Αναξιοποίητη η στάση της Μέρκελ

Η επίσκεψη της γερμανίδας καγκελαρίου Άγκελας Μέρκελ στην Κύπρο και οι δηλώσεις της, αποκτούν εκ των πραγμάτων ιδιαίτερη σημασία, πολύ περισσότερο μετά τις γνωστές τουρκικές αντιδράσεις. Το ΑΚΕΛ και ο Χριστόφιας πανηγυρίζουν, πως η Γερμανία υποστηρίζει την κυπριακή κυβέρνηση και πιο συγκεκριμένα πως, η ελληνοκυπριακή πλευρά δε χρεώνεται, διεθνώς, το κόστος για το ενδεχόμενο ναυάγιο των «δικοινοτικών συνομιλιών». Έχει και αυτό τη σημασία του. Όμως η υπόθεση είναι πιο σύνθετη:

Ποια είναι τα πραγματικά κίνητρα των δηλώσεων Μέρκελ; Είναι αυταπόδεικτο, πως η Γερμανία προκειμένου να δυσκολέψει την Τουρκία στην ενταξιακή της πορεία, κρύβεται πίσω από το Κυπριακό πρόβλημα. Ούτε οι Γερμανοί ψηφοφόροι, ούτε η Γαλλία επιθυμούν την πλήρη ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε, οπότε η Μέρκελ ανέβασε ψηλά τον πήχη για τον Ερντογάν, θέτοντας συγκεκριμένο κριτήριο: την επέκταση της Τελωνειακής Ένωσης της Τουρκίας με την Κυπριακή Δημοκρατία.


Ποια είναι η αλήθεια;
1) Η Μέρκελ γνωρίζει πως η Τουρκία δε θα προχωρήσει σε αυτήν την κίνηση, επειδή αποτελεί ουσιαστικό βήμα προς αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας (και παράλληλα, απο-αναγνώριση του ψευδοκράτους). Έτσι, υπενθυμίζοντας αυτή την κυπρογενή υποχρέωση στην Τουρκία, μειώνει την ταχύτητα της τουρκικής ευρωπαϊκής ένταξης.

2) Πέραν τούτου, πιθανόν η Γερμανία να θεωρεί εαυτόν ως ενδιαφερόμενο μέρος στην ενεργειακή πολιτική της Κυπριακής Δημοκρατίας, καθώς επίσης και στη δόμηση ενδοευρωπαϊκών συμμαχιών με τα μικρά κράτης της Ε.Ε, όπως η Κύπρος και η Μάλτα, για ζητήματα που αφορούν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Για τα κυπριακά συμφέροντα, αυτή η εξέλιξη είναι θετική, αλλά μόνο στο βαθμό που αυτή αξιοποιείται, μπορούμε να πιστώσουμε την κυβέρνηση με επιτυχία ή όχι.

Για την Κύπρο, η εκδήλωση του γερμανικού ενδιαφέροντος για το εθνικό μας θέμα, θα μπορούσε να τύχει ευρείας
αξιοποίησης. Εφόσον είναι φανερό, πως η θέση Μέρκελ για την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας είναι επιφυλακτική, εξ’ ού και η επίκληση του άρθρου 10 του Πρωτοκόλλου της Άγκυρας, η κυβέρνηση όφειλε να θέσει δημόσια και ξεκάθαρα όλες τις πτυχές του Κυπριακού, που αφορούν την τουρκική εισβολή του 1974:

1) Να καταγγείλει την Τουρκία για τη συνεχιζόμενη κατοχή, και την πολιτική αλλοίωσης του δημογραφικού χαραχτήρα, μέσω του σχεδιασμένου εποικισμού των κατεχομένων και της εξαγωγής λαθρομεταναστών στα ελεύθερα μέρη.

2) Να καταγγείλει την Τουρκία για την παραβίαση των ελευθεριών των Ελλήνων προσφύγων, της διακίνησης, εγκατάστασης και ιδιοκτησίας για όλους τους Κυπρίους.

3) Να θέσει το ζήτημα της καταπίεσης των Ελλήνων εγκλωβισμένων στα κατεχόμενα.

4) Να αναδείξει την καταστροφή της πολιτιστικής μας κληρονομιάς από τους Τούρκους.

Τέτοια δημόσια τοποθέτηση, θα δέσμευε περαιτέρω τη γερμανίδα καγκελάριο στα ελληνικά δίκαια και θα δημιουργούσε προϋποθέσεις για την έναρξη αποτελεσματικής εκστρατείας διαφώτισης για τα τουρκικά εγκλήματα στους εταίρους μας στην Ε.Ε.


Εμμονή στα... αυτογκόλ!!
Η ευκαιρία της Κύπρου για ανάδειξη των πιο πάνω αληθών πτυχών του Κυπριακού χάθηκε, και εγκλωβίστηκε στην προσήλωση των «δικοινοτικών συνομιλιών». Η αναμονή της Μέρκελ για υποχωρήσεις της Τουρκίας στο Κυπριακό (μέσω των «διαπραγματεύσεων»), είναι δώρο-άδωρο, καθώς η ίδια η διαδικασία αναβαθμίζει το ψευδοκράτος.

Η σκληρή πραγματικότητα είναι πως, ενώ ο Χριστόφιας (και ολόκληρο το πολιτικό κατεστημένο) εμμένει στη διαδικασία ομοσπονδοποίησης, μέσω των «δικοινοτικών συνομιλιών», δηλώσεις σαν αυτές της Μέρκελ χάνουν τη σημασία τους. Τί κι αν χρεωθεί ο Έρογλου το αδιέξοδο; Η κατοχή είναι εκεί και η διχοτόμηση εδραιώνεται!

Η απάντηση Έρογλου στις δηλώσεις Μέρκελ ήταν καθαρή: Συνομοσπονδία, με τουρκικές εγγυήσεις σε όλη την κυπριακή επικράτεια και εξωτερική & εσωτερική κυριαρχία των συνιστώντων κρατιδίων. Αυτά είναι τα αδιέξοδα της ομοσπονδίας και της «επαναπροσέγγισης», που η ελλαδοκυπριακή πλευρά αδυνατεί να αναγνωρίσει!

Σε τελευταία ανάλυση, οι πρόσφατες εξελίξεις, που αφορούν την αναδιαμόρφωση του ενεργειακού χάρτη στην περιοχή μας, τη ρήξη Τουρκίας-Ισραήλ, την ανάφλεξη του Κουρδικού ζητήματος στα εσωτερικά της Τουρκίας και τη στάση της Γερμανίας έναντι της Τουρκίας, αποτελούν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τοποθέτηση του Κυπριακού σε απελευθερωτική – αντικατοχική βάση.

Δυστυχώς όμως, η ελλειμματική μας πολιτική, η ανικανότητα των πολιτειακών μας αρχόντων, οι κουμπαριές με τους Τούρκους και τα «διπλωματικά δείπνα» με τον κατακτητή, εγκλωβίζουν τον ελληνισμό στους κανόνες, που επιβάλλει ο Σουλτάνος της Αν. Μεσογείου...


ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ