Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ «ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΟΣ»

Το 1827 η Ελληνική Επανάσταση μπήκε σε νέα φάση. Μετά τις πρώτες νίκες των Ελλήνων (που καλλιέργησαν το ιδεολογικό κίνημα του Φιλελληνισμού), ακολούθησαν οι εσωτερικές συγκρούσεις με αποκορύφωμα τους δυο εμφυλίους πολέμους. Ως εκ τούτου, η προσωρινή ελληνική κυβέρνηση, αμέλησε να λάβει προστατευτικά μέτρα και ο Αιγυπτιακός στρατός πάτησε το πόδι του στην Πελοπόννησο και συνέντριψε τα ελληνικά στρατεύματα σε όλες τις κατά παράταξη μάχες. Τότε ο Θ. Κολοτρώνης, ήταν ο πρώτος Έλληνας στρατηγός που εφάρμοσε στην πράξη τη θεωρία του κλεφτοπολέμου: συνεχής φθορά του εχθρού, με αποφυγή της κατά παράταξην μάχης. Σε αυτή τη νέα φάση της Επανάστασης, οι Πελοποννήσιοι προξένησαν σημαντικές φθορές στον τουρκοαιγυπτιακό στρατό.
Ο Ιμπραήμ, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις ελληνικές επιτυχίες, εκμεταλλεύθηκε τη φτώχεια, τον υποσιτισμό και τις άθλιες συνθήκες επιβίωσης του μαχόμενου ελληνισμού, προσφέροντας τα προσκυνοχάρτια («ράι μπουγιουρντιά») στους λιπόψυχους, που έκλιναν προς την υποταγή. Και πραγματικά, το προσκύνημα εξαπλώθηκε σα μίασμα κολλητικό και η Επανάσταση δεχόταν θανάσιμα πλήγματα. Πέραν των μεμονωμένων περιπτώσεων «προσκυνήματος», πολλοί οπλαρχηγοί δέχονταν το προσκυνοχάρτι, έπειτα από προσφορά χρηματικών αμοιβών, συμπαρασύροντας ολόκληρες ομάδες πληθυσμού ή και περιοχές στην υποταγή.
Ο οπλαρχηγός Δημήτριος Νενέκος, προσκύνησε τον Ιμπραήμ από το 1826. Το 1827 έγινε «μπέης» με διαταγή του Ιμπραήμ, αφού προηγουμένως ο Νενέκος είχε πολεμήσει εναντίον ελληνικών στρατευμάτων για καταστολή της Επανάστασης. Η πίστη του Νενέκου στον Ιμπραήμ, έκανε τον τελευταίο να τον επαινεί και να τον χαϊδεύει μπροστά στους Τούρκους επισήμους...
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης απάντησε στην τρομοκρατία του Ιμπραήμ με το σύνθημα «Τσεκούρι και Φωτά στους Προσκυνημένους». Πραγματικά, με σκληρά μέτρα, ο Γέρος του Μοριά συγκράτησε το λαό της Πελοποννήσου από την ατίμωση και την προδοσία:
Όσα ελληνικά χωριά αρνούνταν την επανένταξη στο ελληνικό στρατόπεδο, δέχονταν τις αιφνιδιαστικές επιθέσεις των αγωνιστών.
Σε όλο τον Μοριά οι πρωτεργάτες του προσκυνήματος συλλαμβάνονταν και εκτελούνταν. Άλλοι, απαγχονίζονταν για παραδειγματισμό...
Τον Οκτώβριο του 1827, με τη ναυμαχία του Ναβαρίνου και την καταστροφή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου από τον αγγλο-γαλλο-ρωσσικό, οι προϋποθέσεις για την Σύναψη της Συνθήκης της Ελληνικής Ανεξαρτησίας ξεκαθαρίζουν οριστικά. Πάντοτε όμως υπό τον έλεγχο των «Προστάτιδων Δυνάμεων», αυτών που λίγο-πολύ μας προστατεύουν και εγγυώνται την ανεξαρτησία μας μέχρι σήμερα...
Σε μια άλλη εποχή, κατάπτωσης του εθνικού, αγωνιστικού και ηθικού φρονήματος, διατελούμενοι όμως υπό τη συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή, ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος δηλώνει στον Ελληνικό Ραδιοσταθμό Λονδίνου: «οι απευθείας συνομιλίες δεν επαναρχίζουν με τους καλύτερους οιωνούς μεταξύ του Προέδρου της Δημοκρατίας, Δημήτρη Χριστόφια και του Τουρκοκύπριου ηγέτη, Μεχμέτ Αλί Ταλάτ διότι υπάρχει έλλειψη ενότητας στο εσωτερικό μέτωπο...». Απαξιώ να σχολιάσω!
Δε μας χ... ρε Στεφάνου!!

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

Υ.Γ. Ο Δημήτριος Νενέκος εκτελέστηκε το 1828, μετά από διαταγή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.