Όσοι εργάστηκαν τη διετία 2002-2004 για την αποτροπή του σχ. Ανάν, θα θυμούνται για πάντα το ιστορικό δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004. Επειδή αυτοί οι άνθρωποι, που τοποθετήθηκαν εξαρχής εναντίον του σχεδίου Ανάν, βιώνουν καθημερινά τον αντιομοσπονδιακό αγώνα.
Το 2004 έφερε ανακατατάξεις στην Κύπρο: απίστευτη και αδιάκριτη ξένη παρέμβαση για τον επηρεασμό της κυπριακής κοινής γνώμης, ενώ παράλληλα συγκεκριμένοι πολιτικοί, ως σύγχρονοι Εφιάλτες, άσκησαν ανθελληνική προπαγάνδα και προκάλεσαν σύγχυση στον Κυπριακό Ελληνισμό, με μόνο σκοπό την υπερψήφιση του ιμπεριαλιστικού, νεο-αποικιοκρατικού, ανθελληνικού ομοσπονδιακού σχεδίου Ανάν. Στον ΔΗΣΥ έπεσαν οι μάσκες, αμαύρωσαν την Νίκη του Παιωνίου που προκλητικά καπηλεύονται στο έμβλημά τους και ξενοδούλεψαν για το κατάπτυστο ΝΑΙ. Από την άλλη, το ερμαφρόδιτο ΑΚΕΛ, ψήφισε «ΟΧΙ για να τσιμεντώσει το ΝΑΙ». Και όσοι δεν είχαν καταλάβει τότε, τί σημαίνει το τσιμέντωμα του ΝΑΙ, το καταλάβαμε και με το παραπάνω στη διετία του Χριστόφια ως Προέδρου της Δημοκρατίας.
Η Κύπρος εντάχθηκε στην Ε.Ε. με την ελπίδα να εφαρμοστούν τα ανθρώπινα δικαιώματα στους Ευρωπαίους Κύπριους πολίτες. Η αναξιότητα όμως των κυβερνητικών χειρισμών είχαν ως αποτέλεσμα να εκπορεύονται ευρωπαϊκοί κανονισμοί για «έξοδο των Τ/κυπρίων από την απομόνωση», και εκατομμύρια ευρώ για ανάπτυξη των κατεχομένων...
Ο ΔΗΣΥ διασπάστηκε, το ΑΚΕΛ τραντάχτηκε, όμως η Ευρωεκλογές του 2004 απορρόφησαν τους κομματικούς κραδασμούς. Το ΔΗΣΑΚΕΛ πέτυχε την απόλυτη συσπείρωση στις βουλευτικές του 2006, και αργότερα να επανελέγξει την καταστημένη πολιτική επαναπροσέγγισης και ομοσπονδοποίησης της πατρίδας μας. Πλέον, στο κομματικό σκηνικό, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει την αναγκαιότητα της διαδικασίας Ομοσπονδοποίησης της Κύπρου. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του ΔΗΣΑΚΕΛ: ενώ τυπικά δηλώνουν ότι σέβονται τη λαϊκή ετυμηγορία του 2004, στην πράξη νεκρανασταίνουν το σχ. Ανάν. Βέβαια ο κ. Χριστόφιας το παρατράβηξε με τις παραχωρήσεις του...
Πολλές συζητήσεις γίνονται αν το ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν ήταν και ΟΧΙ στην Ομοσπονδία. Ασφαλώς, οι Ομοσπονδιακοί ΔΗΣΑΚΕΛικοί αμφισβητούν τέτοιο ενδεχόμενο και προβάλλουν το σύνθημα «Ή Ομοσπονδία ή Διχοτόμηση». Τότε, πώς ερμηνεύουν την αυξανόμενη δυσαρέσκεια των Ελλήνων Κυπρίων και την τάση τους προς αποδοχή της Διχοτόμησης; Αυτή η εξέλιξη, ήταν το χειρότερο σενάριο, λόγω της κάκιστης διαχείρισης από τους κυβερνώντες και από τους κομματικά καπηλευτές του ιστορικού και ελληνικότατου ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν. Ιδεολογικά, οι Κύπριοι τσαλαπατώνται από δυο φαινομενικά αντιμαχόμεντες τάσεις, επί της ουσίας όμως, οδηγούν τους Έλληνες Κύπριους στην αποδοχή των τετελεσμένων της εισβολής και στην οικονομικοκεντρική θεώρηση του Κυπριακού:
Αφ’ενός η τουρκόφιλη προπαγάνδα του ΑΚΕΛ περί ιστορικού συμβιβασμού, επαναπροσέγγισης με τους παρανομούντες τ/κύπριους και έποικους και άμεσης επαναπροώθησης της Ομοσπονδίας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων «διαπαιδαγωγεί» την κυπριακή κοινή γνώμη με ενημερωτικά φυλλάδια και με βρετανόφερτα συνθήματα περί λύσης «από τους Κυπρίους για τους Κυπρίους». Πάντα υπό τη σιωπηρή ανοχή και άλλοτε από την ξεκάθαρη υποστήριξη του «αντιπολιτευόμενου» ΔΗΣΥ.
Αφ’ ετέρου, και αυτό είναι το δυστύχημα, είναι πως οι «απορριπτικές» κομματικές δυνάμεις (ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩΚΟ), που τοποθετήθηκαν με καθαρό ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν, δεν κατάφεραν να αρθρώσουν έναν αντιομοσπονδιακό, Απελευθερωτικό πολιτικό λόγο, με αποτέλεσμα να καπηλευτούν συγκυριακά εκλογικά το «ΟΧΙ» του 76%. Αλήθεια, ποια ποιοτικά χαραχτηριστικά εμπεριέχει η στάση τους, για αλλαγή πλεύσης, και αποτροπή λύσεων τύπου Ανάν; Η ΕΔΕΚ ναι μεν αποχώρησε από την Κυβέρνηση, αλλά δεν μπορεί να αντιπροτείνει αξιόλογη εθνική γραμμή. Το δε ΔΗΚΟ του Κάρογιαν, παραμένει κομπάρσος στην κυβέρνηση Χριστόφια, ανατροφοδοτώντας την εσωτερική κρίση στο κόμμα. Τέλος, το ΕΥΡΩΚΟ κινείται μεταξύ εθνικοφροσύνης και Δηκοϊσμού: το 2008 υιοθέτησε τα παραμύθια περί «Ομοσπονδίας με σωστό περιεχόμενο», και με λάβαρο τη Συμφωνία της 8ης Ιουλίου ανακυκλώνει τα ομοσπονδιακά ιδεολογήματα. Μα σε τελευταία ανάλυση, ο Χριστόφιας εφαρμόζει στις διαπραγματεύσεις τη Συμφωνία της 8ης Ιουλίου!! Με αυτή την έννοια λοιπόν, ιδεολογικά η κυπριακή κοινωνία είναι αποδέκτης ομοσπονδιακών-ανανικών μηνυμάτων και συνθημάτων, που φέρουν ως αποτέλεσμα, είτε την αφελή εντύπωση πως η ομοσπονδιά είναι η μόνη σωστή λύση, είτε την απογοήτευση, που ερμηνεύεται με άρνηση στη λύση και διέξοδο στην αποδοχή της Διχοτόμησης...
Στο ερώτημα αν το ΟΧΙ του 2004 ερμηνεύεται ως ΟΧΙ στην Ομοσπονδία, πρέπει να λάβουμε υπόψη το συντριπτικό του αποτελέσματος και τον εννοιολογικό-ιδεολογικό άξονα της απόρριψης του σχεδίου Ανάν: το συντριπτικό 76% υποδηλώνει απόρριψη όχι μόνο του συγκεκριμένου σχεδίου, αλλά και της 30χρονης μετα-εισβολικής πολιτικής ως σύνολο. Και στο κάτω κάτω, δεν μπορεί να υπάρξει λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, όπως της αποδέχτηκε η πλευρά μας και συζητείται στις «δικοινοτικές συνομιλίες», χωρίς τα καταδικαστέα στοιχεία του σχ. Ανάν: τουρκικές εγγυήσεις, παραμονή εποίκων, διάλυση της δημοκρατικής αρχής «ένας άνθρωπος μία ψήφος», οικονομική εξίσωση των δύο «κοινοτήτων» από το φόρο εισοδήματος των Ελλήνων, απεμπόληση ελληνικών εδαφών (Κερύνεια, Καρπασία κλπ) και συνταγματικά εκτρώματα (π.χ. εκ περιτροπής προεδρία). Τέλος, το βασικό επιχείρημα όσων υποστήριξαν ΟΧΙ στο σχ. Ανάν ήταν: ένταξη στην Ε.Ε και μετά λύση του Κυπριακού, με στόχο την υιοθέτηση του κοινοτικού κεκτημένου, του διεθνούς δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη λύση του Κυπριακού. Εκ των πραγμάτων, η διάσωση της νομικής οντότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας εντός της Ε.Ε καταργεί τη λύση Ομοσπονδίας. Με αυτή την έννοια, είναι ξεκάθαρο πως υποσυνείδητα, ο Κυπριακός Ελληνισμός το 2004, είπε ένα ηχηρό ΟΧΙ στη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία!!
Γι’ αυτό άλλωστε και η κυβέρνηση Χριστόφια κυκλοφόρησε το έντυπο «Η Ομοσπονδία και η Κύπρος», προκειμένου να χαλιναγωγήσει το εθνικό φρόνημα και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων Κυπρίων. Γι’ αυτό επιχειρεί να τσαλακώσει την εθνική μας ταυτότητα και συνείδηση, εκμεταλλευόμενη τον έλεγχο του Υπουργείου Παιδείας.
Έχει ο καιρός γυρίσματα...
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
