του Αχιλλέως Αιμιλιανίδη
Στις 11 Φεβρουαρίου 2009 συμπληρώνονται πενήντα χρόνια από την υπογραφή των Συμφωνιών της Ζυρίχης, οι οποίες καθόρισαν, στην απουσία του κυπριακού λαού, την μορφή του κυπριακού Συντάγματος και την δικοινοτική δομή της νεοσύστατης Κυπριακής Δημοκρατίας. Ενώπιον της τουρκικής εθνοσυνέλευσης, ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών Ζορλού δήλωσε πως: «Δεν κάναμε καμιά θυσία παραιτούμενοι από την διχοτόμηση, με την μορφή που παραιτηθήκαμε. Γιατί αντί να αποδυθούμε σε ένα μακροχρόνιο αγώνα με την Ελλάδα, εξασφαλίσαμε την κυριαρχία και διαφέντεψη όλης της μεγαλονήσου από την Τουρκική Κοινότητα. Εκτός αυτού εξασφαλίσαμε την ασφάλεια της τουρκικής πατρίδας».
Ο De Smith, Άγγλος συνταγματολόγος, από τους διασημότερους της υφηλίου στην εποχή του, δεν δίστασε να παρατηρήσει πως το κυπριακό Σύνταγμα, στην δικοινοτική του μορφή που καθορίστηκε στην Ζυρίχη, αποτελεί «ένα τραγικό και σε πολλές περιπτώσεις σχεδόν γελοιωδώς παράλογο κείμενο» και πρόσθετε πως «ουδέποτε εκλεγμένοι αντιπρόσωποι της πολιτικής πλειοψη-φίας δεν αντιμετώπισαν τόσα τρομακτικά εμπόδια που τους δημιούργησε ο συντακτικός νομοθέτης». Ο De Smith κατέληγε ότι: «Θα μπορούσε δίκαια κάποιος να διερωτηθεί αν οι αρχές στις οποίες βασίζεται το Σύνταγμα της Κύπρου και οι λεπτομερείς κανόνες που εμπεριέχει υπήρξαν το προϊόν ενός εφιαλτικού διαλόγου, ανάμεσα σε ένα συνταγματολόγο και ένα μαθηματικό».
Κατά την περίοδο 1960-1963, το Σύνταγμα κλήθηκαν να το εφαρμόσουν οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι. Απέτυχαν. Η ευθύνη σύμφωνα με το σύνολο των Ελληνοκυπρίων πολιτικών, τότε όταν συνέβαιναν τα γεγονότα, βάραινε την, ελεγχόμενη από την Τουρκία, τουρκοκυπριακή πλευρά. Ο Λέλλος Δημητριάδης στις 9 Ιουνίου 1961 δήλωσε, μεταξύ άλλων, ότι «οι αγαπητοί συνάδελφοι της τουρκικής κοινότητας δικαιούνται να κάμουν οποιοδήποτε ακροβατισμό θέλουν. Αλλά ο κυπριακός λαός δεν είναι κορόιδο για να υφίσταται αυτή την κακοποίηση του Συντάγματος από τους ανθρώπους, οι οποίοι θέλουν να το εφαρμόσουν… Για τους λόγους αυτούς ήθελα να επισύρω την προσοχή των Τούρκων συναδέλφων ότι αν η πολιτεία παραμείνει και πάλι χωρίς τους ουσιώδεις αυτούς νόμους, την ευθύνη θα φέρουν αυτοί ακέραια και θα αποδείξουν για πολλοστή φοράν ότι για λόγους εντελώς επουσιώδεις, αφήνουν την πολιτείαν χωρίς τους ουσιώδεις αυτούς νόμους».
Τον Γενάρη του 1961 ο βουλευτής του Α.Κ.Ε.Λ Χρύσης Δημητριάδης παρατήρησε πως οι Τουρκοκύπριοι μιλώντας «για τον αγώνα του αλγερινού λαού, απέφυγαν να αναφερθεί στο γεγονός ότι ο αγώνας του αλγερινού λαού είναι αγώνας για αυτοδιάθεσή του. Αυτή είναι η διακηρυγμένη αρχή του αγώνα αυτού από τους ιδίους τους Αλγερινούς πατριώτες και για αυτή την αρχή χύνουν καθημερινά το αίμα τους. Αυτή είναι η αρχή την οποία και εμείς πιστεύουμε και για την οποίαν αγωνίστηκε ο κυπριακός λαός… Ο έντιμος συνάδελφος κ. Χαλήτ Αλή Ριζά αναφέρθηκε σε δίκαιη λύση. Η έκφραση αύτη με βρίσκει να διαφωνώ εντελώς. Έχουμε πικρή πείρα του τί μπορεί να μαγειρευθεί γύρω από την λέξη δικαία λύσις από τους ιμπεριαλιστές και τα όργανά τους. Και δεν θα ήθελα να ευχηθώ στον αλγερινόν λαό, μια δίκαια λύση παρόμοια της οποίας υφιστάμεθα».
Τον Δεκέμβρη του 1962 ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ Εζεκίας Παπαϊωάννου, αναλύοντας το πρόβλημα των χωριστών δήμων, που υπήρξε καθοριστικό στην κατάρρευση των Συμφωνιών της Ζυρίχης, σχολίαζε πως: «Η σημερινή κρίση είναι αποτέλεσμα του ανεφάρμοστου της προνοιας για χωριστούς δήμους στις πέντε κυριότερες πόλεις της Κύπρου. Η ζωή έχει δείξει ότι οι δήμοι πρέπει να είναι ενιαίοι και αδιαίρετοι. Αν λοιπόν κατά το διάστημα που μεσολάβησε καταβαλλόταν προσπάθεια από την τουρκική πλευρά, όχι προς την κατεύθυνση του διαμελισμού, αλλά προς την κατεύθυνση της συνεργασίας, πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι σήμερα, όχι μόνο δεν θα είχαμε αυτή την κρίση, αλλά Τούρκοι και Έλληνες θα συνεργάζονταν για το αμοιβαίο καλό και θα θέταμε τις βάσεις μιας ολόκληρης προόδου των πόλεών μας…».
Μετά τα γεγονότα του 1963, που τότε αποκαλούνταν τουρκοανταρσία από το σύνολο των πολιτικών κομμάτων, ο Εζεκίας Παπαϊωάννου σημείωνε το 1964 ότι: «η ρίζα της σημερινής ανώμαλης κατάστασης στην Κύπρο βρίσκεται στο γεγονός ότι ο κυπριακός λαός εμποδίστηκε από του να ενασκήσει το ιερό και αναφαίρετο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Αν το κυπριακό ζήτημα λυόταν ευθύς εξ αρχής με την ενάσκηση αυτού του δικαιώματος, δεν θα είχαμε σήμερα την εγκληματική στασιαστική δραστηριότητα και την έκρυθμη γενικά κατάσταση που δημιουργήθηκε. Ο κυπριακός λαός αγωνίζεται σήμερα ενωμένος και είναι έτοιμος να υποστεί οποιεσδήποτε θυσίες και δοκιμασίες για να καταργήσει τις δεσμεύσεις που τον εμποδίζουν να αποφασίσει ελεύθερα το μέλλον του. Αγωνίζεται να συντρίψει τα δεσμά της Ζυρίχης και να ασκήσει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος με το οποίο θα αποφασίσει ο κυπριακός λαός το μέλλον του είναι από τώρα γνωστό. Δεν υπάρχει μηδέ η παραμικρή αμφιβολία πως θα αποφασίσει να σμίξει την τύχη του με το μεγάλο αδελφό λαό της Ελλάδας. Στόχος λοιπόν του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του κυπριακού λαού είναι η ένωση και προς αυτόν τον στόχο θα βαδίσουμε όλοι ενωμένοι».
Τον Μάρτη του 1967, ένας άλλος βουλευτής του ΑΚΕΛ, ο Γιάγκος Ποταμίτης, εξέφραζε το σύνολο των βουλευτών, όταν κατά την έγκριση της Σύμβασης περί της Εξαλείψεως πάσης μορφής Φυλετικής Διακρίσεως παρατηρούσε τα ακόλουθα: «ας καταδικάσουμε την αισχρή πολιτική της φυλετικής μισαλλοδοξίας οποθενδήποτε και αν προέρχεται. Αλλωστε εμείς οι Κύπριοι γνωρίσαμε την απόπειρα της εφαρμογής των φυλετικών και εθνικών διακρίσεων και με τη Συνθήκη της Ζυρίχης…Όπως και στην Ροδεσία και στην Νότια Αφρική, οι λίγοι θέλουν να κυβερνούν τα εκατομμύρια των αυτοχθόνων, όπως εκεί ο ιμπεριαλισμός επέβαλε διά της βίας των όπλων την αποικιοκρατία και κρατεί ακόμη κάτω από την σιδηρά του πυγμή σκλάβους εκείνους στους οποίους ανήκουν αυτές οι χώρες, έτσι και εδώ στην Κύπρο οι γνωστές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις θέλησαν να επιβάλουν μία νόθη δημοκρατία, ένα πολίτευμα στο οποίο η μειονότητα έχει υπερδικαιώματα και υπερπρονόμια τέτοια, ώστε να τορπιλίζει και να διαλύει τις αποφάσεις της συντριπτικής πλειονότητας και να ανατρέπει και να εκμηδενίζει την λαϊκή θέληση. Έσπειραν με την Συνθήκη αυτή τον σπόρο του χωρισμού και της διαίρεσης και άναψαν την φωτιά του εμφυλίου πολέμου. Χώρισαν την Κύπρο σε δυο φυλετικές ομάδες, δημιούργησαν χωριστά δικαιώματα για έκαστη τέτοια ομάδα, δικαιώματα των οποίων ο σκοπός δεν είναι η προστασία της μειονότητας, ούτε η παραχώρηση σε αυτήν ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή θεμελιωδών ελευθεριών. Τέτοια δικαιώματα και ελευθερίες προσέφερε και προσφέρει στους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας πλούσια η κυπριακή κυβέρνηση. Περισσότερα από όσα αναγνωρίζονται διεθνώς ως δικαιώματα των μειονοτήτων. Αλλά ο σκοπός εκείνων που επέβαλαν την Ζυρίχη και θέλουν να δημιουργήσουν σήμερα μια νέα Ζυρίχη δεν είναι η προστασία των Τουρκοκυπρίων, αλλά η δημιουργία μιας εκρηκτικής σφήνας μέσα σε αυτή την κατά τα άλλα ήσυχη και ήρεμη νήσο. Η πολιτική των φυλετικών ή εθνικών διακρίσεων στην Κύπρο και παντού δημιουργούν εστίες αναταραχής και πολέμου».
Θέλετε να ξαναγράψουμε την ιστορία της Κύπρου; Καμιά αντίρρηση. Ας ξεκινήσουμε από τα γεγονότα.
Πηγή: Σύγχρονη Άποψη
Σχόλιο blog: Κύριοι του ΑΚΕΛ τι άλλαξε και κάνατε στροφή 180 μοιρών; Θα τα γράψετε και αυτά στα νέα βιβλία της ιστορίας που θέλετε να μας πλασάρετε; Αλήθεια γιατί δεν μιλάτε πλέον για το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης; Γιατί η προσπάθεια για αλλοίωση της Εθνικής ταυτότητας μας;
Θα ήταν καλό αν μπορούσε κάποιο στέλεχος του ΑΚΕΛ ή έστω κάποιος από τους οπαδούς του να δώσει απαντήσεις σε όλα τα πιο πάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου