Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΡΙΒΑΣ ΔΙΓΕΝΗΣ

Ο Γεώργιος Γρίβας - Διγενής γεννήθηκε στις 6 Ιουλίου 1897 στη Χρυσαλινιώτισσα στη Λευκωσία και τα νεανικά του χρόνια τα έζησε με την οικογένειά του στο Τρίκωμο.

Μετά την αποφοίτησή του από το Παγκύπριο Γυμνάσιο το 1915, πήρε την απόφαση να γίνει αξιωματικός του ελληνικού στρατού. Το 1916, μετά από εξετάσεις, γράφτηκε στη Σχολή Ευελπίδων. Στον ελληνικό στρατό είχε λαμπρή καριέρα και έφτασε μέχρι τον βαθμό του συνταγματάρχη.

Έλαβε μέρος με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού στη Mικρασιατική Eκστρατεία, όπου και διακρίθηκε, καθώς και στις μάχες εναντίον των Ιταλών κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Την περίοδο της γερμανικής κατοχής δημιούργησε την οργάνωση «Χ», που έδρασε εναντίον των Γερμανών.

Στο μεταξύ ως Κύπριος, ο Γεώργιος Γρίβας παρακολουθούσε τα γεγονότα στην ιδιαίτερή του πατρίδα. Μετά το Ενωτικό Δημοψήφισμα τον Ιανουάριο του 1950 και την άρνηση των Άγγλων να παραχωρήσουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης στον Κυπριακό λαό ήταν φανερό ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή στους Κυπρίους παρά ο ένοπλος αγώνας.

Ο Γεώργιος Γρίβας μετέχει σε μυστική οργάνωση με πρωτεργάτες τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο Γ´, τους αδελφούς Σάββα και Σωκράτη Λοϊζίδη και μερικούς άλλους. Το 1951 επισκέπτεται την Κύπρο και μελετά επί τόπου την όλη κατάσταση.

Στις 3 Οκτωβρίου 1952 επισκέπτεται ξανά την Κύπρο, κάνει αρκετές επαφές και θέτει τα θεμέλια της οργάνωσης της ΕΟΚΑ με βάση την οργάνωση Νεολαίας

Π.Ε.Ο.Ν. (Παγκύπρια Εθνική Οργάνωση Νεολαίας) και την Ο.Χ.Ε.Ν. (Ορθόδοξος Χριστιανική Οργάνωση Νέων).

Στις 7 Μαρτίου 1953, στην Αθήνα, μαζί με τα άλλα 11 μέλη της Δωδεκαμελούς Επιτροπής, μεταξύ των οποίων και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ΄, δίνει τον όρκο για αγώνα απελευθέρωσης της Κύπρου, που είναι γνωστός ως ο Όρκος των Δώδεκα.

Στις 10 Νοεμβρίου 1954, το ιστιοφόρο «Σειρήν», ύστερα από ένα περιπετειώδες ταξίδι φτάνει στην Κύπρο και μεταφέρει τον Γεώργιο Γρίβα Διγενή. Τον Διγενή συνόδευαν ο Σωκράτης Λοϊζίδης και ο Νότης Πετροπουλέας. Από τούτη τη στιγμή ο Γεώργιος Γρίβας αναλαμβάνει Αρχηγός της μυστικής Οργάνωσης Ε.Ο.Κ.Α.

Αγωνίζεται κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες για τέσσερα ολόκληρα χρόνια και παρά τις κακουχίες και τα ανυπέρβλητα εμπόδια, την έλλειψη μέσων και στρατιωτικού υλικού και την υπεροχή των Άγγλων που είχαν τα πάντα στη διάθεσή τους, κατόρθωσε να οδηγήσει την ΕΟΚΑ σε ένα νικηφόρο αγώνα.

Ο αγώνας κατέληξε στις συμφωνίες Ζυρίχης- Λονδίνου που υπέγραψε η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας και ο πολιτικός Αρχηγός της Κύπρου Αρχιεπίσκοπος Μακάριος. Με την υπογραφή των συμφωνιών ο Αρχηγός της ΕΟΚΑ αναγκάζεται να φύγει από την Κύπρο και να επιστρέψει στην Ελλάδα.

Τον Οκτώβριο του 1959 πραγματοποιήθηκε στη Ρόδο συνάντηση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και του Στρατηγού Διγενή, για να αρθούν οι διαφωνίες που προέκυψαν ανάμεσα στους δύο άνδρες σε σχέση με την εφαρμογή των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου. Ο Διγενής αλλά και μεγάλη μερίδα των αγωνιστών δεν ήταν ικανοποιημένοι από αυτές τις Συμφωνίες. Ο Αρχηγός της ΕΟΚΑ διαφωνούσε έντονα ιδιαίτερα στο θέμα της εδαφικής έκτασης των Βρετανικών Βάσεων. Ο Διγενής ζητούσε ουσιαστική μείωση του κυπριακού εδάφους που θα περιερχόταν υπό αγγλικό έλεγχο.

Το 1960 ο Διγενής παρακινούμενος από Ελλαδίτες πολιτικούς, μεταξύ των οποίων και ο Σοφοκλής Βενιζέλος, αποφάσισε να ηγηθεί πολιτικού κινήματος με την ονομασία «Κίνηση Εθνικής Αναδημιουργίας». Ο Διγενής με την ίδρυση του ΚΕΑ στόχευε στην ανάληψη της εξουσίας της Ελλάδας και στην εφαρμογή μιας πολιτικής που θα οδηγούσε στη σωτηρία του Κυπριακού Ελληνισμού. Πολύ σύντομα, όμως, ο Διγενής απογοητευμένος, ιδιαίτερα από εκείνους τους πολιτικούς που τον παρακίνησαν στην πολιτική του πρωτοβουλία, εγκατέλειψε την προσπάθεια για ίδρυση πολιτικής κίνησης.

Στο μεταξύ στην Κύπρο, μετά την υποβολή των 13 σημείων αναθεώρησης του Κυπριακού Συντάγματος που υπέβαλε προς τους Τουρκοκυπρίους και την Άγκυρα ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, ξεσπούν διακοινοτικές συγκρούσεις, τον Δεκέμβριο του 1963 με απροκάλυπτη ανταρσία των Τουρκοκυπρίων και με κίνδυνο το νησί να οδηγηθεί στη διχοτόμηση.

Κάτω από αυτά τα δραματικά γεγονότα πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα στις 27 Ιανουαρίου 1964 υπό την προεδρία του Διγενή συνέδριο, στο οποίο έλαβαν μέρος ηγετικά στελέχη της ΕΟΚΑ και αντιπροσωπευτικοί παράγοντες του Κυπριακού Ελληνισμού. Το Συνέδριο κατέληξε στις εξής τρεις σημαντικές αποφάσεις:
1. Επίτευξη εθνικής ομοψυχίας, για να αντιμετωπιστεί ο τουρκικός κίνδυνος,
2. Αποστολή στην Κύπρο Ελληνικού στρατού
3. Κάθοδος στην Κύπρο του Διγενή και ανάληψη ρόλου στην άμυνα της ελληνικής μεγαλονήσου.

Στις 12 Ιουνίου 1964 ο Διγενής φθάνει στην Κύπρο και αναλαμβάνει Αρχηγός της Ανωτάτης Στρατιωτικής Διοίκησης Αμύνης Κύπρου (Α.Σ.Δ.Α.Κ.), η οποία είχε δημιουργηθεί τότε. Από τη θέση αυτή ο Διγενής καταβάλλει τεράστιες προσπάθειες, για να οργανώσει την Εθνική Φρουρά και να την καταστήσει μια υπολογίσιμη και αξιόμαχη δύναμη.

Την εποχή εκείνη οι Τούρκοι επιχειρούσαν να δημιουργήσουν στρατιωτικό προγεφύρωμα στην περιοχή των Κοκκίνων, στη βορειοδυτική πλευρά της Κύπρου. Ο Διγενής αντιλαμβανόμενος τους κινδύνους που θα αντιμετώπιζε η Κύπρος, αν επιτύγχαναν οι Τουρκικοί σχεδιασμοί, διέταξε τις δυνάμεις της Εθνικής Φρουράς να ανατρέψουν το τουρκικό προγεφύρωμα στην περιοχή του Λωρόβουνου και των Κοκκίνων.

Ο Γρίβας με συνεχείς αναφορές στον ΄Ελληνα πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου και τον Υπουργό Εθνικής Αμύνης Πέτρο Γαρουφαλιά τους πείθει να αποστείλουν στην Κύπρο μια ελληνική μεραρχία και να ενταχθεί η Μεγαλόνησος στον ενιαίο αμυντικό χώρο Κύπρου - Ελλάδας. Το αμυντικό δόγμα του Διγενή αυτή την περίοδο εκφράζεται μέσα από το σύνθημα «ο εχθρός να μείνει στη θάλασσα”.

Στις 21 Απριλίου 1967 στην Ελλάδα, μετά από στρατιωτικό πραξικόπημα, την εξουσία καταλαμβάνει ο στρατός. Η εξέλιξη αυτή θα αποβεί επικίνδυνη για την Ελλάδα και καταστροφική για την Κύπρο. Στην Κύπρο οι Τούρκοι αποθρασύνονται και επιδιώκουν να προκαλέσουν όξυνση. Αποκορύφωμα των προκλήσεων ήταν η προσπάθειά τους, το φθινόπωρο του 1967, να αδρανοποιήσουν τη διακίνηση στον δρόμο Λευκωσίας-Λεμεσού κοντά στα χωριά Κοφίνου και Μαρί. Το στρατιωτικό καθεστώς των Αθηνών και η Κυπριακή Κυβέρνηση, παρά τις αντιρρήσεις του Στρατηγού Διγενή, αποφάσισαν να κτυπήσουν τα τουρκικά φυλάκια. ΄Ετσι, ο Διγενής αναγκάζεται να κτυπήσει τις τουρκικές θέσεις και να διαλύσει τα τουρκικά φυλάκια. Η Τουρκία αντιδρά και με τελεσιγραφικό τρόπο αξιώνει από τις Κυβερνήσεις Αθηνών και Λευκωσίας να αποσύρουν από το νησί την Ελληνική Μεραρχία. Επίσης, οι Τούρκοι θα ζητήσουν και θα πετύχουν την απομάκρυνση του Διγενή από την Κύπρο. Με την αποχώρηση της Μεραρχίας από το νησί η Κύπρος απογυμνώνεται αμυντικά και διευκολύνεται η επίτευξη των τουρκικών επεκτατικών σχεδίων σε βάρος της Κύπρου.

Ο Διγενής επιστρέφει στην Αθήνα και ουσιαστικά τίθεται από το Στρατιωτικό Καθεστώς υπό παρακολούθηση και περιορισμό στο σπίτι του στο Χαλάνδρι.

Οι κίνδυνοι για το μέλλον της Κύπρου είναι εμφανείς. Η Ελληνική Χούντα, δια του Υπουργού Εξωτερικών Ξανθοπούλου/Παλαμά είχε διαβουλεύσεις με την Τουρκία στη Λισσαβόνα, τον Απρίλιο του 1971, και από τις πληροφορίες που υπήρχαν τότε προδιαγραφόταν απαράδεκτη λύση για το Κυπριακό. Παράλληλα οι σχέσεις των Κυβερνήσεων Ελλάδας και Κύπρου βρίσκονταν σε ένταση. Οι πληροφορίες αυτές ανησυχούν τον Διγενή, ο οποίος νιώθει την ανάγκη να αντιδράσει. Έτσι, την 1η Σεπτεμβρίου 1971 ο Διγενής έφθασε μυστικά στην Κύπρο, διαφεύγοντας από την επιτήρηση της Χούντας. Στην Κύπρο ο Διγενής ίδρυσε την ΕΟΚΑ Β΄.

Στις 25 Μαρτίου1972 είχε συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, στην οποία, σε πνεύμα κατανόησης, κατέληξαν σε κάποιες συμφωνίες. Δυστυχώς, όμως, δεν προχώρησε η υλοποίηση των συμφωνηθέντων και τα γεγονότα οδήγησαν σε μια μετωπική σύγκρουση των δύο ιστορικών ηγετών. Η Κύπρος μπήκε στη δίνη μιας εμφύλιας διαμάχης με πράξεις βίας και αντιβίας, με ανατινάξεις Αστυνομικών Σταθμών και αυτοκινήτων.

Μέσα σε αυτό το κλίμα ο Διγενής εξαντλημένος και ταλαιπωρημένος απεβίωσε στο κρησφύγετό του στη Λεμεσό στις 27 Ιανουαρίου 1974. Τάφηκε στην αυλή του σπιτιού που ήταν το κρησφύγετό του. Στην κηδεία του Αρχηγού της ΕΟΚΑ παρέστησαν χιλιάδες πρόσωπα.

Η Βουλή των Αντιπροσώπων, σε ειδική συνεδρία της στις 31 Ιανουαρίου 1974, ανακήρυξε τον Διγενή «άξιον τέκνον της Κύπρου διά τας εξαιρέτους υπηρεσίας τας οποίας προσέφερε προς την ιδιαιτέραν του Πατρίδα», ενώ η Ακαδημία Αθηνών απέδωσε τις οφειλόμενες τιμές.

ΠΗΓΗ: ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΑΓΩΝΟΣ ΕΟΚΑ

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μαλάκα άλλαξε τη φωτογραφία του αρχηγού και βάλε άλλη. Αυτή τον δείχνει σαν πουστράκι στα βραχάκια.

Ανώνυμος είπε...

Κάποιοι επιμένουν ότι για την τραγωδία στο Μαρί φταίει ο πρόεδρος Χριστόφιας τζιαί επικαλούνται το πόρισμα Πολυβίου χωρίς να το έχουν διαβάσει.
Ας διαβάσουν τώρα να μάθουν τί έκανε ο κύριος Πόλυς Πολυβίου, και να δούν μόνοι τους ποιός πραγματικά φταίει για όλους τους θανάτους ονομαστικά, με βάσιν τες καταθέσεις των αυτόπτων μαρτύρων.


Πόρισμα Πολυβίου σελίδες 234-235 (copy-paste).

Σύμφωνα με τον κ. Δημήτρη Δούλα, Επικελευστή του Πολεμικού Ναυτικού, ο οποίος την Κυριακή 10/07/2011 ανέλαβε καθήκον η ώρα 0900 ως Αξιωματικός Υπηρεσίας, μέχρι η ώρα 0900 της 11/07/2011, γύρω στις 0400 το πρωί πληροφορήθηκε για τη φωτιά στα κοντέινερ και μαζί με άλλους στρατιωτικούς και στρατιώτες, κατευθύνθηκε προς το σημείο της φωτιάς.

Σχετικά με τους πυροσβέστες, αναφέρει τα ακόλουθα:

“… Σε εκείνο το σημείο όταν φτάσαμε στην πύλη, εγώ είδα ότι 2 οχήματα της πυροσβεστικής μεγάλα, το ένα πίσω από το άλλο βρισκόντουσαν ακριβώς έξω από την κεντρική πύλη της βάσης. Στο πρώτο όχημα της πυροσβεστικής από ότι είδα υπήρχαν 4 πυροσβέστες, αλλά στο άλλο δεν είδα. Εγώ δεν θυμάμαι αν κάποιος πυροσβέστης κατέβη από τα πυροσβεστικά οχήματα, αλλά άκουσα που ρωτάγανε, τι έχουν μέσα τα κοντέινερ που παίρνουν φωτιά. Από ότι κατάλαβα οι πυροσβέστες ήταν διστακτικοί, γιατί ρωτάγανε συνέχεια τι υπήρχαν μέσα στα κοντέινερ, αφού η εντύπωση που μου δώσανε ήταν ότι δεν γνώριζαν τα υλικά που υπήρχαν μέσα στα κοντέινερ."

Πόρισμα Πολυβίου σελίδα 237 (copy-paste).

"Ο Ανδρέας Ιωαννίδης, Διοικητής Διοίκησης Ναυτικού, έδωσε οδηγίες στον κ. Ιωάννη Τσιανή να πάει στη Βάση και να δώσει εντολές για να πάει το πυροσβεστικό όχημα στο χώρο της πυρκαγιάς, γιατί άρχισε να επεκτείνεται γύρω από τα εμπορευματοκιβώτια.
Ο Μιχάλης Ηρακλέους, Κελευστής, ΕΠΥ, μπήκε στο καινούργιο πυροσβεστικό όχημα της ΝΒΕΦ, μαζί με τους Χρίστο και Μιλτιάδη Χριστοφόρου, Ναύτες και κατευθύνθηκαν προς την πυρκαγιά.

Ο Μιχάλης Ηρακλέους, ο Χρίστος Χριστοφόρου και ο Μιλτιάδης Χριστοφόρου έγιναν κάρβουνα εξαιτίας εκείνης της διαταγής από τον διοικητή τους τον Ανδρέα Ιωαννίδη. Αλλά για τον κ. Πόλυν έφταιγε ο Χριστόφιας.

Ανώνυμος είπε...

Πόρισμα Πολυβίου σελίδες 237-238 (copy-paste).

Ο κ. Εύρος Αργύρη, Ναύτης, ο οποίος ήταν Θαλαμοφύλακας στη Ναυτική Βάση, μεταξύ 0400-0600, αφού αναφέρει ότι, υπήρχε μεγάλη κινητοποίηση για την πυρκαγιά που βρισκόταν σε εξέλιξη, αναφέρει χαρακτηριστικά:

"… Σε κάποια στιγμή, ήρθε κάτω στο θάλαμο ο Μιλτιάδης Χριστοφόρου και μας είπε ότι, πήρε οδηγία, χωρίς να μας πει από ποιόν, για να πάμε να βοηθήσουμε στο σβήσιμο της φωτιάς. Αυτό έγινε η ώρα 0520 και στο θάλαμο ήμασταν εγώ, ο Φιλιππίδης Κυριάκος και ο Γεωργίου Κωνσταντίνος. Μαζί με τους Γεωργίου και Φιλιππίδη, πήγαμε στο χώρο που βρισκόταν το πυροσβεστικό του στρατού, το οποίο ήταν σε απόσταση 100 μέτρων περίπου από τα εμπορευματοκιβώτια.
Ο Κλεάνθους μας είπε να πάρουμε τη δεύτερη μάνικα του πυροσβεστικού και να βοηθήσουμε στην κατάσβεση της φωτιάς, πράγμα το οποίο εκάναμε.
Συγκεκριμένα, τα αδέρφια Χριστοφόρου και Χαραλάμπους κρατούσαν τη μια μάνικα και εγώ με τους άλλους δυο την άλλη. Οι Ηρακλέους και Κλεάνθους μας έδιναν οδηγίες για το που να στέλναμε το νερό, ενώ βρίσκονταν στο πυροσβεστικό όχημα και ρύθμιζαν την πίεση του νερού. Η προσπάθεια μας ήταν η κατάσβεση της φωτιάς που ήταν στα εμπορευματοκιβώτια, αφού εκείνη τη στιγμή εκρούζαν σχεδόν όλα μαζί. Κατά η ώρα 0530-0535 και ενώ προσπαθούσαμε να κατασβέσουμε τη φωτιά πάνω στα εμπορευματοκιβώτια, μας τέλειωσε το νερό και ο Αντώνης Χαραλάμπους μας είπε ότι, έπρεπε να πάρουμε σίκλες από το θάλαμο και να πάρουμε νερό από τη θάλασσα για να βοηθήσουμε. Τότε εγώ μαζί με τους Φιλιππίδη και Γεωργίου, φύγαμε από τη σκηνή και πήγαμε περπατητοί προς τους θαλάμους για να πάρουμε τις σίκλες."

Οι Χρίστος Χριστοφόρου, Μιλτιάδης Χριστοφόρου, Αντώνης Χαραλάμπους, Κλεάνθης Κλεάνθους και Μιχάλης Ηρακλέους, εκτελώντας διαταγές του διοικητή τους κρατούσαν τις μάνικες και προσπαθούσαν να σβήσουν τη φωτιά όταν έγινε η έκρηξη. Σκοτώθηκαν και οι πέντε. Οι διοικητές όμως Ανδρέας Ιωαννίδης και Λάμπρος Λάμπρου που σκοτώθηκαν επίσης, τί έκαναν ακριβώς εκεί πέρα; Και για ποιον αυθόρμητο ηρωισμό μιλά ο κ. Πόλυς ειδικά για τους δύο αυτούς διοικητές;
Ευτυχώς εγλυτώσαν οι τρεις μιτσιοί (Εύρος Αργύρη, Φιλιππίδης Κυριάκος, Γεωργίου Κωνσταντίνος), που επήαν να φέρουν νερόν που την θάλασσαν με τες σίκλες!

Ανώνυμος είπε...

Πόρισμα Πολυβίου σελίδες 238-239 (copy-paste).

Ο κ. Κυριάκος Δημητρίου, Επικελευστής, ο οποίος υπηρετεί στη Διοίκηση Ναυτικού, ήταν υπηρεσία τη νύχτα 10 προς 11/07/2011 και αφού αναφέρει ότι, πληροφορήθηκε για την ύπαρξη φωτιάς, γύρω στις 0530 με το πυροσβεστικό όχημα του στρατού, μετέβηκε στην Πύλη του Στρατοπέδου, όπου είδε ένα πυροσβεστικό όχημα της ΕΜΑΚ.

Ακολούθως αναφέρει χαρακτηριστικά:

"… ρώτησα αυτόν της ΕΜΑΚ αν χρειάζονταν και το δεύτερο πυροσβεστικό μας και μου είπε να το πάρω στην Πύλη και αυτό διότι μάλλον θα χρειαστούν βοήθεια για να τους γεμίζουμε την μεγάλη Πυροσβεστική τους και να ρίχνουν το νερό με το κανόνι. …
… Στο Πυροσβεστικό της ΕΜΑΚ είδα ότι ο οδηγός ήταν ο πρώτος μου ξάδερφος Πυροσβέστης Σπύρος Τταντής. Ενώ συνομιλούσαμε με πλησίασε έξω από το όχημα της πυροσβεστικής ο πυροσβέστης της ΕΜΑΚ Βασίλης Κρόκος, που μου ήταν πολύ γνωστός και οικογενειακός φίλος. Ενημέρωσα τον Κρόκο για το τι μας είπε ο πρώτος της ΕΜΑΚ και με δική μου πρωτοβουλία, κατευθυνθήκαμε στο πυροσβεστικό σημείο της Ναυτικής Βάσης που απείχε περίπου 150 μέτρα από το πυροσβεστικό όχημα για να δει αν οι λήψεις ταιριάζουν με την πυροσβεστική τους. Παράλληλα, σύμφωνα με οδηγίες μου, οι Ναύτες που ήταν μαζί μου, πήγαν στο πυροσβεστικό σημείο για να ετοιμάσουν το σημείο για να μπορεί να γεμίζει με νερό η πυροσβεστική. Ενώ κατευθυνόμουν με τον Κρόκο πεζοί προς το πυροσβεστικό σημείο, ο Σπύρος Τταντής, ο οποίος ήταν μέσα στο πυροσβεστικό όχημα φώναξε του Κρόκου, λέγοντας του ότι, πρέπει να πάνε πάνω τζαι φωνάζουν οι μαστόροι. Στραφήκαμε με τον Κρόκο στην πυροσβεστική της ΕΜΑΚ, όπου μιλώντας με τον Τταντή μου είπε: “Εν να πάμε πάνω ρε κουμπάρε αλλά τούτα τα πράματα εν τζαι σβήνουν με το νερό αφού ρε ανήψιη την πυρίτιδα βάλουν την μες το νερό τζαι κάμνει έκρηξη”. …
… θυμάμαι ότι, μόλις τελειώσαμε τη συνομιλία μας με τον Τταντή, αυτός οδηγώντας το πυροσβεστικό της ΕΜΑΚ με τον Κρόκο και ακόμα ένα πρόσωπο στα πίσω καθίσματα, κατευθύνθηκαν προς τα κοντέινερς, χωρίς να θυμάμαι από πού πήγαν. …”

O Σπύρος Τταντής, ο Βασίλης Κρόκος και το τρίτο πρόσωπο που λέει η πιο πάνω μαρτυρία (ήταν ο Αδάμος Αδάμου), υπάκουσαν στις φωνές-διαταγές που έδιναν οι μαστόροι και έγιναν κάρβουνα δίπλα από τα εμπορευματικιβώτια προσπαθώντας να σβήσουν τη φωτιά. Το ίδιον έπαθαν και οι άλλοι τρείς πυροσβέστες ο Ανδρέας Παπαδόπουλος, ο Γιώργος Γιακουμή και ο Παναγιώτης Θεοφίλου.
Ποιοί ήταν αυτοί οι "μαστόροι" που φώναζαν; Ήταν οι δύο διοικητές Ανδρέας Ιωαννίδης και Λάμπρος Λάμπρου διότι οι "μαστόροι" της ΕΜΑΚ δεν είχαν έρθει ακόμα, αλλά και όταν ήρθαν δεν πρόλαβαν να πάνε κοντά (το λέει το πόρισμα πάρα κάτω). Οι δύο "μαστόροι" λοιπόν υποχρέωσαν και τους πυροσβέστες να πάνε κοντά στα εμπορευματοκιβώτια κατά παράβασιν κάθε κανόνος προφύλαξης σε τέτοιες καταστάσεις. Ο μόνος που φέρειτην ευθύνη βέβαια είναι ένας. Είναι ο ανώτερος εκ των δύο δηλαδή ο Ανδρέας Ιωαννίδης διότι ο Λάμπρος Λάμπρου ήταν υποχρεωμένος να ακολουθήσει τις διαταγές του ανωτέρου του έστω και αν διαφωνούσε. Ο Ανδρέας Ιωαννίδης λοιπόν τους έστειλε στον θάνατο.
Αλλά κατά τον κ. Πόλυν έφταιγε ο Χριστόφιας.

Ανώνυμος είπε...

Πόρισμα Πολυβίου σελ. 142 (copy-paste).

Στο ίδιο Σημείωμα αναφέρεται ότι, κατασκευάζεται εις τη ΝΒΕΦ, ειδικός στεγασμένος χώρος για μεταφορά και μόνιμη εγκατάσταση όλου του φορτίου που εκφορτώθηκε από το πλοίο.

Προτού μεταφερτούν τα εμπορευματοκιβώτια στο Μαρί η Εθνική Φρουρά (Γιώργος Γεωργιάδης) για να πάρει την άδειαν που το τελωνείον να παραλάβει τα εμπορευματοκιβώτια, επληροφορούσεν επίσημα τον Ερωτόκριτο Ερωτοκρίτου (Τμήμα Τελωνείων) ότι κατασκευαζόταν ήδη στέγαστρο για μόνιμη εγκατάσταση όλων των εμπορευματοκιβωτίων. Τελικά στέγαστρο δεν εκάμασιν ποτέ οι στρατιωτικοί αλλά αφήσαν τα εμπορευματοκιβώτια εκτεθειμένα μεσ΄τον ήλιον, τζιαί τα ρυάλια εφάαν τα. Αλλά κατά τον κύριον Πόλυν πάλε έφταιγε ο Χριστόφιας. Τζιαί η επίσημη πληροφόρηση εμίλαν για μόνιμην εγκατάστασιν. Αλλά κατά τον κύριον Πόλυν τα εμπορευματοκιβώτια ετοποθετηθήκαν στην ναυτικήν βάσιν προσωρινά τζιαί φταίει ο Χριστόφιας που τα άφηκεν τζιαμέ πολλύν τζιαιρόν μεσ' τον ήλιον!

Πόρισμα Πολυβίου σελ. 147 (copy-paste).

Ο τρόπος που στοιβάχτηκαν τα 98 εμπορευματοκιβώτια,
σχεδιάσθηκε από τον τότε Επιτελάρχη του ΓΕΕΦ κ. Σοφιανίδη . . . . . . .

Ορίστε ποιός επήρεν την λανθασμένην απόφασιν να τοποθετηθούν τα εμπορευματοκιβώτια το έναν πάνω τ' άλλου, τζιαί να μετατραπούν από ακίνδυνη πυρίτιδα που ήταν σε μίνι ατομικήν πόμπαν. Αλλά κατά τον κύριον Πόλυν την απόφασιν για τον τρόπον τοποθέτησης των εμπορευματοκιβωτίων επήρεν την ο Χριστόφιας.

Εν φανερόν ότι ο κύριος Πόλυς ούτε που εγύρισεν τζιαί καθόλου πίσω να ξαναθκιεβάσει τες καταθέσεις των αυτόπτων μαρτύρων. Απλώς οι γνωστοί πολέμιοι του προέδρου Χριστόφια εδώσαν του μιαν πολιτικήν διακήρυξιν ούλλον μίσος, τζιαί τζιείνος εθκιέβασεν την που την τηλεόρασιν για σιόου. Τες δε 643 σελίδες του πορίσματος με τες καταθέσεις των μαρτύρων εκατάγραψεν τες όχι ο ίδιος αλλά το προσωπικόν που είσιεν στην διάθεσιν του για να τον βοηθήσει.