιά που έπεσε με την σημαία την ημέρα που μπήκαν οι Γερμανοί» .

Αυτό σημάδεψε την ζωή μου. Ήταν κάτι το συγκλονιστικό. Μπορώ να πω δηλαδή ότι η αρχή της έννοιας ” Πατρίδα” δημιουργήθηκε μέσα μου σε πολύ μικρή ηλικία. Εξάλλου στο κατοχικό ποίημα που έγραψε ο Εύσκιος Πεύκης μας λέει:

Την Γαλανή παντιέρα κατέβασαν οι ξένοι
και ο τσολιάς την παίρνει με δάκρυ, με λυγμό
σκύβει και την φιλάει, τριγύρω του την δένει
και πέφτει στον γκρεμό!

Τι άλλο να προσθέσω εγώ;

Ο γνωστός Φοίβος Γρηγοριάδης – δεν με ενδιαφέρουν οι πολιτικές του ιδέες – το αμφισβητεί, γιατί λέει την ημέρα εκείνη που οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα και ανέβηκαν στην Ακρόπολη δεν υπήρχαν στρατιώτες …

Την δεκαετία του 1980, ο ιδιώτης Μ . Ναυπλιώτης – αξίζει επαίνους – ανακινεί το θέμα και ζητά από τον τότε υπουργό εθνικής αμύνης την επίσημη αναγνώριση της θυσίας του Κώστα Κουκκίδη. Το 1990 ζητήθηκε από το Γ.Ε.Σ. η συνδρομή του Υπουργείου Πολιτισμού και της Εφορείας της Ακροπόλεως στην συλλογή στοιχείων για το περιστατικό. Από τις σχετικές έρευνες δεν προκύπτουν στοιχεία.

Τον Οκτώβριο του 2000, ο αρχαιολόγος της Α Αρχαιολογικής Εφορείας Κλασσικών Αρχαιοτήτων Α.Μ. δημοσιεύει ένα περίεργο άρθρο στο περιοδικό ΑΝΘΕΜΙΟ, με τίτλο « Κ . Κουκκίδης: Θρύλος ή πραγματικότητα», που ενώ φαίνεται “αντικειμενικό”, εν τούτοις ”γέρνει” προς την αμφισβήτηση του όλου γεγονότος. Τονίζει την αμφισβήτηση του Φοίβου Γρηγοριάδη, αναφέρεται στην μη ανεύρεση στοιχείων από την Εφορεία της Ακροπόλεως στην έρευνα του Γ.Ε.Σ. και τονίζει ότι: « Κανένα κρατικό αρχείο, έγγραφο ή έκδοση δεν επιβεβαιώνει το περιστατικό» (η θυσία του Κουκκίδη!). Και ακολούθως συνεχίζει: « Στην επίσημη εξιστόρηση της κατάληψης των Αθηνών στην έκδοση της Δ/σεως ιστορίας στρατού ”Ο Ελληνικός Στρατός κατά τον 20 Παγκόσμιο Πόλεμο – Το τέλος μιας Εποποιίας”, δεν γίνεται καμία μνεία για το περιστατικό του φρουρού της Ελληνικής Σημαίας στην Ακρόπολη». Και επιμένει: « Αλλά είναι μάλλον απίθανο να έχει παραληφθεί ένα τόσο συγκλονιστικό γεγονός όπως αυτό που αναφέρεται στον στρατιώτη Κώστα Κουκίδη κανένας στρατιώτης, φρουρός στην Ακρόπολη, δεν εκτελούσε εντεταλμένη υπηρεσία την συγκεκριμένη εκείνη ημέρα». Τελειώνει δε το άρθρο του λέγοντας ότι ακόμη και οι αυτόπτες μάρτυρες δεν έφεραν ισχυρά αποδεικτικά στοιχεία! Αυτά λέγει ο αρχαιολόγος Α.Μ . σε εκείνο το περίεργο άρθρο του.

Εγώ θα ‘θελα κατ’ αρχήν να συμφωνήσω με τον Φοίβο Γρηγοριάδη, ότι δηλαδή δεν υπήρχαν την ημέρα εκείνη στρατιώτες στην Αθήνα – και πολύ περισσότερο επάνω στον Ιερό Βράχο να φρουρούν την Σημαία.

Ωστόσο η μη ύπαρξις στρατιωτών επάνω στην Ακρόπολη δεν συνηγορεί για την αμφισβήτηση του γεγονότος. Αφού δεν υπήρχαν στρατιώτες στην Αθήνα, πώς θα υπήρχαν επάνω στον Ιερό Βράχο; Θα ‘πρεπε όμως ο κύριος αυτός να εξετάσει και την πιθανότητα, ο φρουρός να μην ήταν στρατιώτης. Απλό δεν είναι; Εξάλλου οι δυο αυτόπτες μάρτυρες, που δεν φαίνεται οι αμφισβητούντες να τους δίνουν σημα σία, ομιλούν για το “παιδί”. Και στο κάτω-κάτω τι περισσότερα αποδεικτικά στοιχεία ήθελε ο αρχαιολόγος; Να έχουν κρατήσει σουβενίρ από το πτώμα ή να του έδειχναν τίποτε φωτογραφίες; Ένδεκα χρονών ήταν ο ένας από τους μάρτυρες και επτά ο άλλος. Και οι δυο είπαν ότι θα πεθάνουν με την εικόνα του νέου να πέφτει από την Ακρόπολη και να σκοτώνεται στα βράχια της. Αυτό τι είναι; Δεν είναι μαρτυρία ;

Όσο για τις έρευνες στον στρατό (Γ.Ε.Σ.) και στην Προεδρική φρουρά (εύζωνες), αλλά και του κου Φάκου που έψαχνε για κάποιον στρατιώτη με το όνομα Κ. Κουκκίδης, φυσικά και δεν έφεραν αποτελέσματα! Γιατί ούτε στρατιώτης ήταν ο Κώστας αλλά ούτε και εύζωνας. Η πολιτική σκοπιμότητα και η προκατάληψις όλα αυτά τα χρόνια έστειλαν τον Κώστα κατ’ ευθείαν στην άγνοια και στην λησμονιά αφού δεν ήταν παρά ένα απλό μέλος της Μεταξικής ΕΟΝ. Δεν μπορούσαν βέβαια να αναγνωρίσουν τέτοιο ηρωισμό σε ένα … Εονάκι!

Πριν από ένα χρόνο, επιτέλους, ετοποθετήθη κάποια αναμνηστική πλάκα στους πρόποδες της Ακρόπολης κοντά στον Αγ. Γεώργιο της Πέτρας, που αναφέρει την θυσία του Κώστα. Εντύπωση μου κάνει το ότι αυτοί που έβαλαν την αναμνηστική πλάκα, βρήκαν το ακριβές σημείο της θυσίας του Κώστα! Για όλους τους γραφειοκράτες που αμφισβητούν, υπάρχουν στα αρχεία κάποιου νεκροταφείου των Αθηνών η ημερομηνία θανάτου του και η ηλικία του. Κάποτε θα πρέπει να πάνε και να υποβάλλουν ταπεινά τα σεβάσματά τους.

Για τους υπόλοιπους, εμάς όλους, μένει η σκηνή η έμμονη στην σκέψη μας και στην καρδιά μας, της πτώσης από τον Ιερό μας Βράχο, και για εκείνους που δεν ήταν εκεί τότε, με τα μάτια της φαντασίας, η οπτασία ενός παιδιού, μόλις στα δεκαεπτά με το αριστερό του χέρι να σφίγγει τον ιστό της σημαίας του και το άλλο σφικτή γροθιά ανήμπορη, και μάτια που έβγαζαν φλόγες νεανικές …

Η Ζωή είναι στ’ αλήθεια όμορφη. Σίγουρα παίρνει και αξία Ελληνική αν την δώσουμε για χάρη ενός ιδανικού, όπως την έδωσε ο Κώστας. Ας δανεισθούμε κάτι από την πράξη του και ας τολμήσουμε, δείχνοντας ότι τέτοιες θυσίες δεν τις ξεχνούν τα παιδιά της Αθήνας, ακόμη και σήμερα σ’ αυτήν την αισχίστη εποχή που ζούμε. Ναι, ας τολμήσουμε!


Κάθε 27η Απριλίου πρέπει – χωρίς άλλο – εκείνη η αναμνηστική πλάκα στον Αγ. Γιώργη της Πέτρας να γεμίζει από λουλουδάκια της Αττικής …

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Ιωάννη Γιαννόπουλου “Μυστική Ακρόπολη”.


ΠΗΓΗ: ΕΛΛΑΣ

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΚΑΙ ΚΥΠΕΛΛΟ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΕ


Χθες βράδυ ολοκληρώθηκε με τον καλύτερο τρόπο η φετεινή αγωνιστική περίοδος για το ποδοσφαιρικό τμήμα. Μια χρονιά η οποία και μπορεί να θεωρηθεί ως απόλυτα επιτυχημένη. Στο παρόν κείμενο μου όμως θα προσπαθήσω να κάνω τον απολογισμό όπως εγώ τον είδα.

Πρωτάθλημα:

Ο Παναθηναϊκός κέρδισε δίκαια το πρωτάθλημα καθώς ήταν η καλύτερη ομάδα σε όλη την διάρκεια του πρωταθλήματος. Το πρωτάθλημα άρχισε με τον καλύτερο τρόπο για την ομάδα μας και παρά το γεγονός ότι ο Σισέ άργησε να πάρει μπρος κατάφερε να σημειώσει 6 νίκες στις 6 πρώτες αγωνιστικές και η πρώτη απώλεια βαθμών ήρθε με την Καβάλα την 7η αγωνιστική. Ο αγώνας με την Καβάλα όμως υπήρξε σταθμός για την μετέπειτα πορεία της ομάδας καθώς σε αυτό τον αγώνα άρχισε να πυροβολεί ο Σισέ. Στο υπόλοιπο πρωτάθλημα με εξαίρεση δύο αγωνιστικές ο Παναθηναϊκός προπορευόταν και παρά κάποιες ανέλπιστες απώλειες βαθμών και κάποιες κακές εμφανίσεις παρέμεινε στην κορυφή.
Σημείο αναφοράς του φετεινού Παναθηναϊκού μπορεί να θεωρηθεί και η απομάκρυνση του προπονητή της ομάδας Χενκ Τεν Κάτε και η αντικατάσταση του από ένα ταλαντούχο Έλληνα προπονητή και πρώην ποδοσφαιριστή της ομάδας. Αυτό βοήθησε την ομάδα σε πολλούς τομείς. Αρχικά η ομάδα απομάκρυνε ένα παράγοντα που προκαλούσε εκνευρισμό στους ποδοσφαιριστές της ομάδας. Ακόμη είχε χαθεί κάθε έλεγχος στα αποδυτήρια και οι παίκτες δεν είχαν καμμιά εμπιστοσύνη στην τεχνική ηγεσία. Δεύτερος παράγοντας ήταν η εμπιστοσύνη που κέρδισαν οι μικροί σε ηλικία παίκτες της ομάδας, με κυριότερο τον ρόλο του Νίνη στην ομάδα. Τέλος ο Παναθηναϊκός με τον νέο προπονητή έδειξε ένα αρκετά βελτιωμένο πρόσωπο αν και δεν έλειψαν κάποιες κακές εμφανίσεις.
Κορυφαίοι της ομάδας στο πρωτάθλημα ήταν ο Σισέ με τα 23 γκολ που πέτυχε καθώς επίσης και οι Λέτο, Κατσουράνης, Νίνης,Βύντρα και Ζιλμπέρτο Σίλβα. Οι πρώτοι τρεις κατά την φετεινή περίοδο πέτυχαν σημαντικά γκολ σε σημαντικές νίκες και ο "αόρατος τοίχος" μαζί με τον δικαιωμένο Βύντρα ήταν από τους διακριθέντες σε κάθε αγώνα και όποτε δεν αγωνίζονταν η απουσία τους ήταν αισθητή στην απόδοση της ομάδας. Σημαντική προσφορά είχε και ο τερματοφύλακας της ομάδας Αλέξανδρος Τζόρβας ο οποίος και από την μέρα που πήρε την φανέλα του βασικού έδωσε εμπιστοσύνη και σιγουριά στην αμυντική μας γραμμή, πράγμα που έλειπε την προηγούμενη περίοδο.

Κύπελλο:

Ο Παναθηναϊκός αν και δυσκολεύτηκε λίγο παρά την εύκολη κλήρωση που είχε έφτασε στον τελικό του κυπέλλου με τον Άρη. Στον χθεσινό τελικό η ποιότητα των ποδοσφαιριστών της ομάδας ήταν αυτή που έδωσε και την νίκη στην ομάδα. Έτσι το 17ο κύπελλο του συλλόγου είναι γεγονός.

Ευρωπαϊκές υποχρεώσεις:

Η ευρωπαϊκή πορεία φέτος του Παναθηναϊκού άρχισε με αντίπαλο την γνωστή μας Σπάρτα Πράγας. Ο πρώτος αγώνας μας άφησε πικρή γεύση καθώς ήρθε ανέλπιστη ήττα με 3-1, παρά το γεγονός ότι οι Τσέχοι δεν ήταν καλύτεροι από εμάς. Στον επαναληπτικό όμως η τάξη αποκαταστάθηκε και η ομάδα προκρίθηκε στον επόμενο γύρο όπου και είχε σαν αντίπαλο την Ατλέτικο Μαδρίτης. Η κακή βραδιά του τερματοφύλακα μας όμως στον πρώτο αγώνα της Αθήνας έφερε την ήττα με 3-2 παρά το κατά διαστήματα εξαιρετικό ποδόσφαιρο της ομάδας. Έτσι ήρθε ο αποκλεισμός και η είσοδος μας στους ομίλους του Γιουρόπα Ληγκ. Στους ομίλους του Γιουρόπα Ληγκ η ομάδα παρά τις δύο ήττες από την Γαλατασαράι πέτυχε μια εύκολη πρόκριση. Ο πρώτος αγώνας με την Γαλατασαράι και η νέα τραγική εμφάνιση του Γκαλίνοβιτς έφερε την προαγωγή Τζόρβα σε πρώτο τερματοφύλακα της ομάδας. Στην φάση των 32 αντίπαλος της ομάδας μας υπήρξε η πρωτοπόρος του ιταλικού πρωταθλήματος Ρόμα. Εκεί η ομάδα μας πέρα από τις προβλέψεις κατάφερε με δύο νίκες και συντελεστή τερμάτων 6-4 να πάρει ιστορική πρόκριση! Όμως η συνέχεια δυστυχώς δεν ήταν ανάλογη καθώς αποκλειστήκαμε με δύο ήττες από την Σταντάρ Λιέγης. Αιτία του αποκλεισμού υπήρξε ο πρώτος αγώνας του ΟΑΚΑ όπου ο προπονητής Νίκος Νιόπλιας επέλεξε να κάνει αλλαγές για να φυλάξει παίκτες για το πρωτάθλημα και έτυχε να βρει για ακόμη μια φορά φέτος σε τραγική μέρα τον τερματοφύλακα Γκαλίνοβιτς. Συνολικά η ευρωπαϊκή πορεία της ομάδας μας μπορεί να χαρακτηριστεί ως μέτρια παρά την ιστορική νίκη επί της Ρόμα καθώς η ομάδα απέτυχε να μπει στους ομίλους του Τσάμπιονς Ληγκ και απέτυχε να χτίσει πάνω στην πρόκριση μέσα στην Ρώμη. Και φέτος ήταν ευκαιρία για τον Παναθηναϊκό να κάνει το κάτι παραπάνω στο Γιουρόπα Ληγκ με βάση τις δικές του δυνατότητες αλλά και τις δυνατότητες των αντιπάλων του.

Γενικά, η φετεινή χρονιά κρίνεται επιτυχημένη παρά το γεγονός ότι η ομάδα μπορούσε να πετύχει αρκετά παραπάνω στην Ευρώπη. Με κάποιες προσθήκες σε θέσεις που η ομάδα πονάει αλλά και με αποφυγή λαθών του παρελθόντος η νέα χρονιά μας αφήνει υποσχέσεις για πολύ περισσότερα...

ΥΓ. Σε μελλοντικό μου κείμενο θα προσπαθήσω να κάνω ατομική κριτική σε κάθε ποδοσφαιριστή της ομάδας.

ΥΓ2. Ένα μεγάλο μπράβο στην μεγάλη ελπίδα του Ελληνικού ποδοσφαίρου Σωτήρη Νίνη για την ενέργεια του να περάσει μια μέρα με τον αείμνηστο μικρό οπαδό της ομάδας μας Ανδρέα Καραπίττα.

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

ΟΧΙ ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ!!

Όσοι εργάστηκαν τη διετία 2002-2004 για την αποτροπή του σχ. Ανάν, θα θυμούνται για πάντα το ιστορικό δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004. Επειδή αυτοί οι άνθρωποι, που τοποθετήθηκαν εξαρχής εναντίον του σχεδίου Ανάν, βιώνουν καθημερινά τον αντιομοσπονδιακό αγώνα.

Το 2004 έφερε ανακατατάξεις στην Κύπρο: απίστευτη και αδιάκριτη ξένη παρέμβαση για τον επηρεασμό της κυπριακής κοινής γνώμης, ενώ παράλληλα συγκεκριμένοι πολιτικοί, ως σύγχρονοι Εφιάλτες, άσκησαν ανθελληνική προπαγάνδα και προκάλεσαν σύγχυση στον Κυπριακό Ελληνισμό, με μόνο σκοπό την υπερψήφιση του ιμπεριαλιστικού, νεο-αποικιοκρατικού, ανθελληνικού ομοσπονδιακού σχεδίου Ανάν. Στον ΔΗΣΥ έπεσαν οι μάσκες, αμαύρωσαν την Νίκη του Παιωνίου που προκλητικά καπηλεύονται στο έμβλημά τους και ξενοδούλεψαν για το κατάπτυστο ΝΑΙ. Από την άλλη, το ερμαφρόδιτο ΑΚΕΛ, ψήφισε «ΟΧΙ για να τσιμεντώσει το ΝΑΙ». Και όσοι δεν είχαν καταλάβει τότε, τί σημαίνει το τσιμέντωμα του ΝΑΙ, το καταλάβαμε και με το παραπάνω στη διετία του Χριστόφια ως Προέδρου της Δημοκρατίας.

Η Κύπρος εντάχθηκε στην Ε.Ε. με την ελπίδα να εφαρμοστούν τα ανθρώπινα δικαιώματα στους Ευρωπαίους Κύπριους πολίτες. Η αναξιότητα όμως των κυβερνητικών χειρισμών είχαν ως αποτέλεσμα να εκπορεύονται ευρωπαϊκοί κανονισμοί για «έξοδο των Τ/κυπρίων από την απομόνωση», και εκατομμύρια ευρώ για ανάπτυξη των κατεχομένων...

Ο ΔΗΣΥ διασπάστηκε, το ΑΚΕΛ τραντάχτηκε, όμως η Ευρωεκλογές του 2004 απορρόφησαν τους κομματικούς κραδασμούς. Το ΔΗΣΑΚΕΛ πέτυχε την απόλυτη συσπείρωση στις βουλευτικές του 2006, και αργότερα να επανελέγξει την καταστημένη πολιτική επαναπροσέγγισης και ομοσπονδοποίησης της πατρίδας μας. Πλέον, στο κομματικό σκηνικό, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει την αναγκαιότητα της διαδικασίας Ομοσπονδοποίησης της Κύπρου. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του ΔΗΣΑΚΕΛ: ενώ τυπικά δηλώνουν ότι σέβονται τη λαϊκή ετυμηγορία του 2004, στην πράξη νεκρανασταίνουν το σχ. Ανάν. Βέβαια ο κ. Χριστόφιας το παρατράβηξε με τις παραχωρήσεις του...

Πολλές συζητήσεις γίνονται αν το ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν ήταν και ΟΧΙ στην Ομοσπονδία. Ασφαλώς, οι Ομοσπονδιακοί ΔΗΣΑΚΕΛικοί αμφισβητούν τέτοιο ενδεχόμενο και προβάλλουν το σύνθημα «Ή Ομοσπονδία ή Διχοτόμηση». Τότε, πώς ερμηνεύουν την αυξανόμενη δυσαρέσκεια των Ελλήνων Κυπρίων και την τάση τους προς αποδοχή της Διχοτόμησης; Αυτή η εξέλιξη, ήταν το χειρότερο σενάριο, λόγω της κάκιστης διαχείρισης από τους κυβερνώντες και από τους κομματικά καπηλευτές του ιστορικού και ελληνικότατου ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν. Ιδεολογικά, οι Κύπριοι τσαλαπατώνται από δυο φαινομενικά αντιμαχόμεντες τάσεις, επί της ουσίας όμως, οδηγούν τους Έλληνες Κύπριους στην αποδοχή των τετελεσμένων της εισβολής και στην οικονομικοκεντρική θεώρηση του Κυπριακού:

Αφ’ενός η τουρκόφιλη προπαγάνδα του ΑΚΕΛ περί ιστορικού συμβιβασμού, επαναπροσέγγισης με τους παρανομούντες τ/κύπριους και έποικους και άμεσης επαναπροώθησης της Ομοσπονδίας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων «διαπαιδαγωγεί» την κυπριακή κοινή γνώμη με ενημερωτικά φυλλάδια και με βρετανόφερτα συνθήματα περί λύσης «από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους». Πάντα υπό τη σιωπηρή ανοχή και άλλοτε από την ξεκάθαρη υποστήριξη του «αντιπολιτευόμενου» ΔΗΣΥ.

Αφ’ ετέρου, και αυτό είναι το δυστύχημα, είναι πως οι «απορριπτικές» κομματικές δυνάμεις (ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩΚΟ), που τοποθετήθηκαν με καθαρό ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν, δεν κατάφεραν να αρθρώσουν έναν αντιομοσπονδιακό, Απελευθερωτικό πολιτικό λόγο, με αποτέλεσμα να καπηλευτούν συγκυριακά εκλογικά το «ΟΧΙ» του 76%. Αλήθεια, ποια ποιοτικά χαραχτηριστικά εμπεριέχει η στάση τους, για αλλαγή πλεύσης, και αποτροπή λύσεων τύπου Ανάν; Η ΕΔΕΚ ναι μεν αποχώρησε από την Κυβέρνηση, αλλά δεν μπορεί να αντιπροτείνει αξιόλογη εθνική γραμμή. Το δε ΔΗΚΟ του Κάρογιαν, παραμένει κομπάρσος στην κυβέρνηση Χριστόφια, ανατροφοδοτώντας την εσωτερική κρίση στο κόμμα. Τέλος, το ΕΥΡΩΚΟ κινείται μεταξύ εθνικοφροσύνης και Δηκοϊσμού: το 2008 υιοθέτησε τα παραμύθια περί «Ομοσπονδίας με σωστό περιεχόμενο», και με λάβαρο τη Συμφωνία της 8ης Ιουλίου ανακυκλώνει τα ομοσπονδιακά ιδεολογήματα. Μα σε τελευταία ανάλυση, ο Χριστόφιας εφαρμόζει στις διαπραγματεύσεις τη Συμφωνία της 8ης Ιουλίου!! Με αυτή την έννοια λοιπόν, ιδεολογικά η κυπριακή κοινωνία είναι αποδέκτης ομοσπονδιακών-ανανικών μηνυμάτων και συνθημάτων, που φέρουν ως αποτέλεσμα, είτε την αφελή εντύπωση πως η ομοσπονδιά είναι η μόνη σωστή λύση, είτε την απογοήτευση, που ερμηνεύεται με άρνηση στη λύση και διέξοδο στην αποδοχή της Διχοτόμησης...

Στο ερώτημα αν το ΟΧΙ του 2004 ερμηνεύεται ως ΟΧΙ στην Ομοσπονδία, πρέπει να λάβουμε υπόψη το συντριπτικό του αποτελέσματος και τον εννοιολογικό-ιδεολογικό άξονα της απόρριψης του σχεδίου Ανάν: το συντριπτικό 76% υποδηλώνει απόρριψη όχι μόνο του συγκεκριμένου σχεδίου, αλλά και της 30χρονης μετα-εισβολικής πολιτικής ως σύνολο. Και στο κάτω κάτω, δεν μπορεί να υπάρξει λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, όπως της αποδέχτηκε η πλευρά μας και συζητείται στις «δικοινοτικές συνομιλίες», χωρίς τα καταδικαστέα στοιχεία του σχ. Ανάν: τουρκικές εγγυήσεις, παραμονή εποίκων, διάλυση της δημοκρατικής αρχής «ένας άνθρωπος μία ψήφος», οικονομική εξίσωση των δύο «κοινοτήτων» από το φόρο εισοδήματος των Ελλήνων, απεμπόληση ελληνικών εδαφών (Κερύνεια, Καρπασία κλπ) και συνταγματικά εκτρώματα (π.χ. εκ περιτροπής προεδρία). Τέλος, το βασικό επιχείρημα όσων υποστήριξαν ΟΧΙ στο σχ. Ανάν ήταν: ένταξη στην Ε.Ε και μετά λύση του Κυπριακού, με στόχο την υιοθέτηση του κοινοτικού κεκτημένου, του διεθνούς δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη λύση του Κυπριακού. Εκ των πραγμάτων, η διάσωση της νομικής οντότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας εντός της Ε.Ε καταργεί τη λύση Ομοσπονδίας. Με αυτή την έννοια, είναι ξεκάθαρο πως υποσυνείδητα, ο Κυπριακός Ελληνισμός το 2004, είπε ένα ηχηρό ΟΧΙ στη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία!!

Γι’ αυτό άλλωστε και η κυβέρνηση Χριστόφια κυκλοφόρησε το έντυπο «Η Ομοσπονδία και η Κύπρος», προκειμένου να χαλιναγωγήσει το εθνικό φρόνημα και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων Κυπρίων. Γι’ αυτό επιχειρεί να τσαλακώσει την εθνική μας ταυτότητα και συνείδηση, εκμεταλλευόμενη τον έλεγχο του Υπουργείου Παιδείας.

Έχει ο καιρός γυρίσματα...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Χούντα και Κύπρος




Στις 21 Απριλίου 1967 ομάδα αξιωματικών του Ελληνικού Στρατού κατέλαβε την εξουσία της Ελληνικής Δημοκρατίας εξορίζοντας την μέχρι τότε πολιτική ηγεσία της χώρας. Παρέμειναν στην εξουσία μέχρι τον Νοέμβριο του 1973 όταν άλλη ομάδα αξιωματικών τους ανέτρεψε και συνέχισε την δικτατορική δράση τους. Η δράση της δικτατορίας είχε άμεσο αντίκτυπο και στον Κυπριακό Ελληνισμό. Θα προσπαθήσω να αναφέρω τα κύρια σημεία της επίδρασης της Χούντας στην Κύπρο και να εξηγήσω τα δικά μου συμπεράσματα.

Αρχικά η ομάδα στρατιωτικών με επικεφαλής τον Συνταγματάρχη Γεώργιο Παπαδόπουλο εκμεταλλευόμενη την πολιτική αστάθεια στην Ελλάδα κατέλαβε την εξουσία προφασιζόμενη τον επερχόμενο κομμουνιστικό κίνδυνο. Οι Κύπριοι όταν έμαθαν για αυτό αντέδρασαν κάποιοι αρνητικά και κάποιοι θετικά. Η επίσημη Κυπριακή Δημοκρατία μέσω του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου έστειλε συγχαρητήρια επιστολή στον δικτάτορα Παπαδόπουλο. Αντίθετα ο Στρατηγός Διγενής συμβούλεψε τους συνδέσμους αγωνιστών και τα εθνικόφρωνα σωματεία να μην προχωρήσουν σε αυτή την ενέργεια. Σημαντικό ποσοστό των εθνικοφρώνων όμως χάρηκε με την ανάληψη της εξουσίας από τους στρατιωτικούς πιστεύοντας ότι η Ένωση ήταν πιο κοντά. Στάση εχθρική προς την Χούντα κράτησε και το ΑΚΕΛ αρχικά.

Ο Στρατηγός Διγενής μάλιστα προχώρησε ένα βήμα παραπέρα και ζήτησε από τον Βασιλιά Κωνσταντίνο η Ελληνική Μεραρχία που βρισκόταν στην Κύπρο να ήταν άμεσα κάτω από τον δικό του έλεγχο και ανεξάρτητη από την Χούντα. Ο Βασιλιάς, ο οποίος ενέκρινε το Πραξικόπημα των Συνταγματαρχών, όμως απέρριψε το αίτημα του Γεώργιου Γρίβα.

Την πρώτη περίοδο της Χούντας, οι ηγέτες της έλεγαν ότι στόχος τους ήταν η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Αυτό έβρισκε σύμφωνη και την Κυπριακή Βουλή που ομόφωνα ψήφισε ότι στόχος των Κυπρίων είναι η Ένωση (26/6/1967). Την 9η Αυγούστου 1967 ο δικτάτορας Παπαδόπουλος πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη στην Κύπρο όπου τον υποδέκτηκε σύσσωμη η Κυπριακή ηγεσία με μοναδική εξαίρεση τον Δρ. Βάσο Λυσσαρίδη.

Τον Σεπτέμβριο το φιάσκο της Χούντας στις συνομιλίες στον Έβρο οδήγησε τον δικτάτορα Παπαδόπουλο σε στροφή σχετικά με τις θέσεις του στο Κυπριακό. Στις 15 Νοεμβρίου 1967 κάτω από περίεργες συνθήκες συνέβηκαν τα γεγονότα της Κοφίνου με αποτέλεσμα η Χούντα των Αθηνών να κάνει δεκτό το αίτημα της Τουρκίας για απομάκρυνση της Ελληνικής Μεραρχίας και του Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή από την Κύπρο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αφήσει την άμυνα της απόρθητης μέχρι τότε Κύπρου να μείνει γυμνή και έφερε σε ανοικτή πλέον ρήξη τον Διγενή με τους Συνταγματάρχες. Για αυτό τον λόγο και τον είχαν υπό περιορισμό στο σπίτι του όταν επέστρεψε στην Αθήνα. Προηγήθηκε τρομοκρατική επίθεση σε αεροπλάνο στο οποίο είχε κλείσει θέση ο Διγενής.

Κατά την περίοδο που βρισκόταν στην Αθήνα ο Στρατηγός Διγενής κατέστρωσε σχέδιο για ανατροπή της Χούντας και επιστροφή στην εξουσία του Βασιλιά Κωνσταντίνου ο οποίος και είχε εξοριστεί από τους Συνταγματάρχες. Στο σχέδιο αυτό συμμετείχαν παλιοί συμπολεμιστές του αλλά και Κύπριοι φοιτητές. Μεγάλος μέρος του οπλισμού που θα χρησιμοποιούσε η αντιχουντική ομάδα του Διγενή αποστάληκε από την Κύπρο. Η προσπάθεια αυτή όμως δεν είχε επιτυχία καθώς έγινε -χωρίς να γίνει γνωστό πως- αποκάλυψη και αρκετά στελέχη της οργάνωσης συνελήφθηκαν.

Ενώ τα πράγματα συνεχίστηκαν σε αυτό τον ρυθμό, τον Αύγουστο του 1972 η Χούντα απέλασε την ηγεσία της Ομοσπονδίας Εθνικών Φοιτητικών Ενώσεων Κυπρίων. Αιτία της απέλασης αυτής υπήρξε η προτροπή του συνεδρίου της Ο.Ε.Φ.Ε.Κ. για επιστροφή των δημοκρατικών θεσμών στην Ελλάδα. Την ηγεσία της οργάνωσης τότε αποτελούσαν αποκλειστικά ενωτικοί-γριβικοί φοιτητές.


Του πιο πάνω γεγονότος προηγήθηκε η απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου από τον Αλέκο Παναγούλη. Σύμφωνα με αρκετές πηγές στην απόπειρα αυτή βοήθησαν και αρκετοί Κύπριοι.

Τον Νοέμβριο του 1973 είχαμε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου στα οποία και συμμετείχαν αρκετοί Κύπριοι φοιτητές που βρίσκονταν στην Αθήνα. Τα γεγονότα αυτά εκμεταλλεύτηκε ο Ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης ο οποίος ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο και συνέχισε αυτός από τον ρόλο του δικτάτορα. Ο Ιωαννίδης ήταν γνωστό σε όλους εκείνη την εποχή ότι έτρεφε μεγάλο μίσος απέναντι στον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο.


Μετά τον θάνατο του Διγενή ο δικτάτορας Ιωαννίδης προσπάθησε και κατάφερε να φέρει κάτω από τον έλεγχο του την ΕΟΚΑ Β' και περίμενε κάποια πρόκληση από τον Μακάριο για να προχωρήσει σε ανατροπή του. Η ευκαιρία που έψαχνε δόθηκε όταν ο Μακάριος απαίτησε από την δικτατορία να απομακρύνει άμεσα από την Κύπρο όλους τους Ελλαδίτες αξιωματικούς. Έτσι τον Ιούλιο του 1974 διέταξε τους Ελλαδίτες αξιωματικούς να ανατρέψουν τον Μακάριο, με την συνέχεια γνωστή.

Προσωπική μου άποψη είναι ότι η Χούντα τόσο του Παπαδόπουλου, όσο και του Ιωαννίδη έκανε μεγάλα εγκλήματα στην Κύπρο. Ο Παπαδόπουλος αν και αρχικά μίλησε για Ένωση ουδέποτε πίστεψε πραγματικά σε αυτή. Ταυτόχρονα η απόφαση του να αποσύρει την Ελληνική Μεραρχία έδωσε το δικαίωμα στον τουρκικό στρατό να κάνει "περίπατο" 7 χρόνια αργότερα. Ο Ιωαννίδης παραπλάνησε μεγάλο ποσοστό ενωτικών Κυπρίων και τους χρησιμοποιήσε για να εκπληρώσουν το μίσος του απέναντι στον Μακάριο. Μια απλή ανάγνωση των αμερικανικών αρχείο της εποχής αποδεικνύουν ότι ούτε ο Ιωαννίδης πίστεψε ποτέ στην Ένωση.

ΥΓ. Το κείμενο αυτό είναι αποκλειστικά για την Κύπρο. Δεν ασχολήθηκα με άλλους τομείς της δικτατορίας όπως για παράδειγμα ο περιορισμός ελευθεριών στην Ελλάδα.

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Ανακοίνωση ΔΡΑΣΙΣ-Κ.Ε.Σ.


Η σημερινή κυβέρνηση προχώρησε σε εξευτελιστικές και επικίνδυνες παραχωρήσεις οι οποίες σε μερικά χρόνια μπορεί να μας στερήσουν ακόμα και την Ελληνική μας ύπαρξη. Χωρίς να το καταλάβουμε, σιγά σιγά εμπεδώνει στη συνείδηση του λαού την επερχόμενη λύση και όταν θα είναι σίγουρη πως περνά από δημοψήφισμα τότε και μόνο τότε θα μας την παρουσιάσει.

Εδώ και δύο χρόνια στήνεται ένας προπαγανδιστικός μηχανισμός ο οποίος προσπαθεί να μας «μαλαθκιάνει» όπως λέμε στην καθομιλουμένη. Να μας «μαλαθκιάνει» ως προς τον τρόπο που βλέπουμε μια σωστή λύση και τις απαιτήσεις που πρέπει να έχουμε ως πρόσφυγες, ως εκτοπισμένοι, ως θύματα και όχι σαν θύτες. Καταρχήν γίνεται μια προσπάθεια κατάργησης του αντικατοχικού αγώνα, ονομάζοντας αυτούς που πλησιάζουν στα οδοφράγματα χωρίς ταυτότητες αλλά με σημαίες, ακραίους, επικίνδυνους και σοβινιστές. Δεν είναι τυχαία η εξαφάνιση του ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ. Σήμερα η κυβέρνηση Χριστόφια προσπαθεί να μας περάσει την ίδια πρόταση αλλά με άλλη σειρά των λέξεων. Ξεχνώ και δεν αγωνίζομαι.

Τυχαία δεν είναι φυσικά η υιοθέτηση νέων λέξεων στο επαναπροσεγγιστικό μας λεξιλόγιο. Η λέξη απελευθέρωση αντικαταστάθηκε με την λέξη επανένωση. Μια όμορφη λέξη η οποία κρύβει όμως τεράστιες παγίδες. Δεν υιοθετήθηκε τυχαία αυτή η λέξη, καταρχήν και ο ποιο αφελής αν καθίσει να σκεφτεί γιατί να πρέπει να αντικατασταθεί η λέξη απελευθέρωση, θα καταλάβει πως υπάρχει κάποια λογική πίσω από αυτή την κίνηση. Τι εννοούσε η πλευρά μας με την λέξη απελευθέρωση; Φυσικά τα αυτονόητα. Δηλαδή κατάργηση των τετελεσμένων της εισβολής και της κατοχής , το γνωστό ( μέχρι πρότινος ) τετράπτυχο, πρόσφυγες, έποικοι, αγνοούμενοι και περιουσίες. Αποχώρηση δηλαδή των εποίκων,επιστροφή όλων των προσφύγων, όλων των ελληνικών περιουσιών και διακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων. Μαζί βέβαια με την κατάργηση όλων των υπολοίπων συνεπειών του εγκλήματος του 1974. Ε λοιπόν αυτή η λέξη καταργήθηκε για αυτόν ακριβώς το λόγο. Γιατί δυστυχώς κανένα από τα πιο πάνω δεν πρόκειται να επιλυθεί. Άρα η λέξη λύση ( κατά τον κύριο Χριστόφια ) δεν αποσκοπεί στην απελευθέρωση της Κύπρου αλλά στην επανένωση. Μια λέξη που εμείς θεωρούμε επικίνδυνη.

Ο κύριος Χριστόφιας έχει ήδη δεχτεί μια λύση δύο ξεχωριστών κρατίδιων. Είναι προφανές ότι από αυτό καταργείται το δικαίωμα επιστροφής όλων των ελληνικών περιουσιών. Προχωρώντας, βλέπουμε ότι η κυβέρνηση έχει ήδη αποδεχτεί πολύ απλά και χωρίς καμία πίεση την παραμονή 50 000 εποίκων. Όσο αφορά την επιστροφή όλων των προσφύγων, αυτό συμπεραίνεται από τα πιο πάνω πως δεν μπορεί να αποτελέσει πλέον στόχο της σημερινής κυβέρνησης. Αφού εκτός του γεγονότος πως ο κύριος Χριστόφιας δέχτηκε την παραμονή των εποίκων (οι οποίοι είναι προφανές που κατοικούν από το 74 μέχρι και σήμερα), δέχτηκε επίσης τα συνιστώντα κρατίδια τα οποία είναι προφανές ότι στερούν το δικαίωμα στους πρόσφυγες να επιστρέψουν, αφού έτσι θα έχουμε αλλοιώσει το χαρακτήρα του τουρκοκυπριακού συνιστώντος κρατιδίου.

Για το θέμα των αγνοουμένων δεν έγινε ακόμα καμία κουβέντα. Από αυτό συμπεραίνουμε πως δεν είναι μέσα στην ατζέντα των συνομιλιών, γιατί ίσως θα χαλάσει το «καλό κλίμα» το οποίο υπάρχει μεταξύ των μελλοντικών εκ περιτροπής προέδρων.

Επανένωση, αφού ο κύριος Χριστόφιας αποφάσισε πως πλέον δεν διεκδικούμε τα πιο πάνω, έπρεπε να εφεύρει ένα καινούριο όρο. Με αυτή τη λογική κατέληξε στην πιο πάνω λέξη (επανένωση). Μια λέξη η οποία με τη λογική του απλού ανθρώπου μπορεί να καταλήξει στο πιο κάτω συμπέρασμα ως προς το τι σκέφτεται ο κύριος Χριστόφιας. Έχουμε δύο κράτη, τμήματα, κρατίδια, κοινότητες ή όπως αλλιώς θέλετε πέστε το που κάποτε ήταν ενωμένες και τώρα τις ξαναενώνουμε. Δεν υπάρχει δηλαδή καμία άλλη εκκρεμότητα μεταξύ τους. Δεν είναι κατεχόμενο το βόρειο τμήμα της Κύπρου παράνομα. Είναι ένα μη ενωμένο κομμάτι με το υπόλοιπο τμήμα το οποίο με τη λύση θα επανενωθεί. Δεν αναφέρεται όμως πουθενά αν θα επανενταχθεί. Αυτή είναι η ουσία και ο ρόλος της επικίνδυνης αυτής λέξης. Αν θα επανενταχθεί, σημαίνει πως θα συνεχίσει να λειτουργεί η Κυπριακή Δημοκρατία και πλέον θα ισχύει η κυριαρχία της σε όλη την Κύπρο και στο κατεχόμενο πλέον τμήμα, έτσι αυτόματα θα καταργείται το ψευδοκράτος. Όμως επειδή ο σκοπός δεν είναι αυτός αλλά η παρθενογένεση ενός νέου ομόσπονδου κράτους το οποίο θα έχει ως θυγατρικές τη νόμιμη μέχρι στιγμής Κυπριακή Δημοκρατία και το παράνομο μέχρι στιγμής ψευδοκράτος. Γι’ αυτό το λόγο χρησιμοποιείται η λέξη επανένωση.

Δεν είναι τυχαίο επίσης το γεγονός πως τα τελευταία χρόνια αλλάξαμε και τα αξιώματα του κράτους. Ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν είναι πλέον πρόεδρος αλλά Ελληνοκύπριος ηγέτης (βάζοντάς μας έτσι στη λογική πως αυτός που θα εκλέγουμε θα είναι ο ηγέτης της μισής Κύπρου, της Νότιας Κύπρου ή όπως αλλιώς θέλετε πέστε το). Επίσης ο μέχρι πρότινος κατοχικός ηγέτης νομιμοποιείται παίρνοντας τον τίτλο του Τουρκοκύπριου ηγέτη (που θα διοικεί και εκατόν χιλιάδες εποίκους). Τώρα μπορεί κάποιος να θέσει το εξής ερώτημα...τελικά ποιος είναι ο κατοχικός και ποιος ο νόμιμος ηγέτης αυτού του τόπου; Γι’ αυτό το λόγο ήρθε και η αποδοχή της εκ περιτροπής προεδρίας να λύσει και αυτό το πρόβλημα.

Κύπρος 2030 σε μια έκθεση παιδιού στο δημοτικό σχολείο: «Ο παππούς μου, μου είπε πως έχει γεννηθεί σε μια πόλη που λέγεται Κερύνεια. Είχε ένα σπίτι κοντά στη θάλασσα και μια μεγάλη σημαία γαλάζιο με άσπρο στην αυλή, πάνω σε ένα μεγάλο ιστό. Όταν ερχόταν το καλοκαίρι, έρχονταν τα αδέλφια του από μια κοντινή περιοχή που ονομαζόταν Καρπασία και έκαναν μαζί διακοπές απολαμβάνοντας τις όμορφες παραλίες της Κερύνειας. Εγώ ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω που είναι αυτή η Κερύνεια αφού ρωτάω συνέχεια το δάσκαλο μου που βρίσκεται η Κερύνεια και αυτός μου απαντάει, GIRNE Μαρία μου GIRNE.

Η ιστορία όμως δεν γράφτηκε ακόμα, είναι στα χέρια μας να την ανατρέψουμε...

Με το ΔΡΑΣΙΣ – Κ.Ε.Σ αγώνας στην πράξη

42 χρόνια συνέπειας, λόγων και πράξεων

Κυριακή 18 Απριλίου 2010

...ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ, «ΔΑΓΚΩΤΟ» ΤΑΛΑΤ!!

Οι επερχόμενες ψευδοεκλογές στα κατεχόμενα, έχουν για πρώτη φορά επιστήσει την προσοχή του κυπριακού Τύπου, αλλά και του διεθνούς ενδιαφέροντος. Μια απίστευτη «Ταλατομανία» έχει πιάσει τους εμπλεκομένους στο Κυπριακό, με βασικό επιχείρημα πως «απο την επανεκλογή Ταλάτ κρίνεται η ομαλή συνέχιση των συνομιλιών για επίλυση του Κυπριακού». Τον κατοχικό ηγέτη στηρίζουν η κυπριακή, ελληνική και τουρκική κυβέρνηση, ενώ υπογείως εργάζονται το Λονδίνο, η Ουάσινγκτον, οι Βρυξέλλες και ο ΟΗΕ. Κοινός στόχος, η επανεκλογή Ταλάτ στην Προεδρία της «Τουρκικής Δημοκρατίας Βόρειας Κύπρου»...

Το επιχείρημα ότι Ταλάτ και Έρογλου έχουν διαφορετικές θέσεις στο Κυπριακό, και ως εκ τούτου υπάρχει ανάγκη να επανεκλεγεί ο «διαλλακτικός» Ταλάτ, δεν αντέχει σοβαρής κριτικής:

1) Η Τουρκία με 40.000 κατοχικό στρατό, ελέγχει απόλυτα την πολιτική των κατεχομένων στις «διαπραγματεύσεις», δεν μπορεί δηλαδή να γινεί η οποιαδήποτε τ/κυπριακή υποχώρηση χωρίς την έγκριση της Άγκυρας. Αυτό έπρεπε να το σκεφθεί ο κ. Χριστόφιας, προτού σκαρφιστεί τα περί «κυπριακής ιδιοκτησίας διαδικασία» και το προπαγανδιστικό σύνθημα «Λύση από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους».

2) Σχετικά με τον έλεγχο των κατεχομένων από την Άγκυρα, είναι και η πρόσφατη παραδοχή Ταλάτ, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Χουριέτ: «Στην περίπτωση που δεν συμμορφωθείς στην εντολή της Τουρκίας δεν μπορείς να πληρώσεις τους μισθούς, δεν μπορείς να κάνεις δρόμους, δεν μπορείς να κάνεις τίποτε...»

3) Ούτως ή άλλως, η διαδικασία ομοσπονδοποίησης της Κύπρου, η οποία και προχωρεί μεσω των «δικοινοτικών συνομιλιών», έστω και με τον περισσότερο «διαλλακτικό» Ταλάτ, προωθούν μια λύση Άδικη, Διχοτομική, Ρατσιστική και Ανθελληνική, που καθιστούν την ελληνική μας πατρίδα υπό την ομηρία της Τουρκίας.

4) Τέλος, η εκ μέρους του κ. Χριστόφια ανοιχτή υποστήρξη Ταλάτ, αναβαθμίζει νομικά το ψευδοκράτος, στην πιο σοβαρή του μορφή: προσδίδει νομιμότητα στη «λαϊκή κυριαρχία» των κατεχομένων, στους παρανομούντες από το 1963 Τ/κύπριους και στους εγκληματίες πολέμου έποικους.

Εδώ και καιρό οι Κύπριοι πολιτικοί άμεσα ή έμμεσα, έδειχναν την προτίμησή τους στον Ταλάτ ως συνομιλητή των Ε/κυπρίων και Πρόεδρο της «Τ.Δ.Β.Κ». Αυτή η αφελής στάση, έδωσε το έρεισμα στους εχθρούς του Ελληνισμού να λάβουν θέση για τις «εκλογές» της 18ης Απριλίου, προσδίδοντας νομιμότητα στο ψευδοκράτος:

Η Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ κα Χίλαρι Κλίντον, είχε την 7η Απριλίου τηλεφωνική επικοινωνία με τον πολιτικό προϊστάμενο του Αττίλα, Ταλάτ, κατά την οποία χαιρέτισε την «πρόοδο στις διαπραγματεύσεις» με τον κ. Χριστόφια, και τον κάλεσε στην Ουάσινγκτον, μετά τις «εκλογές» της 18ης Απριλίου, για να συζητήσουν το Κυπριακό!

Ο ΟΗΕ, την 1η Φεβρουαρίου, με τον πιο επίσημο τρόπο, πρόσφερε προεκλογική υποστήριξη στον Ταλάτ, όταν ο Γ.Γ του Οργανισμού, κ. Μπαν Κι Μουν επισκέφθηκε το «Προεδρικό Μέγαρο» των κατεχομένων, και δέχθηκε το στρατιωτικό χαιρετισμό από το απόσπασμα του κατοχικού στρατού!

Τέλος, η ανάδειξη του θέματος του «απευθείας εμπορίου Ε.Ε – κατεχομένων» από την Ευρωπαϊκή Ένωση, και ιδιαίτερα από τον Τσέχο Επίτροπο Διεύρυνσης, Στέφαν Φούλε και του προέδρου της Σοσιαλιστικής Ομάδας στο Ευρωκοινοβούλιο, Μάρτιν Σουλτς, ερμηνεύονται ως προσπάθεια αναβάθμισης του ψευδοκράτους, μαζί και προεκλογικής στήριξης, αφού στα μάτια των «καημένων των Τ/κυπρίων και των εποίκων», ο Ταλάτ μπορεί να τους βγάλει από την απομόνωση.

Η υποστήριξη οποιουδήποτε προσώπου για τις ψευδοεκλογές στην κατεχόμενη γη μας, παρέχει την εκ μέρους μας νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής: Η εκλογική νομιμοποίηση του εκπροσώπου των Τ/κυπρίων, σε συνδυασμό με το αρνητικό προηγούμενο των χωριστών δημοψηφισμάτων του 2004, αναγνωρίζει το δικαίωμα χωριστής αυτοδιάθεσης στους Τούρκους. Το πιο ισχυρό όπλο που διαθέτει η ελληνική πλευρά στο Κυπριακό, αυτό δηλ. της νομιμότητας του κράτους μας, έναντι της διεθνούς απομόνωσης των παρανομούντων Τ/κυπρίων, θα απωλεσθεί, προς όφελος της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής, που ερμηνεύεται είτε με διχοτόμηση (δύο κράτη στην Κύπρο), είτε με μια (συν)ομοσπονδιακή λύση στο Κυπριακό, που θα καθιστά την ελληνική Μεγαλόνησο, όμηρο στην Τουρκία.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που οι εγκάρδιες ευχές του κ. Χριστόφια στον Ταλάτ στις παράνομες εκλογές, βρίσκουν ως αλληλέγγυο υποστηριχτή και τον πρόεδρο της οργάνωσης των Τούρκων εποίκων, Ενβέρ Ντίντσογλου.

Ε, Πενήντα χιλιάδες έποικοι, δεν είναι και λίγοι...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

ΑΚΕΛ: Να δεις τι σου 'χουν για μετά...


Τον τελευταίο καιρό τα τραγελαφικά γεγονότα στην Κύπρο δίνουν και πέρνουν. Ο λαός κάθε φορά λέει τώρα τα έχουμε δει όλα και κάθε φορά έρχεται στο φως της δημοσιότητας κάτι πιο συνταρακτικό και πιο συγκλονιστικό.

Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως. Τον Φεβρουάριο του 2008 η εκλογική διαδικασία έφερε τον Δημήτρη Χριστόφια στην Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ναι σωστά διαβάσατε, στην Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας αν και ο ίδιος ποτέ δεν κατάλαβε τον ρόλο του αυτό ή ποτέ δεν θέλησε να καταλάβει τον ρόλο του αυτό.

Από τότε βλέπουμε τον Πρόεδρο Χριστόφια να έχει καταφέρει με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου την αναβάθμιση του ψευδοκράτους και την ταυτόχρονη υποβάθμιση του κράτους-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο οποίο ηγείται. Αυτό φάνηκε καθαρά από τους πρώτους μήνες της Προεδρίας Χριστόφια, όταν ο "φίλος και σύντροφος" του Προέδρου, Ταλάτ προσφωνήθηκε σαν "πρόεδρος κράτους" από τον Πρόεδρο του ΚΣΕΕ και ταυτόχρονα υπήρξε ο πρώτος μη αρχηγός κράτους (ή μήπως για κάποιους είναι;) που που εμφανίστηκε στο βήμα του ΚΣΣΕ. Περισσότερες λεπτομέριες για την προηγούμενη δράση του Προέδρου Χριστόφια μπορείτε να δείτε σε παλαιότερη ανάρτηση μου αν ανατρέξετε εδώ.

Στα πιο πρόσφατα τώρα έχουμε την στήριξη από τον Πρόεδρο Χριστόφια της παρανομίας που γίνεται στην βόρεια Κύπρο από το 1983 και μετά. Πιο συγκεκριμένα αναφέρομαι στο γεγονός ότι ο τέως Γ.Γ. του ΑΚΕΛ παίρνει θέση στηρίζοντας τον Ταλάτ στις παράνομες εκλογές του ψευδοκράτους, νομιμοποιώντας με αυτό τον τρόπο την "ψήφο" της πλειοψηφίας των εποίκων.

Σε ερώτηση προς τον κύριο Χριστόφια για την απόφαση του αυτή, αναφέρθηκε στους ιδεολογικούς δεσμούς με τον Ταλάτ αλλά επίσης και στο γεγονός ότι μαζί μπορούν να φέρουν λύση για τους "Κύπριους από τους Κύπριους". Βέβαια τι ιδεολογικό κοινό μπορεί να έχουν με ένα περήφανο μέλος της τρομοκρατικής ΤΜΤ, μόνο οι ίδιοι μπορούν να το ξέρουν. Και σαν να μην έφτανε αυτό, τα "προεκλογικά" συνθήματα του "συντρόφου" στα κατεχόμενα το μόνο που αποδεικνύουν είναι ότι πρόκειται για εντολοδόχο της Άγκυρας, που έχει ως στόχο τον στενότερο δεσμό κατεχομένων και Τουρκίας.

Και σαν να μην έφταναν όλα τα πιο πάνω, ο δημοσιογράφος του "Φιλελευθέρου" Μιχάλης Ιγνατίου έφερε στο φως της δημοσιότητας την αποκάλυψη ότι το κυβερνών κόμμα ΑΚΕΛ χρηματοδοτούσε τον κύριο Ταλάτ!!! Το κόμμα του "λαού" χρηματοδοτεί κάποιο "κόμμα" για την παρουσία τους σε μια διαδικασία που είναι αντίθετη προς το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά και ενάντια στην διεθνή νομιμότητα.

Με όλα τα πιο πάνω, μόνο έκπληξη δεν μπορεί να μας προκαλέσει η απόφαση της Ε.Ε. για το απευθείας εμπόριο με τα κατεχόμενα. Και ούτε θα έπρεπε να μας εκπλήξει το γεγονός ότι κάποιοι κρατικοί λειτουργοί αγνόησαν το μήνυμα της Ε.Ε. αυτό.

Κάποιοι επιτέλους σε αυτό τον τόπο πρέπει να αναλογιστούν την θέση στην οποία βρίσκονται και να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Αν δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα σε αυτή την θέση ή αν θέλουν να την υποβαθμίσουν, ας υποβάλουν την παραίτηση τους και ας αφήσουν άλλους ικανότερους να διαχειριστούν τις αρμοδιότητες αυτές.

Για την ώρα θα παραμείνουμε με τον φόβο τι άλλο έμεινε να μάθουμε ή να πάθουμε από αυτή την Κυβέρνηση.

ΥΓ. Επειδή δέχθηκα αρκετά μηνύματα από φίλους και μη στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομίο θα αναφέρω ότι λόγω κάποιων υποχρεώσεων μου δεν μπόρεσα να κάνω κάποια ανάρτηση το προηγούμενο διάστημα.

ΥΓ2. Ρωτήθηκα για την γνώμη μου σχετικά με την επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου στα κατεχόμενα από κάποιο φίλο. Η γνώμη μου είναι ότι ο Αρχιεπίσκοπος ενώ ορθά κανόνισε να έχει συνάντηση με τον Πρωθυπουργό της Τουρκίας, έκανε τεράστιο λάθος με την επίσκεψη του στα κατεχόμενα. Ελπίζω εντός του Σαββατοκυρίακου να γράψω κείμενο που να αναλύει την θέση μου.

ΥΓ3. Επιθυμία μου είναι εντός των ημερών να κάνω και απολογισμό για την πορεία του Παναθηναϊκού στο φετεινό πρωτάθλημα, που κατακτήσαμε δίκαια.

Κυριακή 4 Απριλίου 2010

Παρασκευή 2 Απριλίου 2010

ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: Ιστορικά παραδείγματα προς αποφυγήν!

Τα 16 κράτη της ευρωζώνης αποφάσισαν ότι θα στηρίξουν την Ελλάδα στα προβλήματα που αντιμετωπίζει με το εξωτερικό της χρέος. Ο δανεισμός θα υπάρχει δυνατότητα να γίνει και από Ευρωπαϊκές Τράπεζες και από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Πάντως η ελληνική κυβέρνηση υποχρεούται μέσα από αυστηρούς όρους δημοσιονομικής πειθαρχίας να εφαρμόσει το τριετές Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης.

Επί της ουσίας, η Ευρωζώνη περιορίζει τον κίνδυνο μιας στάσης πληρωμών του ελληνικού χρέους, επιδεικνύοντας την απαραίτητη οικονομική συνοχή στα κράτη-μέλη και αποτρέποντας ένα δυσάρεστο ντόμινο χρεωκοπημένων οικονομιών (Ελλάδας, Ισπανίας, Ιταλίας, Ιρλανδίας).

Παρ’όλ’ αυτά, το πρόβλημα της εφαρμογής του προγράμματος σταθεροποίησης παραμένει, καθώς εκδηλώνεται ήδη η βαθειά ύφεση στην ελληνική οικονομία. Επιπλέον, η κυβέρνηση Παπανδρέου επιφορτίζεται με την ευθύνη του περιορισμού των δαπανών, και εξυγείανσης των δημοσίων οικονομικών.

Η δυσχερής θέση της Ελλάδος στην οικονομία, αναπόφευκτα αντανακλάται και σε άλλους τομείς: 1) απώλεια μέρους της εθνικής κυριαρχίας (λόγω της οικονομικής εξάρτησης από τρίτους) και 2) απώλεια κύρους και ισχύος στη διεθνή πολιτική σκακιέρα. Πέραν του γεγονότος ότι η Ελλάδα εδώ και ένα εξάμηνο είναι «το μαύρο πρόβατο» για την Ευρώπη και για τους διεθνείς οικονομικούς οίκους αξιολόγησης, η Ελλάδα καλείται να αντιμετωπίσει τα εθνικά της θέματα, με αλλοιωμένη την ισορροπία δυνάμεων, υπέρ της Τουρκίας. Επί τούτου, δεν είναι άσχετη η κλιμάκωση των τουρκικών προκλήσεων στο Αιγαίο.

Με αφορμή τις εξελίξεις γύρω από το ελληνικό οικονομικό ζήτημα, αλλά και από την (δυστυχώς) εύστοχη παρατήρηση του Ελλαδίτη Προέδρου κ. Παπούλια, μετά το πέρας της στρατιωτικής παρέλασης στην Αθήνα: «...Όπως το 1821 το κύμα των Φιλελλήνων έσπευσαν να επιδείξουν την αλληλεγγύη τους προς τους Έλληνες, έτσι και σήμερα στις Βρυξέλλες δίνεται μια σκληρή μαχή και ζητάμε την αλληλεγγύη των Ευρωπαίων...», αξίζει να αναφερθούν ορισμένα ιστορικά παραδείγματα των αδιεξόδων του νεότερου Ελληνισμου, με οικονομικά αίτια:

•Η ανάληψη των 2 αγγλικών δανείων της επαναστατημένης Ελλάδος από την Προσωρινή Κυβέρνηση Μαυρογορδάτου, σηματοδότησε την οικονομική και πολιτική εξάρτηση των επαναστατων από την Αγγλία. Σημειωτέον ότι η κακή διαχείριση του 1ου δανείου έδωσε την αφορμή για τον 1ο εμφύλιο, ενώ το 2ο αγγλικό δάνειο χρηματοδότησε το 2ο εμφύλιο πόλεμο! Αποτέλεσμα τούτων, ήταν οι νικηφόρες μάχες των Τουρκοαιγυπτίων και να περιορισθούν τα εδαφικά κεκτημένα της Επανάστασης στην Πελοπόννησο. Η αποφασιστική επέμβαση Αγγλίας, Ρωσίας και Γαλλίας, ιδιαίτερα με τη ναυμαχία του Ναυαρίνου (Οκτώβριος 1827), επέφερε τη συμφωνία για την ανακήρυξη της ελληνικής ανεξαρτησίας, τόσο κυρίαρχης, όσο ήταν υπό την εγγύηση των «Τριών Προστάτιδων Δυνάμεων», που επέλεγε κατά το δοκούν γερμανόφωνους βασιλιάδες...

• Η συνεχής ανάληψη δανείων από τις ελληνικές κυβερνήσεις στα τέλη του 19ου αιώνα και η αδυναμία αποπληρωμής τους, ανάγκασε τον Πρωθυπουργό Χαρίλαο Τρικούπη να αναφωνήσει στο ελληνικό κοινοβούλιο το «Δυστυχώς επτωχεύσαμε». Η δεινή οικονομική θέση της Ελλάδος, ήταν βασικό αίτιο στην ήττα κατά τον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897. Ο οικονομικός διασυρμός και το αίσθημα ταπείνωση του ελληνικού λαού, ολοκληρώθηκε το 1898 με την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου...

• Τέλος, πρόσφατο παράδειγμα, είναι η ελληνική εξάρτηση από την αμερικανική βοήθεια της δεκαετίας του ΄50. Ενώ οι Έλληνες στην Κύπρο διεξάγουν το Ενωτικό Δημοψήφισμα και ασκούν διεθνή διαφώτιση για την παραχώρηση του Δικαιώματος της Αυτοδιάθεσης, η Ελλάδα, βρίσκεται μακρυά: η ελληνική κυβέρνηση, ούτε καν δέχθηκε να παραλάβει τους τόμους του Ενωτικού Δημοψηφίσματος! Χαραχτηριστικό σχόλιο του τότε Υπουργού, Γεωργίου Παπανδρεου προς το Δήμαρχο Λευκωσίας Θεμιστοκλή Δέρβη: «η Ελλάς αναπνέει με δύο πνεύμονες, τον μεν αγγλικόν, τον δε αμερικανικόν, και δι' αυτό δεν ημπορεί να πάθει ασφυξίαν λόγω του Κυπριακού».

Σήμερα, ο Ελληνισμός της Κύπρου και της Μητροπολιτικής Ελλάδος, σφιγμένος από το βραχίωνα της οικονομικής κρίσης, αλλά κυρίως από την αποκαθήλωση των διαχρονικών ελληνικών αξιών της Εθνικής Αξιοπρέπειας και της Λεβεντιάς, και τη σαφή έλλειψη των εμπνευσμένων πολιτικών ηγετών πορεύεται στην αντιμετώπιση των σύγχρονων εθνικών ζητημάτων. Οι εχθροί του Ελληνισμού παραμονεύουν για την εδραίωση της τουρκικής κυριαρχίας στο Αιγαίο και στην Κύπρο, ταυτόχρονα με την αποικιοκρατική εκμετάλλευση του ελληνικού πλούτου.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, που μετά από χρόνια κινούνται οι διαδικασίες για ενεργοποίηση Ευρωπαϊκού Κανονισμού για Απευθείας Εμπόριο μεταξύ Ε.Ε και κατεχομένων. Δράστης, ο Τσέχος Επίτροπος για τη Διεύρυνση Στέφαν Φούλερ, με σαφέστατο στόχο, την αναβάθμιση και τελική αναγνώριση του τουρκικού ψευδοκράτους στην Κύπρο!

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ