Μόλις οι ΑΚΕΛιστές με είδαν, ήταν καμμιά τριακοσαριά όπως τους υπολόγισα, σταμάτησαν να φωνάζουν και περίμενα να πλησιάσω και μόλις έφτασα στα τριάντα μέτρα περίπου ακούστηκε μια δυνατή φωνή "σκοτώστε ρε τον δολοφόνον". Οι πέτρες άρχισαν να πέφτουν βροχή, και πολλοί με άγριες διαθέσεις έτρεξαν προς το μέρος μου. Εγώ, προ του κινδύνου βέβαιου λιντσαρίσματος, με σάλτο πήδησα πάνω στη βεράντα του συλλόγου, και με απόλυτη ψυχραιμία άρπαξα το πρώτο ποδήλατο που ήταν ακουμπημένο στο τσιμέντο της βεράντας και τους το πέταξα, άρπαξα το δεύτερο, το τρίτο, το τέταρτο, έτο όσα ποδήλατα είχε τους τα φόρεσα όλα.
Οι δέκα που ήταν μέσα στο σύλλογο (ανφέρει τα ονόματα τους) βγήκαν από τον σύλλογο και με καρέκλες έδωσαν σκληρή μάχη με τους ΑΚΕΛιστές. (...)
Έτσι οι ΑΚΕΛιστές υποχώρησαν λίγο και κατάφερα και μπήκα στο σύλλογο, τραυματισμένος όμως, από δεκάδες πέτρες. Το επεισόδιο όμως δεν τέλειωσε. Οι ΑΚΕΛιστές έριχναν πέτρες και άρχισαν να φωνάζουν το όνομα μου, ως και του Πιεράκη Λάζου. Συγκεκριμένα, ένας από τους αρχηγούς τους, τον άκουσα σε μια στιγμή να φωνάζει τα ονόματα μας και να λέει ότι είμαστε μέσα στους προσωπιδοφόρους που συγκρούστηκαν το προηγούμενο βράδυ με δικούς τους. Προ του κινδύνου να συλληφθούμε , γιατί πενήντα μέτρα κοντά στους οχλαγωγούντες εξαγριωμένους κομμουνιστές ήταν τα τεθωρακισμένα των Εγγλέζων, αποφασίσαμε με τον Πιεράκη Λάζο και από την πίσω πόρτα που ήταν το αποχωρητήριο του σωματείου, πηδήσαμε στη διπλανή αυλή του σπιτιού του Γιάννη Τσουρή, και τρέχοντας διαφύγαμε προς το δάσος της Άχνας καταδιωκόμενοι από πολλούς κομμουνιστές, μέχρι την νοτιοδυτική πλευρά του χωριού μας.
Οι ΑΚΕΛιστές συνέχισαν να επιτίθενται κατά του συλλόγου απαιτώντας όπως κλείσει, οι δέκα που ήταν μέσα στο σωματείο αμύνονταν για δύο ώρες περίπου, και μη μπορώντας να αντισταθούν άλλο έκαναν έξοδο και ξέφυγαν από τους ΑΚΕΛιστές αφού είχαν τραυματιστεί σχεδόν όλοι. Έτσι λοιπόν ο σύλλογος έκλεισε με τους ΑΚΕΛιστές να είναι κυρίαρχοι σε όλη την περιοχή που ήταν τα καφενεία του χωριού, πάντοτε καλυπτόμενοι από τους Άγγλους.
Κάποιος διερχόμενος από το χωριό μας (...) είδε τις φασαρίες στο κέντρο του χωριού μας και νόμισε ότι επιτέθηκαν Τούρκοι στην Άχνα, γύρισε πίσω και από το χωματόδρομο που γνώριζε, πήγε στο χωριό Αυγόρου και είπε ότι επιτέθηκαν Τούρκοι στην Άχνα.Τότε τριάντα περίπου συναγωνιστές από το Αυγόρου (...) ήλθαν στο χωριό αλλά ανεκόπησαν από τους ΑΚΕΛιστές, οι οποίοι τους ρώτησαν γιατί ήλθαν. Οι Αυγορίτες απάντησαν ότι πληροφορήθηκαν ότι στην Άχνα επιτέθηκαν Τούρκοι και ήρθαν να βοηθήσουν. Δεν τους πίστεψαν, τους καταδίωξαν και οι άνθρωποι υποχρεώθηκαν να φύγουν τρέχοντας για το χωριό τους.
Στην συνέχεια του βιβλίου υπάρχουν μαρτυρίες και από άλλους αγωνιστές της ΕΟΚΑ τα πραγματικά γεγονότα που παρουσιάστηκαν πιο πάνω. Οι απορίες που δημιουργήθηκαν μόλις διάβασα την ιστορία αυτή είναι:
1. Οι παραπάνω ενέργειες ήταν αυτόβουλες από τα μέλη του ΑΚΕΛ στο χωριό Άχνα ή υπήρχαν εντολές άνωθεν.
2. Αν ηταν αυτόβουλες γιατί δεν καταδικάστηκαν;
3. Αν δόθηκαν από την Κ.Ε. του κόμματος γιατί δόθηκαν αφού υποτίθεται ότι άλλαξαν στάση ενάντια στον αγώνα 1 χρόνο πριν;
4. Το ΑΚΕΛ σωστά αποκύρηξε τον αγώνα όπως δήλωσε ο τότε ΓΓ του ΑΚΕΛ Εζ. Παπαϊωάννου το 1982 στην Βουλή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου