Η μάχη του Αχυρώνα

Στις 2 Σεπτεμβρίου 1958 τέσσερα παλληκάρια της ΕΟΚΑ έπεσαν ηρωϊκά σε ένα αχυρώνα στο χωριό Λιοπέτρι της επαρχίας Αμμοχώστου. Σε μια άνιση μάχη με τους Βρετανούς αποικιοκράτες οι Ηλίας Παπακυριακού, Χρήστος Σαμάρας, Ανδρέας Κάρυος και Φώτης Πίττας δεν εγκατέλειψαν την μάχη και έπεσαν σαν Λεωνίδες.

Οι αγωνιστές της Ενώσεως, έφτασαν στο χωριό Λιοπέτρι για να οργανώσουν διάφορες ενέδρες που τους ανατέθηκαν από την οργάνωση στις 30ης Αυγούστου. Τα ξημερώματα της 1ης Σεπτεμβρίου, στρατιωτικά οχήματα των αποικιοκρατών έκαναν την εμφάνιση τους στο νησί. Στην προσπάθεια τους να διαφύγουν από το Λιοπέτρι έγιναν αντιληπτοί από τ0υς Βρετανούς και έτσι παρά την ανταλλαγή πυροβολισμών εγκλωβίστηκαν στο χωριό.

Έτσι, τα παλληκάρια αναγκάστηκαν να κρυφτούν στον αχυρώνα του Παναγιώτη Καλλή, ο οποίος έμμελε να γίνει το σύγχρονο "Χάνι της Γραβιάς" της πλούσιας ελληνικής ιστορίας. Οι Βρετανοί παρά το γεγονός ότι επέβαλαν κατ' οίκον περιορισμό ψάχνοντας σπιθαμή προς σπιθαμή ολόκληρο το χωριό και παρά το γεγονός ότι έψαξαν ακόμη και τον ίδιο τον αχυρώνα δεν κατάφεραν να εντοπίσουν τους καταζητούμενους αγωνιστές μας. Στις 1πμ της 2ας Σεπτεμβρίου, οι Βρετανοί κατόπιν πληροφοριών επανήλθαν περικυκλώνοντας τον Αχυρώνα και καλώντας τους μαχητές να παραδωθούν.

Τα παλληκάρια μας, σαν γνήσιοι Έλληνες απάντησαν στην πρόσκληση αυτή των Βρετανών πυροβολώντας και αφού ήρθα βρετανικά στρατεύματα ως ενισχύσεις ακολούθησε σφοδρή μάχη, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν αρκετοί αποικιοκράτες. Έτσι ο πανίσχυρος βρετανικός στρατός μη μπορώντας να αντιμετωπίσει με επιτυχία τους άντρες της ΕΟΚΑ, προχώρησαν σε ύπουλη πυρπόληση του αχυρώνα, με αποτέλεσμα οι μαχητές μας να βγουν έξω πυροβολώντας προς διάφορες κατευθύνσεις και ακολούθως να πέσουν ηρωϊκά και να αφήσουν το όνομα τους για πάντα χαραγμένο δίπλα στο όνομα του Αυξεντίου, του Παλληκαρίδη και όλων των υπολοίπων στο πάνθεον των Ελλήνων ηρώων.

Η θυσία των παλληκαριών του Αχυρώνα, προκάλεσε παγκόσμιο θαυμασμό για την ελληνική ψυχή που έδειξαν αλλά και παγκόσμια κατακραυγή για τον ύπουλο Βρετανό δυνάστη του νησιού. Άξια θαυμασμού, είναι και η μητέρα του ήρωα Ανδρέα Κάρυου, που άκουγε τους κρότους από την μάχη που διεξαγόταν, από το σπίτι της στο διπλανό χωριό Αυγόρου και φώναζε συγκινημένη: "Δύναμη γιε μου, να πεθάνεις λεβέντης". Μια μάνα που δυστυχώς σήμερα έχει σαν απόγονες τις ανάξιες μητέρες της φυγοστρατίας και της κυπριακής φλωροκοινωνίας του 2010 (δείτε σχετικό κείμενο εδώ).

ΑΘΑΝΑΤΟΙ!!!

(Σημείωση: Το πλήρες βιογραφικό των ηρώων μπορείτε να το βρείτε εδώ)

ΥΓ. Το κείμενο μου με τίτλο "Ξεπουλούν την περιουσία τους στα κατεχόμενα" που δημοσιεύτηκε στις 28 Αυγούστου 2010 ενόχλησε και ταρακούνησε το ΔΗΣΑΚΕΛ. Για αυτό τον λόγο και έλαβα μηνύματα έντονης κριτικής και με χυδαίες εκφράσης τόσο από υποστηρικτές του ΑΚΕΛ, όσο και από ψευτοπατριώτες Συναγερμικούς υποστηρικτές του σχεδίου Ανάν. Αυτό μου επιβεβαιώνει για ακόμη μια φορά την ορθότητα των θέσεων και των σκέψεων μου.