Ανάλυση: Η Τουρκο-ισραηλινή διένεξη και το ελληνικό παράδειγμα!

Ο Τουρκο-ισραηλινός άξονας, αποτέλεσε από τη δεκαετία του ’90 τον πιο αξιόπιστο σύμμαχο για την αμερικανική ιμπεριαλιστική πολιτική στη Μέση Ανατολή. Πράγματι, Τουρκία και Ισραήλ, λόγω και των ισχυρών τους λόμπι στις ΗΠΑ, έχουν έως σήμερα την ξεκάθαρη υποστήριξη της υπερδύναμης στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν (π.χ Ελληνοτουρκικές σχέσεις, και Αραβοϊσραηλινή διαμάχη αντίστοιχα). Τόσο η Τουρκία, όσο και το Ισραήλ, με την ανοχή των ΗΠΑ και την αναδυόμενη στρατιωτική τους παρουσία στην περιοχή, εξελίχθηκαν σε περιφερειακές υπερδυνάμεις: η Ανατολική Μεσόγειος είναι πλήρως υπό τον έλεγχό τους (οι κοινές αεροναυτικές ασκήσεις «Αξιόπιστη Γοργόνα» που διεξάγονταν μέχρι πέρσι, διέλυαν τα ελλαδοκυπριακά κυριαρχικά δικαιώματα στις αποκλειστικές οικονομικές ζώνες, από το Καστελλόριζο, ως τις νότιες θάλασσες της Κύπρου!).
Αναπόφευκτα, όπως η παγκόσμια πολιτική ιστορία διδάσκει, ο συνεταιρισμός της Αν. Μεσογείου θα είχε και τα όρια του, καθώς και οι δυο χώρες διακατέχονται από επεκτατική νοοτροπία, ενώ η Τουρκία ιδιαίτερα, αναπτύσσει το δόγμα του «Νεο-οθωμανισμού», δηλαδή το στόχο της κατάκτησης ενός κυρίαρχου ρόλου στο παγκόσμιο γεωπολιτικό σύστημα, μέσω της συνύπαρξης της φιλοδυτικής προσέγγισης στην εξωτερική πολιτική, με τη διείσδυση στον ισλαμικό κόσμο. Ψυχολογικό παράγωγο του νεο-οθωμανισμού, είναι ο τουρκικός φθόνος έναντι του ισραηλινού σιωνισμού (το στοιχείο αυτό φαίνεται έντονα στο βιβλίο του Νταβούτογλου «Το στρατηγικό βάθος-η διεθνής θέση της Τουρκίας»), που εξυπηρετεί στην ανάδειξη της Τουρκίας ως ηγέτιδας δύναμης του μουσουλμανικού κόσμου.
Η αμφισβήτηση του ηγετικού περιφερειακού ρόλου του Ισραήλ από την Τουρκία, δεν άρχισε, προχθές με τη σφαγή των Τούρκων ακτιβιστών, αλλά αποτελεί μεθοδευμένη πολιτική της Άγκυρας, που εκφράστηκε και με τις πρόσφατες συμφωνίες με το Ιράν και τη Βραζιλία. Η Τουρκία σκόπιμα επέλεξε την τακτική της αντιπαράθεσης και ήγειρε τα δικαιώματα των Παλαιστινίων, προκειμένου να εγκαλέσει το Ισραήλ για παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας.
Ως προς το επεισόδιο της Δευτέρας, δεδομένου ότι υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι το γεγονός ήταν κατευθυνόμενο από την Άγκυρα (η ισλαμική οργάνωση ΙΗΗ, που χρησιμοποείται συχνά από τις Τουρκικές Μυστικές Υπηρεσίες σε διαδηλώσεις εναντίον του διεθνούς σιωνισμού, ήταν πίσω από την αποστολή της «ανθρωπιστικής βοήθειας» προς τους Παλαιστινίους), υπάρχουν δυο εκτιμήσεις:

1) Το Ισραήλ έπεσε στην παγίδα της Άγκυρας, ασκώντας κρατική τρομοκρατία και δολοφονική επίθεση στο τουρκικό πλοιάριο ανθρωπιστικής βοήθειας «MaviMarmara», προκαλώντας τη διεθνή κατακραυγή. Αυτόματα πρόσφερε πολιτική νίκη στους ορκισμένους εχθρούς του Ισραήλ: στις ισλαμικές κυβερνήσεις του Ιράν και της Συρίας, καθώς και στις οργανώσεις Χαμάς και Χεζμπολλάχ. Επί τούτου, τα ισραηλινά ΜΜΕ ασκούν κριτική στον Πρωθυπουργό Βενιαμίν Νετανιάχου και στους Υπουργούς Άμυνας και Στρατηγικών Σχέσεων, Εχούντ Μπάρακ και Μοσέ Γιααλόν, ότι θα μπορούσαν να επιδείξουν αυτοσυγκράτηση, για πιο αποτελεσματική αντιμετώπιση του στολίσκου των ακτιβιστών.
2) Η ενέργεια του Ισραήλ ήταν συνειδητή και μετέφερε συγκεκριμένα μηνύματα διεθνώς, ιδιαίτερα στην Άγκυρα: επέδειξε δύναμη ισχύος, ανατρέποντας την περιφερειακή ηγεμονία της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο. Ταυτόχρονα, συσπειρώνει το εβραϊκό λόμπι στις ΗΠΑ, που μέχρι σήμερα κρατούσε αμφίρροπη στάση απέναντι στην Τουρκία.
Άμεσες συνέπειες του επεισοδίου, είναι η επιβράδυνση (ίσως και ακύρωση) της κατασκευής του τουρκοϊσραηλινού αγωγού Medstream, για τη μεταφορά φυσικού αερίου, πετρελαίου και νερού από την Τουρκία προς το Ισραήλ. Επίσης, ενδεχομένως να υπάρχει πολιτικό κόστος στην κατασκευή του σταθμού παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στο Ισραήλ από την τουρκική εταιρεία Zorlu Enerji. Οι τουρκοϊσραηλινές σχέσεις θα έχουν κόστος και στον οικονομικό τομέα, καθώς ανακοινώσεις καταδίκης της ισραηλινή επίθεσης, εξέδωσαν ο Σύνδεσμος Επιχειρηματιών και Βιομηχάνων της Τουρκίας, ο Σύνδεσμος Χρηματιστηρίων και Επιμελητηρίων, το Εμπορικό Επιμελητήριο Κωνσταντινούπολης και ο Σύνδεσμος Ανεξάρτητων Επιχειρηματιών και Βιομηχάνων. Από την άλλη, οι Ισραηλινοί ακύρωσαν όλες τις τουριστικές κρατήσεις και δρομολόγια προς Τουρκία, ενώ το Τελ Αβίβ κάλεσε τους Ισραηλινούς υπηκόους που περνούν τις διακοπές τους στη Τουρκία να επιστρέψουν πίσω.
Ενδεικτικές του κλίματος, είναι οι δηλώσεις Ερντογάν: «κανείς να μη δοκιμάσει τις αντοχές της Τουρκίας. Όσο πολύτιμη είναι η φιλία της Τουρκίας, άλλο τόσο ισχυρή είναι και η εχθρότητά της. Τόνισε επίσης πως το Ισραήλ πρέπει οπωσδήποτε να τιμωρηθεί». Ταυτόχρονα, ο Τούρκος Υπ. Εξωτερικών Νταβούτογλου, στο Σ.Α του ΟΗΕ ζήτησε να ξεκινήσει διεθνής ανάκριση για την επίθεση του Ισραήλ και χαραχτηριστικά ανέφερε ότι «στα χέρια του Ισραήλ υπάρχει αίμα»...

Η εξέλιξη της τουρκοϊσραηλινής αντιπαράθεσης θα είναι έντονη, δε νομίζω όμως ότι θα εξελιχθεί σε σύγκρουση, στρατιωτική ή άλλως πως. Ούτως ή άλλως, κανείς δεν είναι σε θέση να προβλέψει τα γεγονότα, καθώς τέτοιες εξελίξεις μεταβάλλουν τη γεωπολιτική ισορροπία της περιοχής. Παρ’ όλ’ αυτά, για τον Ελληνισμό, το αντικείμενο είναι ο παραδειγματισμός από τις εκατέρωθεν αντιδράσεις των εμπλεκομένων:
Η Τουρκία με σκληρή γλώσσα προειδοποιεί προς πάσα κατεύθυνση ότι το Ισραήλ πρέπει να τιμωρηθεί, αναδεικνύοντας τις ισραηλινές παραβιάσεις και δολοφονίες στα διεθνή θαλάσσια ύδατα. Αντίστροφα, το Ισραήλ, έχοντας επίγνωση των τουρκικών βλέψεων για πλήρη επικυριαρχία στην Αν. Μεσόγειο, άσκησε στρατιωτική βία σε Τούρκους υπηκόους, βάζοντας σε δύσκολη θέση τον Αμερικανό Πρόεδρο Ομπάμα, αλλά και θέτοντας την αμερικανική πολιτική στο Μεσανατολικό σε επικίνδυνες ατραπούς, με τη διάλυση του τουρκοϊσραηλινού άξονα.
Ποιες είναι οι αντιδράσεις Ελλάδος-Κύπρου στις συνεχιζόμενες παραβιάσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και στα διαχρονικά εγκλήματά της στην Κύπρο; Αντί να καταγγέλλουμε την Τουρκία για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων μας δικαιωμάτων, υποκύπτουμε ως υποτελείς και ραγιάδες στο νεο-οθωμανισμό, αλλά και στους νατοϊκούς σχεδιασμούς... η Αθήνα, δεν πράττει βάσει των αντικειμενικών ζωτικών της συμφερόντων, αλλά καθ’ υπόδειξην της Ουάσινγκτον, για συγκράτηση της ν/ανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο. Βασική συνέπεια αυτής της πολιτικής, είναι η επιδίωξη της «ελληνοτουρκικής φιλίας», που εδραζομενη στο «δίκαιο του ισχυροτέρου» γκριζοπειεί καθημερινά μια άλλοτε ελληνική θάλασσα: το Αιγαίο!
Επίσης, πέραν των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της Τουρκίας σε όλους τους τομείς, οι επικοινωνιακές νίκες των Τούρκων, ως θεματοφύλακες του Διεθνούς Δικαίου, με την εκλογή τους στο Σ. Α. του ΟΗΕ, μετεξελίσσονται σε ουσιαστικές ήττες για τον ελληνισμό, με την αποενοχοποίηση της Τουρκίας από την κατοχή κυπριακού εδάφους.
Τέλος, το νεο-οθωμανικό όραμα και η διαμάχη Ισραήλ –Τουρκίας αυτή καθ΄εαυτή, θέτει τη στρατηγική σημασία της Κύπρου ως αντικειμενικό σκοπό της Τουρκίας: η τουρκική κυπριακή αεροναυτική στρατιωτική βάση θα ελέγχει τον Περσικό Κόλπο και την Κασπία, όπως και τις υδάτινες αρτηρίες του Άδεν και του Ορμούζ. Η Τουρκία αποσκοπεί στη μακροπρόθεσμη αποσύνδεση του Κυπριακού από τα Ελληνοτουρκικά, την αυτονόμησή του και ένταξή του στους μεσανατολικούς επεκτατικούς σχεδιασμούς της.
Και πάλιν η ελληνική απάντηση είναι ανεπαρκής. Και πάλιν οι ελλαδοκυπριακές ηγεσίες αδυνατούν να συλλάβουν τις γεωπολιτικές ισορροπίες και να λάβουν δραστικά μέτρα αντιμετώπισης του τουρκικού ιμπεριαλισμού. Η Κύπρος σήμερα, βρίσκεται γεωγραφικά στο μέσον της τουρκο-ισραηλινής διένεξης, και έχει φροντίσει να καταργήσει το μόνο αξιόπιστο αμυντικό της σχεδιασμό: το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα Ελλάδος-Κύπρου!
Επειδή, μόνο η ισχυρή Αμυντικη Σύζευξη Ελλάδος-Κύπρου, μπορεί να εγγυηθεί την ελληνική ασφάλεια και σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο, η οποία δυστυχώς έχει καταντήσει το πειρατικό πασαλιμάνι των Εβραίων και των Τουρκων...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ