ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΕΠΙ ΤΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥ ΕΝΤΥΠΟΥ ΔΙΑΦΩΤΙΣΗΣ «Η ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΚΑΙ Η ΚΥΠΡΟΣ»

Κυκλοφόρησε σε όλες τις Κυριακάτικες εφημερίδες της 7ης Μαρτίου το έντυπο διαφώτισης της κυβέρνησης με εσώφυλλο σύνθημα «Όραμά μας, ο τερματισμός της κατοχής και η επανένωση της πατρίδας μας». Διακηρυγμένος στόχος του εντύπου είναι η ενημέρωση του λαού περί των βασικών εννοιών (όχι όμως των προνοιών) της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Το κείμενο είναι πρεσεγμένο, για να μην προκαλέσει τις αντιδράσεις των αντιομοσπονδιακών. Εντούτοις, δεν είναι αμερόληπτο, και η στήλη θα καταδείξει αυτά τα σημεία τα οποία δεν ανταποκρίνονονται αντικειμενικά στην πραγματικότητα.
Πρώτο σημείο, γενικό, είναι ότι το έντυπο δεν είναι διαφωτιστικό, αλλά δικαιολογητικό των πεπραγμένων της κυβέρνησης Χριστόφια. Γιατί ένα έντυπο, που εκδόθηκε από το Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών της Κυπριακής Δημοκρατίας (δηλ. από τα δημόσια ταμεία), αρχίζει με τη φράση «Ο πρόεδρος Χριστόφιας έλαβε λαϊκή εντολή...»; Ένα έντυπο που χρηματοδοτείται από τη φορολογία όλων των πολιτών, δεν πρέπει να αποτελεί ακελικό φερέφωνο του Χριστόφια. Έπειτα, με το σύνθημα «Όραμά μας, ο τερματισμός της κατοχής και η επανένωση της πατρίδας μας», προϊδεάζει θετικά τον αναγνώστη για την ομοσπονδοποίηση της Κύπρου, προκειμένου να δεχθεί ευκολότερα τις διχοτομικές και δυσλειτουργικές πρόνοιες του ομοσπονδιακού κυπριακού μοντέλου. Ψυχρά, δεν παύει από του να αποτελεί πολιτικό και συνειδησιακό εκβιασμό του τύπου «μόνο η Ομοσπονδια θα μας απαλλάξει από τη Διχοτόμηση».
Επίσης, για να υποστηρίξουμε τον απολογητικό χαραχτήρα του εγγράφου, το κείμενο δικαιολογεί την πολιτική Χριστόφια, καθορίζοντας τη γενέθλια ημέρα της Ομοσπονδίας βάσει της υπογραφής της Συμφωνίας Υψηλού Επιπέδου Μακαρίου – Ντεκτάς το 1977 (Βασικός πολιτικός επικοινωνιακό στόχος της παραγράφου αυτής, είναι να νομιμοποιηθεί η Ομοσπονδία στα μάτια των «απορριπτικών» της ΕΔΕΚ και του ΔΗΚΟ, τα οποία είναι τα κατεξοχήν Μακαριακά κόμματα). Ιστορικά λανθασμένη, εκτίμηση καθώς η Ομοσπονδία αποτελούσε χρόνια πριν την τουρκική εισβολή, τον αμετάκλητο στόχο της Τουρκικής Ιμπεριαλιστικής Πολιτικής. Δηλαδή η εισβολή του 1974 ήταν το βίαιο μέσο της Τουρκίας για τη μελλοντική ελληνική συνθηκολόγηση βάσει ομοσπονδιακών όρων. Αντίθετα, το «διαφωτιστικό έντυπο» γράφει σχετικά: «πολιτικοί λόγοι που σχετίζονται με την απαλλαγή από την τουρκική κατοχή και την εξομάλυνση των σχέσεων των δύο κοινοτήτων, μας οδηγούν στην ομοσπονδία». Αυτή η λανθασμένη ιστορική ερμηνεία και αντιστροφή της πραγματικότητας, είναι ο βασικό λόγος των σημερινών αδιεξόδων της ελληνικής πλευράς.
Το έντυπο συνεχίζει: «με τη λύση επιδικώκουμε να τερματίσουμε την τουρκική κατοχή και τον εποικισμό, να αποκαταστήσουμε την ενότητα του εδάφους, του λαού, των θεσμών και της οικονομίας, καθώς και τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες ολόκληρου του λαού... μια τέτοια λύση θα απαλλάξει ολόκληρο τον κυπριακό λαό και ιδιαίτερα τις νέες γενιές και των δύο κοινοτήτων από το άγχος, την αβεβαιότητα και τους κινδύνους που ελλοχεύουν από τη συνέχιση της κατοχής και της ντε φάκτο διαίρεσης».
Μα πώς τερματίζεται ο εποικισμός, όταν η κυβέρνηση Χριστόφια είχε αποδεχθεί εκ των προτέρων την παραμονή 50.000 εποίκων; Και όταν ο διαπραγματευτής αποδέχεται από τόσο νωρίς ένα τόσο μεγάλο αριθμό, πόσους θέλει να παραμείνουν ο αντίστοχος Τούρκος διαπραγματευτής, και πόσοι τελικά θα μας μείνουν;
Πως επιτυγχάνεται η ενότητα του λαού και του εδάφους, όταν το τουρκικό κρατίδιο (“constituent state”) της Ομοσπονδίας, έχει ως συστατικό στοιχείο της βιωσιμότητάς του τον εθνικά αμιγή πληθυσμό, με όλες τις ρατσιστικές παραμέτρους (περιορισμένη εγκατάσταση προσφύγων, απώλεια δικαιώματος ψήφου στα κατεχόμενα, περιορισμοί στη διακίνηση και εγκατάσταση κτλ); Τελικά όλοι αυτοί οι περιορισμοί αποκαθιστούν τα ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων Κυπρίων, ή τους καθιστούν πολίτες 2ης κατηγορίας; Ή το γεγονός ότι η αποστρατικοποιημένη Κύπρος θα βρίσκεται στο στόμα του τουρκικού λύκου, χωρίς το δικαίωμα της αμυντικής θωράκισης «θα απαλλάξει ολόκληρο τον κυπριακό λαό από το άγχος, την αβεβαιότητα και τους κινδύνους»;
Το φυλλάδιο, αφού εξηγεί τους όρους «διζωνικότητα», «δικοινοτικότητα», «ομοσπονδία», «συνομοσπονδία», «ενιαίο κράτος» τεκμηριώνει το σύνθημα της ενότητας του κράτους με τη φράση: «η κυπριακή ομοσπονδία, πρέπει να έχει μία και μόνο κυριαρχία, μία και μόνο διεθνή προσωπικότητα, μια και μόνη ιθαγένεια». Μα η κυριαρχία ενός κράτους που θέλει να σέβεται τον εαυτό του, εκπηγάζει από το λαό. Στην περίπτωση της Κύπρου, οι ιστορικά δικαιούχοι του δικαιώματος της Αυτοδιάθεσης είναι οι Έλληνες. Η παρέκκλιση από το Δίκαιο, παραχωρεί στους στασιασθέντες από το 1963 και μέχρι σήμερα παρανομούντες Τουρκοκύπριους, την πολλαπλάσια ισχύ της ψήφου τους (δηλ. «σταθμισμένη»), προκειμένου να εκφραστεί η συνολική λαϊκή βούληση και κυριαρχία. Και εξ’ άλλου, ποια θα είναι η κυπριακή κυριαρχία, όταν η Κύπρος αποστρατικοποιημένη, βουλιαγμένη στους εποίκους, θα έχει απέναντι της την τουρκική ιμπεριαλιστική πολιτική του Περιφερειακού Ηγεμόνα; Πώς θα ασκείται η κυριαρχία της εξωτερικής πολιτικής, όταν βάσει όλων των ομοσπονδιακών σχεδίων, η Κύπρος υποχρεούται να υποστηρίζει την τουρκική ενταξιακή πορεία, ή πόσο κυρίαρχο θα είναι το κράτος στα εσωτερικά οικονομικά και μεταναστευτικά ζητήματα;
Τέλος, η κυβέρνηση στην προσπάθειά της να θωρακίσει την ενότητα της Ομοσπονδίας επικαλείται τη «μία και μόνη ιθαγένεια». Αυτή η πτυχή, αποτελεί παγίδα για την εθνική ταυτότητα των Ελλήνων, που εν μια νυχτί θα «κυπροποιηθούν» με τους Τούρκους! Η βιωσιμότητα της όποιας λύσης, δε βασίζεται στην αλλοτρίωση της εθνικής ταυτότητας, ιστορικής συνέχειας και συνείδησης ενός λαού. Αυτή η επικοινωνιακή παράμετρος είναι η πεμπτουσία του νεοκυπριακού ιδεολογήματος και της σύγχυσης του ΑΚΕΛ, που έντεχνα ρίζωσε επί της βρετανικής αποικιοκρατίας.
Ιδιαίτερη βαρύτητα παρατηρείται στην έννοια της πολιτικής ισότητας, η οποία ερμηνεύεται (από τον ΟΗΕ) ως «η αποτελεσματική συμμετοχή των δύο κοινοτήτων στην εξουσία και στη λήψη των αποφάσεων». Αόριστος ορισμός, ο οποίος πάσχει από την αντι-δημοκρατικότητα του περιεχομένου του! Η Ομοσπονδία, δεν προνοεί το σεβασμό στην πλειοψηφία, αλλά με κόλπα όπως η εκ περιτροπής προεδρία και η σταθμισμένη ψήφος, εμπεριέχει τους σπόρους της δυσλειτουργίας. Η Κύπρος θα αποτελέσει πρότυπο Ομόσπονδης Δημοκρατίας, της οποίας η κυριαρχία δεν εκπηγάζει από το λαό, αλλά από τη ρατσιστική πρόνοια της πολιτικής ισότητας της ελληνικής πλειοψηφίας που εμμένει στη Νομιμότητα και στην αποκατάσταση των Δικαίων της, με την τουρκική μειονότητα, που από το πραξικόπημα του 1963 υποσκάπτει τα θεμέλια του Κυπριακού και Διεθνούς Δικαίου. Αριθμητικά, οι τ/κύπριοι που ζουν σήμερα στα κατεχόμενα είναι 80.000, οι έποικοι πέραν των 250.000 και ο στρατός κατοχής 50.000. Οι Έλληνες στην Κύπρο, είναι 800.000. Αυτή είναι η πραγματική πολιτική ισότητα που εξιδανικευει το «διαφωτιστικό» έντυπο! Εξ’ άλλου, το κείμενο ξεκαθαρίζει: «Αναντίρρητα, η ισότητα των επαρχιών στα πλαίσια του ομοσπονδιακού κράτους είναι δεδομένη»...
Το κυβερνητικό έγγραφο ξεκάθαρα εξωραϊζει τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Παραβλέπει τις προβληματικές της πτυχές και εσκεμμένα παραλείπει τα παραδείγματα χωρών, των οποίων η Ομοσπονδία επεβλήθη έξωθεν: η Τσεχοσλοβακία και η Γιουγκοσλαβία υποχρεώθηκαν σε ομοσπονδιακό μοντέλο, καταπιέζοντας την εθνική ταυτότητα των πολιτών τους. Αποτέλεσμα; Η πολυετείς εθνοτικές συγκρούσεις, εμφύλιες διαμάχες και η διάλυση των ομοσπονδιών. Σε μια τέτοια περίπτωση, η Κύπρος, αφοπλισμένη από την ελλαδοκυπριακή άμυνα, θα ενδώσει στον τουρκικό επεκτατισμό...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ